Δὲν ὑπάρχει τίποτε διασκεδαστικότερον ἀπὸ τὴν ἀμηχανίαν τῶν λογῆς «connoisseurs», ὅταν κλονίζωνται τὰ ἀξιολογικὰ των πρότυπα.
Στὴν μουσικὴν αἴφνης, ὁ Ἰωάννης Στράους, ἐκ μέρους διαφόρων τέτοιων θεωρεῖται «ἐλαφρύς».
Ἁντιθέτως, τὸν ἐπίσης Αὐστριακὸν Σαῖνμπεργκ ἐξαίρουν ὡς «σοβαρόν».
Τὰ πράγματα «μπερδεύονται» διὰ τοὺς «connoisseurs», ὅταν ὁ «σοβαρὸς» Ἀρνόλδος Σαῖνμπεργκ, γοητευμένος ἀπὸ τὸν «ἐλαφρὺν» Ἰωάννην Στράους, μᾶς χαρίζει αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα μουσικῆς δωματίου. Συνέχεια →

Καὶ κεῖ ποὺ λὲς καὶ ξαναλὲς τόσα καὶ τόσα διὰ τὸ «μέλλον τῆς Τέχνης», χαζευολογᾶς μιὰν εἰκόνα τοῦ «Κρατῆρος Φρανσουᾶ» καὶ παθαίνεις ἕνα συντηρητισμόν. Συνέχεια →

Ὑπῆρχε πάντοτε κάτι ἀπροσδιορίστως ἐνοχλητικὸν εἰς τὸν «Νόστον» τοῦ Ὁδυσσέως, ὡς οὗτος παρουσιάζεται ἐν τῇ Ὁδυσσείᾳ.
Κάτι τὸ ὁποῖον ἔχει περάσει σχηματοποιημένον διὰ τοῦ περιληπτικοῦ ὅρου «Ἰθάκη».
Ἐνῷ ὁ τοποτηρητὴς τοῦ νοσταλγοῦ βασιλέως εἰς τὴν Ἰθάκην του, εἶναι μιὰ γυναίκα, ἡ Πηνελόπη, μαχομένη κατὰ πάσης ἐπιβουλῆς, ὁ Ὁδυσσεὺς δείχνει νὰ νοσταλγῇ κυρίως τὴν περιληπτικὴν Ἰθάκην του. Συνέχεια →