Εἶχα λοιπὸν πρὸ δύο ἐτῶν γράψῃ ἕνα σημείωμα, πρὸ δύο ἐτῶν ἐπαναλαμβάνω, μὲ τίτλο:
Ὁ Ἀλφειός, ὁ Πηνειὸς καὶ ἡ κάθαρσις.
Τὸ εἶχα γράψῃ γιὰ τὸν φίλο Ἀντώνη κι ὄχι γιὰ τὸν Ἀθανάσιο, Ἄναξίμανδρο, Ἀγαθοκλῆ, Ἀνδρόνικο, Ἀνδρέα, Ἀδαμάντιο, Ἀνδριανό, Ἄγγελο, Ἀνέστη…
Τὸ διευκρινίζω τώρα, δύο χρόνια μετά, πρὸς ἀποφυγὴν παρεξηγήσεων.
Ὅμως ἰσχύει στὸ καθόλου!!! Δῆλα δή, κατ’ Ἀριστοτέλην (ἀπὸ Ἄλφα κι αὐτός!!!) στὸ καθ’ ὅλα!!! Στὰ πάντα, σὲ …νεοελληνικά. Ἄρα ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Κῶτσο, τὸν Μῆτσο, τὸν Γιάννο, τὸν Τάσσο, τὸν Θάνο, τὸν Μπόμπο, τὸν Κλῶτσο, τὸν Ἰσμαῆλ, τὸν Φρίτς…
Ἄρα, ἰσχύει γιὰ κάθε νέο ἤ παλαιὸ σχῆμα, ποὺ βασίζεται στὴν λογικὴ τοῦ κομματισμοῦ, τῆς ἐξ ἀντιπροσώπων διακυβερνήσεως καὶ τοῦ κΥνοβουλευτισμοῦ.
Γιατί δέν πιστεύω πώς θά μᾶς σώσουν οἱ κάθε εἴδους κομματικοί μηχανισμοί, παλαιοί καί νέοι;
Τί μᾶς κατέστρεψε ὥς χώρα;
Συνέχεια