Ἡ μόνη οὐσιαστικὴ σχέσις στὴν ζωή μας, ποὺ θὰ τὴν …«κουβαλᾶμε» ἰσοβίως, εἶναι ἡ σχέσις μας μὲ τὸν ἑαυτόν μας.
Μία σχέσις ποὺ οὔτε μᾶς ἐδίδαξαν τὸ πῶς θὰ τὴν κτίσουμε καὶ πολὺ περισσότερο δὲν μάθαμε νὰ τιμοῦμε.
Θεωρούσαμε πάντα αὐτονόητον τὸ νὰ μᾶς …ἀγνοοῦμε. Συνέχεια →

Ἡ στάσις μέσα στὴν οἰκογένεια, μὰ καὶ μέσα στὴν κοινωνία, καθορίζεται ἀπὸ τὶς συνθῆκες. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, κάποιος μεγαλώνῃ μέσα στὴν φτώχεια, ὑποχρεώνεται νὰ μάθῃ νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιβιώσῃ ἀξιοπρεπῶς. Ἐὰν πάλι μεγαλώνῃ μέσα στὴν χλιδή, περισσότερες πιθανότητες ἔχει νὰ γίνῃ σαπρόφυτον, παρὰ χρήσιμος ἄνθρωπος καὶ σημαντικός. Συνέχεια →

Τὰ πιὸ ἁπλᾶ πράγματα στὴν ζωή μας εἶναι κι αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς δώσουν τὶς καλλίτερες ἀφορμὲς γιὰ προβληματισμοὺς καὶ σκέψεις. Γιὰ ἀνασκοπήσεις καὶ ἀναθεωρήσεις…
Γιὰ ἐπαναπροσδιορισμοὺς καὶ ἐπανατοποθετήσεις.
Καὶ εἶναι πάντα, καθημερινῶς, μὲ κάθε εὐκαιρία ἐμπρός μας.
Ἐμεῖς ἁπλῶς χρειάζεται νὰ σταθοῦμε μίαν στιγμὴ καὶ νὰ τὰ παρατηρήσουμε. Συνέχεια →

Γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο τῆς ζωῆς, ὀφείλουμε νὰ εἴμεθα ἐμεῖς, καὶ μόνον ἐμεῖς, οἱ ἀποκλειστικοὶ ὑπεύθυνοι τῆς ζωῆς μας…
Τὸ νὰ ἐναποθέτουμε εἶτε τὶς εὐθύνες, εἶτε τὰ δικαιώματά μας, εἶτε ἀκόμη καὶ τὸ δικαίωμα τῆς ὑπάρξεώς μας στοὺς ἄλλους, δηλώνει παραίτησιν. Ἡ παραίτησις ἀπὸ αὐτὸ τὸ μέγιστον δῶρον τῆς Ζωῆς εἶναι καὶ θάνατος. Συνέχεια →

Ἀλλά ποία ἡδονή; Διότι καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο κάτι ἔχουμε ἀντιληφθῆ λάθος. Συνέχεια →

Τὶς περισσότερες φορὲς φορτώνουμε τὴν ζωή μας μὲ τόσες προσδοκίες, ποὺ χάνουμε τὸ ἀληθινό της νόημα καὶ σπεύδουμε νὰ ποδοπατήσουμε ἤ νὰ καταστρέψουμε τὴν εὐτυχία, ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς στὸ νούμερό μας. Συνέχεια →