Πολὺ συχνὰ ἡ κόπωσις, ἡ ἀπογοήτευσις καί, κατ’ ἐπέκτασιν ἡ παραίτησίς μας, εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς χαρακτηρίζουν. Ὄχι διότι παύσαμε νὰ εἴμεθα ἀγωνιστές, ἀλλὰ διότι ἀπαιτεῖται νὰ ἀντιμετωπίζουμε συχνὰ καταστάσεις ὑπερβολικὰ ἀκραῖες. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες ἀνακύπτουν διότι πολλὰ ἀνόητα πλάσματα εἴτε ἀρνῶνται νὰ ἀντιδράσουν στὴν ἀτιμία εἴτε ἀκόμη καὶ συμπράττουν σὲ αὐτήν.

Ναί, εἶναι γεγονὸς κοινῶς διεπιστωμένον, πὼς ἡ ἀνοησία καὶ ἡ βλακεία βασιλεύουν. Καὶ εἶναι φυσικὸν ἐπόμενον νὰ καλούμεθα καθημερινῶς νὰ ἀντισταθοῦμε σὲ ὅλες αὐτὲς τίς, πολυεπίπεδες διαβρώσεις, ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ νὰ ἐπαναφέρουμε συνθῆκες δικαίου, μὰ κυρίως γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε. Συνήθως δὲ ἡ κατάληξις ἀπὸ τέτοιου εἴδους «μάχες» εἶναι μία σειρὰ ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενες ἀποτυχίες μας ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἀπογοητεύσεις..

Ὅμως… αὐτὸ  ἀκριβῶς ὑποχρεούμεθα νὰ παρακάμψουμε καὶ νὰ ἀγνοήσουμε. Διαθέτουμε δύο πολὺ σπουδαία ὅπλα, ποὺ οὐδεὶς δύναται νὰ τὰ ἀντιμετωπίσῃ: διαθέτουμε τὸ ὅραμα καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὴν συνειδητότητα. Αὐτὰ καὶ μόνον εἶναι ἱκανὰ νὰ μᾶς κρατήσουν ὀρθίους καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε ὅσα ξεκινήσαμε, μὲ μεγαλυτέρα ἀποφασιστικότητα.

Δὲν εἶναι πάντα εὔκολος αὐτὸς ὁ δρόμος μὰ εἶναι καὶ ὁ  μοναδικός μας δρόμος, ἐφ΄ ὅσον, ἐὰν «πατήσουμε» ἐπάνω στὰ «ὅπλα» μας, εἶναι βέβαιον πὼς καὶ ὁ χρόνος ἐγκλωβισμοῦ μας θὰ ἐλαχιστοποιηθῆ μὰ καὶ  θὰ διδαχθοῦμε πὼς εἶναι προτιμότερον νὰ ἀποφεύγουμε τὰ ἀνθρώπινα ῥετάλια ἑστιάζοντας μόνον στὰ ὅσα ἐμεῖς πιστεύουμε ὡς σημαντικά.

Φιλονόη

εἰκόνα