Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀκόμη παλιμπαιδίζουμε. Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἔχουμε «κολλήση» κάπου, σὲ μίαν παιδικὴ ἡλικία, πατᾶμε σὲ αὐτὴν καὶ κάθε φορὰ ποὺ αἰσθανόμεθα ἀδύναμοι, «ἐπιστρέφουμε» σὲ αὐτὴν καὶ ἐξωτερικεύουμε ὅσα σὲ ἐκείνην τὴν στιγμὴ «φυλακίσαμε». Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, περιστρεφόμεθα καὶ συντηροῦμε ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ «δικαιολογοῦμε» μέσα μας αὐτοῦ τοῦ τύπου τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὶς προσκολλήσεις μας, ἀρνούμενοι, συνειδητῶς σὲ κάποιες περιπτώσεις, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα μας τὰ βαρίδια, νὰ αἰσθανθοῦμε στοιχειωδῶς ἐλεύθεροι καὶ νὰ ἀλλάξουμε βηματισμό, προταιρεότητες καὶ κατευθύνσεις.

Κι ὅλα αὐτὰ δὲν γίνεται πλέον νὰ τὰ πράξουμε ἔτσι, τυχαίως, παρὰ μόνον συνειδητῶς. Ὄχι μὲ τὴν ἡσυχία μας καὶ μὲ τὶς ὀρέξεις μας ἀλλὰ ἀπότομα, βιαίως καὶ ἐξ ἀνάγκης.
Καὶ τοῦτο διότι εἴπαμε πὼς ὁ χρόνος πλέον μετρᾶ ἀντίστροφα γιὰ ὅλους μας.

Ἐνηλικίωσις, ἐμπράκτως, σημαίνει νὰ παύσουμε νὰ ἀναπαράγουμε ἐμμονικὲς συμπεριφορές, νὰ ἀποκολληθοῦμε (σιγά-σιγά, ἀλλὰ ὅλο καὶ ταχύτερα σταδιακῶς) ἀπὸ τοὺς φόβους μας ἀλλὰ καὶ νὰ ξεφορτωθοῦμε τὶς καθησυχαστικὲς καὶ ἀναβλητικές μας σκέψεις μας, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ «ξετυλίγουμε τὸ κουβάρι» μας, μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς προκαλοῦν τὸ αἰσθήμα τοῦ ἐσωτερικοῦ «ἀναβρασμοῦ» μας. Κι ὅλα τοῦτα δὲν γίνεται πλέον νὰ τὰ «ζυγίζουμε», νὰ τὰ «μετροῦμε» καὶ νὰ τὰ «ἐπεξεργαζόμεθα», διότι, πολὺ ἁπλᾶ, αὐτὰ ὅλα ἦσαν μόνον χρονοκαθυστερήσεις ποὺ μᾶς ἐμπόδιζαν ἀπὸ τὸ νὰ ξεκινήσουμε μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ σθένος, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε, τοὐλάχιστον, σὲ ἕνα σημεῖον τέτοιον, ποὺ νὰ αἰσθανόμεθα στοιχειωδῶς «ἀνάλαφροι».  

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλοι μας, μέσα μας, γνωρίζουμε. Ἕνας ἐσωτερικὸς «ἀναβρασμὸς» μᾶς κρατᾶ διαρκῶς σὲ καταστάσεις ὑπερδιεγέρσεως, δίχως ὅμως νὰ ἐννοοῦμε πλήρως τὰ αἴτιά της. Τὸ νὰ ἀγνοοῦμε ὅμως τὸ αἴτιον αὐτοῦ τοῦ ἐσωτερικοῦ «ἀναβρασμοῦ», δὲν μᾶς ἀποκρύπτει τὰ συμπτώματα ἀλλὰ καὶ τὰ ἀποτελέσματά του, ποὺ εἶναι διακριτὰ ὁπουδήποτε γύρω μας. Μᾶς «ἔπνιξαν» πολλά, ὡς ἄτομα (ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνίες) καὶ δὲν ὑπάρχουν ἄλλα χρονικὰ περιθώρια πλέον γιὰ νὰ ἀναβάλουμε τὶς ἀποφάσεις μας. 

Τὸ κάθε δῆθεν λοιπόν, τὸ κάθε πρέπει, τὸ κάθε δὲν μπορῶ, ἕνα πρὸς ἕνα ἀπαιτεῖται νὰ ἐπανεξετασθοῦν, νὰ «φιλτραρισθοῦν» καὶ νὰ …ἀποῤῥιθοῦν ἐὰν κριθοῦν ὡς περιττά, ἢ νὰ ἐνδυναμωθοῦν ἐὰν κριθοῦν ὡς ἀναγκαία. Κι ὅλο αὐτὸ ἀπαιτεῖται πλέον νὰ τὸ πράξουμε, πρὸ κειμένου νὰ καταφέρουμε νὰ ἐξέλθουμε ὡς ἐνήλικες πλέον αὐτοῦ τοῦ «καθαρμοῦ» γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε, ἐπὶ τέλους, τὸ ποῦ ἀκριβῶς χρειάζεται νὰ κατευθυνθοῦμε. Ἀνήλικα καὶ ἐμμονικὰ ἄτομα δὲν θὰ καταφέρουν νὰ ξεπεράσουν τὶς «Συμπληγάδες», διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὁ πανικὸς θὰ τὰ …τυφλώση.

Ἡ οὐσιαστική μας ἐνηλικίωσις τώρα θὰ συμβῆ. Καὶ κρίνεται ἀναγκαία, ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς δίχως της οἱ ἀναγκαῖοι σύντροφοι δὲν θὰ ἀναγνωρισθοῦν. Θὰ περνοῦν δίπλα μας κι ἐμεῖς δὲν θὰ τοὺς «βλέπουμε» διότι ἡ τύφλωσίς μας θὰ εἶναι τέτοια, ποὺ θὰ τοὺς κάνη …ἀοράτους. Γιὰ νὰ γίνουν …ὁρατοὶ ἐμεῖς πρέπει κάτι νὰ κάνουμε κι ὄχι αὐτοί.

Φιλονόη

εἰκόνα