Πότε πράγματι εἶμαι πλούσιος; Ὅταν ἔχω ἤ ὅταν «εἶμαι» καί αἰσθάνομαι πώς τό  «ἔχω» εἶναι δευτερεῦον καί συνεπαγόμενον;

Στὴν πρώτη  περίπτωσιν πρέπει νὰ κατέχω μεγάλη ποσότητα χρημάτων καὶ ἀγαθῶν, νὰ «πατῶ» ἐπάνω στὴν ἀσφάλεια (;;;) ποὺ αὐτά, τὰ χρήματα καὶ τὰ ἀγαθά, ἐπιπλάστως, μοῦ παρέχουν καὶ νὰ ἐπιχειρῶ, διαρκῶς, νὰ τὰ συντηρήσω (ἐὰν ὄχι νὰ τὰ πολλαπλασιάσω) γιὰ νὰ διατηρήσω (ἢ καὶ νὰ ἐπεκτείνω) τὸ αἴσθημα ἀσφαλείας μου. Εἶναι ὅμως ἀληθές αὐτό τό αἴσθημα ἤ εἶναι ἐπίκτητον;
Συνέχεια →

Τὸ στοματάκι μας τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ μιλᾶμε. Γιὰ νὰ ἐκφραζόμεθα.
Δὲν τὸ ἔχουμε γιὰ νὰ τὸ κρατᾶμε …σφραγισμένο… Οὔτε γιὰ νὰ τὸ μεταχειριζόμεθα ὡς μέσον …παραπλανήσεως. Συνέχεια →

Ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι γιὰ νὰ κρατηθοῦμε μακρυὰ ἀπὸ τὶς καταστάσεις ποὺ μᾶς πονοῦν, μᾶς συγχύζουν, μᾶς ἀναστατώνουν.
Ὑπάρχουν ὅμως ἀκόμη περισσότεροι λόγοι γιὰ νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε οὐσιαστικῶς καὶ ὀριστικῶς, μὴ ἀφήνοντας πίσως μας ἀνοικτοὺς λογαριασμοὺς καὶ πληγές.
Μὰ κυρίως, ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, θὰ πρέπη νὰ ἐνθυμούμεθα διαρκῶς πὼς ἡ ζωή, ἡ πραγματικὴ ζωή, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες καὶ παράθυρα, ἤ μέσα ἀπὸ τὴν ἀποστασιοποιήσιν.
Ἡ πραγματικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μόνον ὅταν τὸ φῶς λούζῃ κάθε πτυχὴ τῆς καθημερινότητός μας.
Κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς… Συνέχεια →

Ἴσως γιατὶ ὁ Ἀπρίλιος εἶναι γεμάτος φῶς, ἴσως γιατὶ ἡ γῆ γίνεται πράσινη, ἴσως γιατὶ φέρνει μαζύ του τὴν Ἀνάσταση……
Εἶναι γι’ αὐτό ἄραγε πού τό πνεῦμα μας ἀνυψώνεται; Συνέχεια →

Πολλὲς φορές, τὶς περισσότερες ἴσως, ὅταν κάποια ἀπορία γεννιέται στὶς σκέψεις μας, δύσκολα θὰ τῆς δόσουμε χῶρο γιὰ νὰ ἀπαντηθῇ. Συνήθως μετὰ ἀπὸ λίγα λεπτὰ τὴν ξεχνᾶμε καὶ τὴν …διαγράφουμε ἀπὸ τὸ …«ἀρχεῖο» μας.
Γιὰ νὰ ἀπαντηθῇ μία ἀπορία μας, ἀπὸ ἐμᾶς, θὰ πρέπη νὰ τῆς δόσουμε χῶρο καὶ χρόνο, πρὸ κειμένου νὰ τὴν ἐπεξεργασθοῦμε καὶ νὰ τὴν προσεγγίσουμε μὲ τὸ βῆμα καὶ τὴν διάθεσιν τοῦ ἐρευνητοῦ..
Ἐὰν ΔΕΝ κάνουμε κάτι τέτοιο ἡ ἀπορία μας θὰ καταντήση …φιλολογικὸ ἐρώτημα, ποὺ δὲν χρειάζεται ἀπαντήσεις.
Συνέχεια →