… νέκυος ἡ γραφή …
Οἶδα λόγον νὰ γεννᾶται
ἀνδρωπόν·
λόγον οἶδα γενναῖον
μὲ πατήματα γερὰ
σὲ σελίδες ἀρχαῖες νὰ φύεται …
Οἶδα ἔρημον λόγον ,
σὲἄκρην γραφῆς νὰἀνδρώνεται …
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Δεσποτάκης Δημήτρης
Ἡ φυγὴ τοῦ χρόνου.
Ἦχος ἦταν ἡ ἀρχὴ κι ἔπειτα θὲ μου
ἠ μεγίστη τοῦ χρόνου κραυγή·
μύρια εἶχε ποδάρια κενταυρωμένα ,
ποὺ μ’ ἀγριὰν
τὴν ζευγιὰ τους ῥουθούνιζαν … Συνέχεια
Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος!
Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος…
Κόντευε νὰ ξημερώσῃ ὅταν ἄκουσα τὸν καλπασμόν. Συνέχισα τὸ περπάτημὰ μου, ἀναζητῶντας τὸ ξάφνιασμα ἀπὸ τὴν ἐμφάνισιν τοῦ φωτεινοῦ εὐλογητοῦ. Παντοῦ σκοτάδι. Συνέχεια
Ἐπὶ τέλους ἡ βράβευσις ἔγινε!
Χρωστῶ κάτι στὸν μεγάλο (καὶ διάσημο πλέον) φίλο μου Δημήτρη Δεσποτάκη!
Τὴν Παρασκευὴ ποὺ μᾶς πέρασε, στὸ νέον μουσεῖον τῆς Ἀκροπόλεως, ἐπραγματοποιήθῃ ἡ βράβευσις τοῦ Δημήτρη ἐπὶ τέλους!
Ὁ Δημήτρης μας, ποὺ ζεῖ γιὰ νὰ μᾶς θυμίζῃ, μὲ τὴν ὑπέροχη γραφίδα του, τὸ πῶς εἶναι νὰ ζῇ κάποιος μὲ τὸν Ἔρωτα! Μέσα ἀπὸ τὸν Ἔρωτα! Γιὰ τὸν Ἔρωτα!
Φωτιὰ ἔρχεται!
Φωτιὰ ἔρχεται…
Εἶμαι ὀ Ἔλλην ἐγὼ …τοῦ παγκοσμίου Τίποτα ἐχθρὸς….
Γεννήθηκα Ἕλλην…Ἐραστὴς τοῦ Ὥραίου ἐκ Φύσεως…
Σύντροφος τῆς Ἐλευθερίας…
Τοῦ Ἡλίου Ἀδελφὸς…
Μὲ σκέψεις χαμένες εἰς τὰ βάθη τοῦ ἀπεράντου νοὸς…
Χαζεύω τὸ γκρέμισμα τῆς Πατρίδος…
Κι’ ἐμᾶς…”τσιγγάνους”…
νὰ ξεπουλάμε τὰ συντρίμια της !!!
Φωτιὰ ἔρχετε…
διότι ἔρχομαι…
Ἔρχομαι δύναμιν φέρων…
Τριακόσιες καὶ μία κορῶνες.
Νύκτα ἦταν μόνον πιά·
ἡ σκοτεινὴ καὶ ξεδιάντροπη
μὲ κυνηγοῦσε μανιασμένα·
κι’ ἔτρεχα !..
μὰ ἦταν μόλις δυὸ τρεχαλιὲς ξωπίσω μου·
τότες ἦταν ποὺ ζήτησα
τοῦ χαμένου τὴν εὔνοιαν φωτός·
νὰ μὲ ὁδηγήσῃ ἤθελα ἀψηλὰ
εἰς τὶς πέντες βαθμίδες .
Καὶ ἰδοῦ εἶπε·
ἐδῶ ἡ κλίμαξ
καὶ τὸ πρῶτον πάτημα …
καὶ πλανήθηκα·
Συνέχεια