Ἡ λέξις ὑπομονὴ κρύβει μέσα της πόνο, παθητικότητα, ὑποχώρησιν, ἐκπτώσεις, ἀπουσία αὐτοεκτιμήσεως, μοναξιά… Κρύβει μέσα της καταπίεσιν, ἤ αὐτοκαταπίεσιν, γιὰ κάτι ποὺ θεωρεῖται ἰσχυρότερο ἀπὸ τὶς φυσικὲς ἐπιλογές. Συνήθως ὅμως αὐτὴ ἡ ἐκτίμησις εἶναι λανθασμένη.
Ἐπεὶ δὴ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς διαθέτει ἀπέραντο ἀριθμό, ἀσχέτων μεταξύ τους συνήθως, πληροφοριῶν, καλὸ θὰ εἶναι, σιγὰ σιγά, ὅλοι μας, νὰ ἀρχίσουμε νὰ συγκεντρώνουμε, ὅσο τὸ δυνατο;ν, αὐτὲς τὶς πληροφορίες κάπου καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ τὶς ἐπεξεργαζόμεθα, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὸ ποιὲς θὰ κρατήσουμε καὶ ἀπὸ ποιὲς θὰ ἀπαλλαγοῦμε.
Ἀναγκαῖες ἤ μή, ἀπαλλαγόμεθα ἀπὸ αὐτές… …καὶ τὶς πετᾶμε. Μαθαίνουμε νὰ ζοῦμε λιτά, μὲ τὰ στοιχειώδη καὶ ἑστιάζουμε μόνον στὰ σημαντικὰ καὶ στὶς ἀληθεῖς μας σχέσεις.
Ἀλλὰ ἀρνούμεθα νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια. Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ ὅλοι μας παρατηροῦμε (σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδον ἐπισήμως) μίαν διαρκὴ πτῶσιν σὲ ἕνα, δίχως πάτο, βάραθρον. Θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ καὶ …ἀνηφόρα, ἀλλὰ δὲν ἔχει καὶ τὸ γνωρίζουμε…
Τὸ δυσκολότερον στάδιον ποὺ ἔχουμε νὰ περάσουμε ὡς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες εἶναι ἡ συνειδητοποίησις πὼς ὅσα ἐλπίζαμε ἦσαν μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ χάνουμε χρόνο. Οἱ δυνάστες μας, γνῶστες τοῦ ἀντικειμένου τῆς προπαγάνδας, κατέχουν ἄριστα τὸ παιχνιδάκι τῶν ἐλπίδων καὶ γιὰ αὐτὸ τὶς μοιράζουν τόσο ἁπλόχερα… Κι ἐὰν ἀποκαλυφθῇ τὸ ψέμμα τους… …δὲν ἔγινε … Συνέχεια
Κυττῶντας μὲ ἀγάπη, σεβασμό, ἀκόμη κι ἔρευνα γύρω μας… Τὰ πάντα. Τὰ ὄμορφα καὶ τὰ ἄσκημα. Τὰ φωτεινὰ καὶ τὰ σκοτεινά. Τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ ἀσήμαντα…
