Στὸν κόσμο μας ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα ἐπιλέγουν, κάθε στιγμή, ὑποσυνειδήτως μὰ καὶ γιὰ λόγους αὐτοπροστασίας τους, τὸ νὰ καταναλώσουν τὴν μικροτέρα δυνατὴ ἐνέργεια, πρὸ κειμένου νὰ συντηρηθοῦν καὶ νὰ ἐπιβιώσουν. Μόνον γιὰ λόγους Ἀνάγκης κάποιος (ἢ κάτι) ἀφήνει τήν, ὅσο τὸ δυνατόν, πλησιεστέρα στὴν ἀδράνεια στατικότητά- ἔως ἀκόμη καὶ ἀκινησία- του, γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ νὰ ἐπιβιώσῃ. Ὅταν ὄμως ἐπιτευχθῇ αὐτό, τότε αὐτομάτως ἐπανέρχεται στὴν προτέρα συνθήκη, πρὸ κειμένου νὰ κάνῃ «οἰκονομία δυνάμεων». Κάνοντας ὅμως «οἰκονομία δυνάμεων», μήπως ἁπλῶς φυτο-ζωοῦμε (ἤ, σὲ κάποιες περιπτώσεις, σαπροφυτοῦμε) ἄν τί νά ζοῦμε; Μήπως σκέτο ἐπιβιώνουμε ἐνᾦ χρειαζόμεθα κάτι πολύ περισσότερο; Μήπως τελικῶς ὀφείλουμε στούς ἑαυτούς κάτι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τήν ῥουτινιασμένη μας καθημερινότητα; Καί πῶς θά τό ἀνακαλύψουμε γιά νά τό ἐπιτύχουμε;

Κάθε στιγμὴ τελικῶς κάτι πρέπει νὰ θυσιάσουμε γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κερδίσουμε καὶ νὰ ξανά-κερδίσουμε τό, ὄχι πάντα αὐτονόητον, δικαίωμά μας στὴν ζωή. Ἄλλοτε ἡ θυσία μας θὰ εἶναι σὲ βόλεμα, ἄλλοτε θὰ εἶναι σὲ χρόνο, ἄλλοτε σὲ ἐνέργεια, ἄλλοτε σὲ χρῆμα καὶ ἄλλοτε, σπανιότατα, σὲ κάτι ἰδιαιτέρως ἀκριβὸ καὶ πολύτιμο. Ὅσο δὲ μεγαλυτέρα ἡ θυσία, τόσο μεγαλυτέρα ἡ εὐκαιρία μας, καθὼς φυσικὰ καὶ ὁ χρόνος τῆς «ἐξόδου» μας.

Ἄν καί, πράγματι, ὅλα τὰ ὡραία καὶ τὰ καλά, στὸν κόσμο μας, εἶναι δωρεάν, ἐν τούτοις, γιὰ νὰ τὰ γευθοῦμε ἀπαιτεῖται νὰ «πληρώσουμε» τὸ ἀναγκαῖον τίμημα σὲ ἐνέργεια μά, κυρίως, σὲ κόπο καὶ προετοιμασία, πρὸ κειμένου νὰ ἐξέλθουμε τῆς μαλθακότητος καὶ τῆς ἀδρανείας μας. Ὅσο δὲ μεγαλύτερο τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς «ἐξόδου» μας, τόσο μεγαλύτερο τὸ τίμημά μας. Μά, τελικῶς, ὅσο μεγαλύτερο τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς «ἐξόδου» μας, τόσο περισσότερο Ζοῦμε ἂν τί σκέτο, ἔτσι, δίχως σκοπό, νὰ ἐπιβιώνουμε.

