Ὁ «κόσμος τοῦ Πρέπει» μας καὶ ὁ «κόσμος τοῦ Θέλω» μας.
Ὁ «κόσμος τῆς …ἡμέρας» καὶ ὁ «κόσμος τῆς …νυκτός».Ὁ κόσμος ὁ πλαστὸς καὶ ὁ κόσμος ὁ πραγματικός…

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι διαβιοῦν περισσότερο στὸν «κόσμο τοῦ πρέπει» καὶ σπανίως, ἔως καθόλου, στὸν «κόσμο τοῦ θέλω».
Ἴσως διότι μία ἐσωτέρα φωνὴ θέλει νὰ μᾶς προστατεύσῃ ἀπὸ μεγάλους κινδύνους, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουμε μάθει νὰ διαχειριζόμεθα τὰ θέλω μας καὶ νὰ χαλιναγωγοῦμε νὰ πάθη μας.

Κανονικά, σὲ μίαν ὑγειὴ καὶ ὑπεύθυνη κοινωνία, θὰ ὀφείλαμε νὰ ἀνακαλύπτουμε τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τὰ ἀναδεικνύουμε. Νὰ τοὺς δίδουμε χῶρο νὰ καλλιεργηθοῦν καὶ νὰ ἐξωτερικευθοῦν. Καὶ εἶναι γεγονὸς πὼς μόνον αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ βιοπορίζονται ἀπὸ ὅσα ἀγαποῦν εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ προάγουν τὸν πολιτισμὸ καὶ ἀνεβάζουν διαρκῶς σὲ ἀνώτερες βαθμίδες τὴν Ἀνθρωπότητα  καὶ συναισθηματικὰ καὶ νοητικά.

Κανονικὰ ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀλλὰ δὲν εἶναι.
Γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε σὲ ἕναν σκληρὸ κόσμο ξεκινᾶμε πολὺ νωρὶς τοὺς συμβιβασμοὺς καὶ καταλήγουμε κάποιαν στιγμὴ νὰ διαβιοῦμε μόνον στὸν «κόσμο τοῦ πρέπει», κρατώντας τὸν «κόσμο τοῦ θέλω» στὰ ὄνειρα τῶν διακοπῶν μας, ἐὰν ὑπάρχουν κι αὐτά.

Πῶς ἀλλάζει;
Λίγο λίγο… Βῆμα τὸ βῆμα.
Πρῶτα ἐντοπίζουμε αὐτὰ ποὺ ἀπαρτίζουν τὸν «κόσμο τοῦ θέλω» μας καὶ μετά, σιγὰ σιγά, ξεκινᾶμε νὰ περνᾶμε ὅλο καὶ περισσότερο χρόνο σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.
Καί ξέρετε κάτι …μαγικό;
Ὅσο περισσότερο ἐνασχολούμεθα μὲ τὸν «κόσμο τοῦ θέλω» μας, τόσο περισσότερο αὐτὸς μεγαλώνει κι ἁπλώνεται καὶ ἀναζητᾶ τρόπους νὰ ἐκφρασθῇ ἐνᾦ παραλλήλως, τόσο πιὸ γρήγορα ὁ «κόσμος τοῦ πρέπει» συῤῥικνώνεται ἔως νὰ χαθῇ.
Καὶ εἶναι σημαντικὸ νὰ ξεκινήσουμε σιγὰ σιγὰ νὰ ἀνακαλύπτουμε αὐτὸν τὸν «κόσμο τοῦ θέλω» μας, διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὶς πολὺ περισσότερες εὐτυχισμένες στιγμὲς ποὺ θὰ βιώνουμε, θὰ ἐπιτύζουμε κάτι ἀκόμη σπουδαιότερον: νὰ μετατρεπόμεθα σταδιακῶς σὲ κάτι φωτεινό, κάτι ξεχωριστό, κάτι ποὺ κι ἄλλοι θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι.

Φιλονόη

εἰκόνα