Ἔτσι μᾶς ἔχουν πεῖ…
Μᾶς ἔχουν πείσει πὼς τὸ νὰ ζοῦμε βάσει τῶν Φυσικῶν Νόμων, εἶναι σὰν νὰ ἀκροβατοῦμε ἐπάνω σὲ ἕνα τεντωμένο σκοινί.
Μᾶς ἔχουν …«ἐμβολιάσει» μὲ τὴν πεποίθησιν πὼς μόνον ὅταν παραμένουμε μέσα σὲ κάποιαν ὁμάδα ἤ σὲ κάποιο σύνολον ἤ σὲ κάποιαν μικρὴ ἤ μεγάλη παρέα, ἔχουμε ἐλπίδες νὰ ἐπιβιώσουμε.
Καὶ πολὺ πιθανόν, ἔως προσφάτως, νὰ ἦταν ἔτσι.
Μὰ δὲν εἶναι πιά… Συνέχεια
Ναί, πάντα ὑπάρχουν.
Ἀλλὰ σημασία δὲν ἔχουν τὰ ἀδιέξοδα ἀλλὰ ἡ ὀπτική μας.
Ἐν ὁλίγοις…
Ἐὰν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα ὑπάρχει καὶ κάτι ποὺ πρέπει νὰ μάθουμε ἤ νὰ ἀλλάξουμε.
Μὰ πρῶτ ἀπ΄ ὅλα ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν κάναμε σωστά.
Τὰ ἀδιέξοδα ἐμφανίζονται ἀπὸ λάθος ὑπολογισμοὺς ἤ ἐκτιμήσεις καὶ ἀντιμετωπίζονται μὲ λογική, ἐπανασχεδιασμὸ καὶ ἀλλαγὴ στόχων. Συνέχεια
Τοῦ συνήθους…
Ἤ τοῦ …«λογικοῦ»!
Ἤ τοῦ κατεστημένου! Συνέχεια
Ἡ λέξις ὑπομονὴ κρύβει μέσα της πόνο, παθητικότητα, ὑποχώρησιν, ἐκπτώσεις, ἀπουσία αὐτοεκτιμήσεως, μοναξιά…
Κρύβει μέσα της καταπίεσιν, ἤ αὐτοκαταπίεσιν, γιὰ κάτι ποὺ θεωρεῖται ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἐπιλογές.
Συνήθως ὅμως αὐτὴ ἡ ἐκτίμησις εἶναι λανθασμένη. Συνέχεια
Ἐπεὶ δὴ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς διαθέτει ἀπέραντο ἀριθμό, ἀσχέτων μεταξύ τους συνήθως, πληροφοριῶν, καλὸ θὰ εἶναι, σιγὰ σιγά, ὅλοι μας, νὰ ἀρχίσουμε νὰ συγκεντρώνουμε, ὅσο τὸ δυνατο;ν, αὐτὲς τὶς πληροφορίες κάπου καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ τὶς ἐπεξεργαζόμεθα, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ποιὲς θὰ κρατήσουμε καὶ ἀπὸ ποιὲς θὰ ἀπαλλαγοῦμε. Συνέχεια
Ἀναγκαῖες ἤ μή, ἀπαλλαγόμεθα ἀπὸ αὐτές…
…καὶ τὶς πετᾶμε.
Μαθαίνουμε νὰ ζοῦμε λιτά, μὲ τὰ στοιχειώδη καὶ ἑστιάζουμε μόνον στὰ σημαντικὰ καὶ στὶς ἀληθεῖς μας σχέσεις. Συνέχεια
