Ἀνύπαντρος ἤ ἐλεύθερος…
Μὲ παιδιὰ ὴ χωρὶς παιδιά…
Κάθε ἡμέρα o ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κάνει τουλάχιστον ἕναν συμβιβασμό.

Ὑπάρχουν μικροὶ συμβιβασμοὶ ἀλλὰ καὶ μεγαλύτεροι. Συνέχεια →

Οἱ καλοὶ τρόποι καὶ ἡ εὐγένεια εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς ἐκπαιδεύσεώς μας.
Ἀπὸ νωρὶς οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ δάσκαλοί μας ξεκίνησαν νὰ μᾶς μαθαίνουν πῶς νὰ συμπεριφερόμεθα.
Μᾶς ἐδίδαξαν τὸ τὶ εἶναι εἶναι ἐπιτρεπτὸ καὶ τὶ ἀνεπίτρεπτο. Συνέχεια →

Στὰ ξύλα του καθόμουν ἀγκαλιὰ μὲ τὴν γοργόνα…
Τὰ χέρια γλύστρησαν στ’ ἀκροδάκτυλα μέχρι νὰ χαθῇ στὸ νερό…
Ξύπνησα, πέρασα ἀπὸ τὸν ὀνειρικὸ στὸν ἄλλο κόσμο, τὸν εἰκονικό… Συνέχεια →

Μιὰ φορὰ κι ἕναν καρὸ ἔνας βασιλιᾶς ζοῦσε στὰ σκοτεινὰ καὶ γεμάτα ὑγρασία ὑπόγεια τοῦ παλατιοῦ του.
Ὅλοι προσπαθοῦσαν νὰ τοῦ περιγράψουν τὸ πανέμορφο παλάτι μὲ τοὺς ὑπερόχους κήπους…
Ἐκεῖνος ὅμως δὲν πίστευε κάποιον, ἀπὸ ὅλους αὐτούς…
Θεωροῦσε παλαβὲς αὐτὲς τὶς περιγραφές. Συνέχεια →

Ἰδοῦ Δήμαρχε Πατρέων «πεδίον δόξης λαμπρόν».
Παρτέρια κατὰ μῆκος τοῦ ἄξονος τῶν δύο συντριβανιῶν στὴν Πλατεία Γεωργίου Α΄, μὲ διάδρομο γιὰ τοὺς διαβάτες.

H ἰδέα ἀπὸ τὴν πρὸ ἐτῶν ἐπίσκεψή μου στὸ ἄνυδρο Ντουμπάι, ἀπ’ ὅπου καὶ ἡ εἰκόνα. Συνέχεια →

Κι ἐτοῦτο ἐὰν δὲν ἀλλάξῃ, τότε, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ μᾶς …ξεφορτωθῇ ὁ κόσμος, διότι, οὔτως ἢ ἄλλως, εἶναι τόσα πολλὰ αὐτὰ τὰ ἀτομικά μας πρίσματα, ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ συμπράξουμε γιὰ τὸ κοινὸ ὄφελος. Καί, ἐπὶ τοῦ παρόντος, τὸ κοινὸ ὄφελος εἶναι τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν εἴμαστε ἀμέτρητα κομμάτια ποὺ πρέπει τὸ ἕνα νὰ ἐπιβληθῇ στὸ ἄλλο, παρὰ μόνον νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν ἀτομικότητά μας, νὰ συνειδητοποιήσουμε τοὺς (ἀληθεῖς κι ὄχι ἐπιπλάστους) δεσμούς μας μὲ τοὺς γύρω μας καί, σιγά-σιγὰ μὰ σταθερά, νὰ δομήσουμε οὐσιαστικὲς σχέσεις, πρὸ κειμένου νὰ συγκροτήσουμε πραγματικὲς κοινωνίες. Συνέχεια →