Ἒχεις αὐτὴν τὴν σκυθρωπὴ ὁρμὴ
καὶ τ`ἀγέρωχα στυλωμένο σῶμα
καθὼς παραδίδεσαι
στὴν εὒρωστη ἀνάσα τοῦ βουνοῦ
ποὺ πάλλεται καὶ γεμίζει τὰ πνεμόνια.
Συνέχεια →

Ἦταν σὰν ὓπνος ποὺ τὸν στοίχειωσαν
ὂνειρα κακά
Θύμησες ποὺ κοχλάζουν
ὑποχθόνια
καὶ κάνουν τὴν ἀνάσα νὰ ξεφυσαίνῃ
σφυριχτά
Συνέχεια →

Καὶ γεῖρε καὶ ἡμέρεψε στὴν καταχνιά, στὴν νύκτα

Συνέχεια →

Στάλαξε βαρύς ὁ ἦχος τοῦ πολέμου
στὴ μουγγὴ φύση
καὶ στὴν ψυχὴ κατέβηκε
ἡ μελαγχολία πικρή.

Ἐξόριστος αὐτὸς ὁ τόπος
ἀπὸ τὴν εἰρήνη.
Συνέχεια →

Τὰ πρῶτα κίτρινα φύλλα ἀναδεύονται
φέρνοντας ἂρωμα φθινοπώρου
Καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ προσμονὴ
ποὺ πλανιέται καὶ ὑπόσχεται.
Συνέχεια →

Ἡ μελαγχολία ἒχει καθίσει
ἀναπαυτικά, στὶς καρδιὲς
σ`αὐτόν τὸν παράξενο μικρό μας κόσμο.

Μὲ τὴν ἀσφαλή κάλυψη τῆς ἀδιαφορίας
ξεχάσαμε
ἀγνοήσαμε
παραβιάσαμε
ὃλα τὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα
ποὺ φώλιαζαν στὰ σπλάχνα.
Συνέχεια →