Ἡ ὀμορφιὰ τῆς στιγμῆς, ποὺ πάντα περνᾶ καὶ χάνεται, εἶναι στὸ νὰ τῆς …δοθοῦμε!
Νὰ ἀφήσουμε τὶς ἄμυνές μας ἔξω ἀπὸ αὐτὴν καὶ νὰ «εἰσχωρήσουμε» σὲ κάθε της ἐκδοχή!!!
Καὶ εἶναι τόσο δύσκολο κάτι τέτοιο, ἰδίως ἀπὸ τότε ποὺ ἀρχίζουμε νὰ μεγαλώνουμε, διότι τὰ ταξείδια τοῦ νοῦ πλέον χειραγωγοῦνται ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἔχουν συγκεκριμένοὺς κοινωνικοὺςς καὶ σαφῶς πάντα ἀποδεκτοὺς προσανατολισμούς. Συνέχεια →

Στὸν κόσμο μας ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα ἐπιλέγουν, κάθε στιγμή, ὑποσυνειδήτως μὰ καὶ γιὰ λόγους αὐτοπροστασίας τους, τὸ νὰ καταναλώσουν τὴν μικροτέρα δυνατὴ ἐνέργεια, πρὸ κειμένου νὰ συντηρηθοῦν καὶ νὰ ἐπιβιώσουν. Μόνον γιὰ λόγους Ἀνάγκης κάποιος (ἢ κάτι) ἀφήνει τήν, ὅσο τὸ δυνατόν, πλησιεστέρα στὴν ἀδράνεια στατικότητά- ἔως ἀκόμη καὶ ἀκινησία- του, γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ νὰ ἐπιβιώσῃ. Ὅταν ὄμως ἐπιτευχθῇ αὐτό, τότε αὐτομάτως ἐπανέρχεται στὴν προτέρα συνθήκη, πρὸ κειμένου νὰ κάνῃ «οἰκονομία δυνάμεων». Κάνοντας ὅμως «οἰκονομία δυνάμεων», μήπως ἁπλῶς φυτο-ζωοῦμε (ἤ, σὲ κάποιες περιπτώσεις, σαπροφυτοῦμε) ἄν τί νά ζοῦμε; Μήπως σκέτο ἐπιβιώνουμε ἐνᾦ χρειαζόμεθα κάτι πολύ περισσότερο; Μήπως τελικῶς ὀφείλουμε στούς ἑαυτούς κάτι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τήν ῥουτινιασμένη μας καθημερινότητα; Καί πῶς θά τό ἀνακαλύψουμε γιά νά τό ἐπιτύχουμε;
Συνέχεια →

Σκεφθήκαμε μήπως ποτέ τό ἐάν θά μπορούσαμε νά ἀλλάξουμε οὐσιαστικά τήν ζωή μας;
Ἀναρωτηθήκαμε μήπως τό γιατί ὑπάρχουν πτυχές της πού μᾶς ταλαιπωροῦν;
Προβληματισθήκαμε γιά τά πραγματικά αἴτια κάποιων δυστυχιῶν μας; Συνέχεια →

Ὡραῖες οἱ θεωρίες… Ἀκόμη ὡραιότερες οἱ ἰδεολογίες…. Τέλειες οἱ …ὀνειρώξεις…
Ὅμως… Ἕνα ὅμως ταλανίζει διαρκῶς τὴν καθημερινότητά μας, τὰ μυαλά μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ λαμβάνουμε (συνήθως) τὶς λάθος ἀποφάσεις.
Γιατί; Συνέχεια →

Εἶναι γεγονὸς πὼς μεγαλώνουμε σὲ ἕναν κόσμο ὄχι καὶ τόσο …ἀγγελικὰ πλασμένο. Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ὁ δυνατὸς ἐξουθενώνει τὸν ἀδύνατο. Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο λοιπὸν  γιὰ νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε θύματα, ὀφείλουμε πρωτίστως νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε θῦτες.
Συνέχεια →

Καὶ πρέπει, μὲ κάθε τρόπο, κάθε μας στιγμή, νὰ προστατεύονται. Συνέχεια →