Τελικῶς, ἡ ἔξοδος ἐκ τῆς ἀδρανείας, ποὺ ἀπαιτεῖ μεγάλα ἐνεργειακὰ τιμήματα, πέραν τῆς συνήθους «πληρωμῆς» ποὺ σχετίζεται μὲ τὶς ἀνάγκες ἐπιβιώσεως, εἶναι τὸ «κλειδὶ» τῆς μεγάλης ἀνατροπῆς τῶν ὀπτικῶν μας καὶ τῶν συνηθειῶν μας. Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὸ ἀπαιτεῖται σκοπός. Ὅσο δὲ μεγαλύτερος ὁ σκοπός, τόσο μεγαλύτερο τὸ τίμημα σὲ ἐνέργεια. Διότι ὁ σκοπὸς εἶναι τὸ ἀναγκαῖον Αἴτιον ποὺ δὲν σχετίζεται μὲ τὶς βασικές, καθαρὰ ἐνστικτώδεις, ἀνάγκες μας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδίαν τὴν Ζωή. Διότι ἐὰν ἁπλῶς ἐξέλθουμε τῆς ἀδρανείας μας γιὰ νὰ …ἐξέλθουμε, ἔτσι, δίχως σκοπό, τότε αὐτομάτως τὸ μεγαλύτερο τμῆμα αὐτῆς τῆς ἐξόδου ἂν τί νὰ μᾶς ὀφελήσῃ θὰ μᾶς καταστρέψη, ἐφ΄ ὅσον ἄλλο εἶναι τὸ νὰ γευθοῦμε γιὰ νὰ γευθοῦμε καὶ ἄλλο εἶναι τὸ νὰ γευθοῦμε μὲ ἀσφάλεια, δίχως νὰ ἐκθέσουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ νέους κινδύνους, ἐνᾦ παραλλήλως συνειδητῶς θὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν διαδικασία.

Πόσο συχνά ἀντιλαμβανόμεθα ὅμως αὐτήν τήν «ἀγοραπωλησία»; Πόσο τήν τιμοῦμε καί τήν ἐκτιμοῦμε; Πόσο βαθειά μποροῦμε νά κυττάξουμε μέσα μας γιά νά ἀνασύρουμε ὅσα χρειάζονται, πρό κειμένου νά ἀλλάξουμε τίς ὁπτικές μας μά κυρίως τίς ζωές μας;
Πόσο διατεθειμένοι εἴμαστε νά ὁρίζουμε νέους σκοπούς; Πόσο ἀποφασισμένοι εἴμαστε στό νά δεσμευόμεθα διαρκῶς ἑστιασμένοι σέ ἕναν σκοπό, πρό κειμένου νά παραμένουμε συνδεδεμένοι μαζύ του, μά καί νά ἀπολαμβάνουμε ταὐτοχρόνως τήν διαδικασία τῆς διαδρομῆς; Καί, τελικῶς, πόσο ἀποφασισμένοι εἴμαστε νά πληρώνουμε τά ἀναγκαία «τιμήματά» μας πρό κειμένου νά παραμένουμε ἐκτός τῆς ἀδρανείας γιά ὅσο τό δυνατόν μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα;

Τὸ «κλειδὶ» λοιπὸν ὅλης αὐτῆς τῆς διαδικασίας ἔγκειται στὸ πόσο συνειδητῶς, ἤ μή, γίνεται μία θυσία ἀπὸ ἐμᾶς, μὰ καὶ στὸ πόσο ἐκτιμοῦμε (ἢ ὄχι) τὸ εἶδος τῆς κάθε θυσίας. Ὅσο πιὸ μεγάλο τὸ τίμημα, τόσο μεγαλυτέρα ἡ χρονικὴ διάρκεια τῆς ἐξόδου μας καὶ τόσο πιὸ κοντὰ στὴν πραγματικὴ Ζωὴ θὰ πλησιάζουμε. Ὅσο δὲ πιὸ πολὺ τιμοῦμε καὶ ἐκτιμοῦμε τὸ εἶδος τῆς θυσίας, τόσο πιὸ πολλοὶ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μᾶς ἐπιτρέπονται.

Φιλονόη

εἰκόνα