Καρῖνες Ῥεθύμνου.
Δὲν ἐβάσταγα ἄλλο νὰ προσμένω
κι ἐπαὲ καθισμένος ἐχάζευα τὴν ἀκριοῥεματιά
κι ἔφευγε μετὰ ἡ θωριά μου,
ἐκειὰ εἰς τὰ ὑψηλὰ ὅρη ἀντίκρυ μου.
Λαλοῦσαν τὰ κοκκόρια πὼς ἔρχεται τὸ φῶς Συνέχεια
Ῥακὶ τὴν αὐγή
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Δεσποτάκης Δημήτρης
Κ Υ Π Ρ Ο Σ
Κραυγές, καπνιὰ καὶ θρῆνος…λαβωμένη γέρνει ἡ ἐλευθερία,
εἰς τὸ χῶμα τῆς Κύπριδος τ’ ἀλαφρύ·
γύρω της, παντοῦ,
τὸ αἷμα ξερασμένον,
ἀπὸ μωρὰ καὶ γέρους καὶ μάνες καὶ νιούς…
Ἔθαψα εἰς τὸ χῶμα μου βλαστάρια καὶ ἀνθοὺς
καὶ τὰ ποτάμια μου κόκκινα,
τὸ χῶμα μου ἔγινε μαῦρον καὶ βαρύ,
σκίζει τὸν ἥλιον
ἀπ’ τὴν ψυχήν του ἡ κραυγή.
Νοτιᾶς φυσοῦσε μιὰ εὐωδιὰ
Ἰσκιάδα ἤμουν, Ἥλιος ἐσὺ
κ’ ἄκουα τὰ ποδοβολητὰ τ’ ἀνεβασμοῦ σου
κ’ ἄκουα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῆς γῆς τὸ πύρωμα·
καὶ ὅσον ἐσὺ γινόσουν, ἐθαύμασα,
ἀπὸ γέννημα τῆς πέρα ἁρμύρας,
φωτεινὸς τῆς αὐγῆς καλπασμός. Συνέχεια
Εὐλογημένον Ἀκρωτήρι
Τί εἶναι ὁ στεναγμός τῆς γῆς, τί εἶναι;
Χρυσότοξος μήπως ἀναδυομένη τῆς Νάδας ὁρμὴ
ἤ μήπως μυρουδιὰ ξεριζωμένη,
ἀπὸ σὲ βράχια γεννημένους νυκτανθούς;
Ἀδείλινος Αὐγή
Ἦταν τότες, ὁποὺ τὰ μάτια μου ζωὴν ἀντίκρυσαν… κι ἄκουσα πατέρα, τοὺς πρώτους τῆς καρδιᾶς σου λόγους.
Πὼς θὰ ᾿ναι ὁ ἔρωτας ