Μὲ αὐτὰ καὶ μὲ ἐκεῖνα ξεχάσαμε τὴν Ἄνοιξι…
Αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα στὸ φῶς, στὸν Ἥλιο μας…
Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὡραρίου, τὸ ἄνοιγμα τοῦ καιροῦ, τὸ περισσότερο φῶς στὴν ζωή μας…
Ἀνοίγουμε κι ἐμεῖς μαζύ της…
Δὲν χρειάζεται νὰ κουβαλᾶμε τὴν βροχὴ μέσα μας…
Συνέχεια →

Πολλὲς φορὲς ἔχω σταθῇ στὴν στιγμή μου, τὴν ὅποιαν στιγμή, γιὰ νὰ τῆς ἐπιτρέψω νὰ «εἰσχωρήσῃ» καὶ νὰ «καταλάβῃ» κάθε μου κύτταρο, δίχως ὅρια καὶ ἄλλες σκέψεις νὰ τὴν μολύνουν.
Αὐτὸ σὰν στάσις ζωῆς μοῦ ἔχει μάθῃ κάτι πολὺ σημαντικό: 
Συνέχεια →

Περισσότερο από 70% του ανθρώπινου σώματος αποτελείται από νερό.
Για εννέα ολόκληρους μήνες πριν γεννηθούμε σε αυτή την “Πραγματικότητα”, κολυμπάμε σαν έμβρυα σε νερό.
Χωρίς νερό δεν έχουμε δυνατότητα να επιβιώσουμε παραπάνω από λίγες ημέρες.
Το Νερό είναι η ΖΩΗ μας ολάκερη.

Και όμως …
Μία μικρή ψιχάλα βροχής στέλνει τον κόσμο τρέχοντας κάτω από μπαλκόνια, κάτω από ομπρέλες, κάτω από κουκούλες … οπουδήποτε θα μπορούσε να αποφύγει το άγγιγμα των σταγόνων της Ζωής.
Συνέχεια →

Λένε πως μια μάσκα κρύβει το Αληθινό σου πρόσωπο.
Λάθος … μια μάσκα σε κάνει να δείχνεις το Αληθινό σου πρόσωπο.
Η μάσκα κρύβει το πρόσωπο από την θέα …
μα το αναδεικνύει μέσα από τις Πράξεις.

Συνέχεια →

Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἔχουμε καταλάβῃ κάτι λᾶθος. 
Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ ἐὰν ἔχουμε ἀκόμη κάποιαν σχέσιν μὲ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴμαστε.
Κάποιες φορὲς ἀναρωτιέμαι γιὰ τὸ πόσοι θὰ ἐπιτύχουν τὴν ἔξοδο ἀπὸ ἐτοῦτο τὸ τέλμα…
Δὲν μὲ προβληματίζει ἡ οἰκονομικὴ κρίσις. 
Οὔτε μὲ φοβίζει τὸ νὰ μείνω ἄστεγη, ἐὰν ἀπαιτηθῇ.
Οὔτε νὰ πεινάσω μὲ τρομάζει…
Συνέχεια →

Παύει νὰ εἶναι δάσκαλος…
Θὰ προσθέσω μίαν ἀκόμη παράμετρο…
Ἄνθρωπος ποὺ παύει νὰ διδάσκεται ἀπὸ ὅλα ὅσα ἐμφανίζονται στὸ διάβα του, παύει νὰ λέγεται Ἄνθρωπος. Μετατρέπεται σὲ μηχανὴ ἀναπαραγωγῆς ἤχων, πολλὲς φορὲς καὶ μουγκρητῶν, ἀλλὰ Ἄνθρωπος δὲν εἶναι… 

Συνέχεια →