Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;

Συνέχεια →

Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο…
Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές. Συνέχεια →

Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ναί τί εἶναι αὐτό;

Τὰ τελευταία μνημονιακὰ χρόνια ὅλοι μας αἰσθανόμεθα διαρκῶς πὼς πιεζόμεθα τόσο ὅσο νὰ …σκάσουμε. Καταφέρνουμε, κάποιες στιγμές, κατόπιν μεγάλων καὶ ἰδιαιτέρως ἐπιπόνων ἀγώνων, νὰ …ἀνασάνουμε κάπως, πάντα μὲ δυσκολία, μά, ἀπὸ τὴν ἐπομένη, πάλι τὰ ἴδια. Ἀνάσες ἀνακουφίσεως, στιγμιαίες ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πίεσις ἐπάνω μας διαρκῶς αὐξάνεται καὶ πὼς αὐτὸ δὲν πρόκειται νὰ παύσῃ…
Κι ἔτσι εἶναι…
Συνέχεια →

Ὅταν ἡ καθημερινότης μᾶς πιέζῃ, γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, ἡ κόπωσις εἶναι πολὺ μεγάλη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ νὰ τὴν παρακάμψουμε. Ἡ …ὑπέρβασις, ποὺ μᾶς …χρωστᾶμε, πολλὲς φορὲς φαντάζει ἀδύνατος. Ἐὰν μάλιστα προσθέσουμε καὶ τὸν ὁποιονδήποτε φόβο, ποὺ συχνὰ σκιάζει τὶς σκέψεις μας, τότε φαντάζει ὡς κάτι ὑπεράνθρωπον τὸ νὰ …«βγοῦμε» ἀπὸ τὶς καταστάσεις ποὺ μᾶς καταπιέζουν καὶ νὰ …«ἀνυψωθοῦμε» σὲ τέτοια ἐπίπεδα, ὥς τὲ νὰ μποροῦμε νὰ μειώνουμε τὶς ἐντάσεις τους καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσον γιὰ νὰ μάθουμε, ἀρνούμενοι νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς καταβάλουν. Συνέχεια →

Δῆλα δή αἰσθάνομαι βολεμένη μόνον ὅταν ὁ πόνος εἶναι τόσος, ὅσο νά τόν ἀντέχω;
Κι ἐάν ναί, τότε σέ τί διαφέρω ἀπό ἕνα ἁπλό …βατραχάκι πού χαζογελᾶ μέσα σέ ἕνα καζάνι, διότι δὲν ὑποψιάζεται, ἀλλὰ κι ἀντέχει; Καί τί θά συμβῆ μέ αὐτό τό βατραχάκι ὅταν θά ἀρχίση νά …βράζῃ; Θά προλάβη νά διαφύγῃ ἤ θά τελειώση μέ συνοπτικές διαδικασίες, δίχως νά τό ἀντιληφθῇ;

Συνέχεια →

Τὸ παράθυρο στὸν κόσμο ΔΕΝ τὸ ἀνοίγουμε ἀνοίγοντας ἀπλῶς τὰ …παράθυρά μας, γιὰ νὰ μπῇ φῶς.
Τὸ παράθυρο στὸν κόσμο τὸ ἀνοίγουμε ἀνοίγοντας τὸ …μυαλό μας!!!
Καὶ τὸ μυαλό μας ἀνοίγει ἀπὸ …μέσα, ὄχι ἀπ΄ ἔξω. Συνέχεια →