Ὁ Ἀριστοτέλης διαπιστώνει πὼς ἀπὸ τότε ποὺ τὸ ἄτομον ξεκίνησε νὰ διαχωρίζῃ τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ τὸ σύνολον, θέτοντας τὸν ἑαυτόν του, τὶς ἀνάγκες του καὶ τὶς φιλοδοξίες του ἐπάνω ἀπὸ τὸ κοινὸ καλό, ξεκίνησε καὶ ὁ ἐκπεσμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀριστοτέλης (κι ὄχι μόνον) μᾶς ἔδωσε τὸ αἴτιον τῆς σημερινῆς κατάντιας, ποὺ διαπιστώνουμε σὲ ὅλους τοὺς τομεὶς τοῦ βίου μας. Συνέχεια →

Ἴσως ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ποὺ ἔχουμε νὰ πράξουμε νὰ σχετίζεται μὲ τὰ πρότυπά μας.
Αὐτὰ τὰ πρότυπα ποὺ ἀκόμη παραμένουν συγκεχυμένα μέσα μας καὶ ποὺ σιγά-σιγὰ πρέπει νὰ τὰ ἀνακτήσουμε, νὰ τὰ ἰσχυροποιήσουμε καὶ νὰ τὰ μοιρασθοῦμε μὲ τοὺς γύρω μας.
Πρότυπα ποὺ θὰ μᾶς δώσουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις καὶ συγκεκριμένους σκοπούς.
Ἐξ ἀνάγκης πλέον λοιπὸν ἀπαιτεῖται καὶ νὰ ἀναθεωρήσουμε πολλὰ ἀπὸ ὅσα, ἔως σήμερα, θεωρούσαμε πρότυπα μά, κυρίως, «φιλτράροντάς» τα, νὰ ἐπιλέξουμε ὅσα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι πράγματι σπουδαία καὶ σημαντικά, μὰ καὶ κοινῶς ἀποδεκτά. Συνέχεια →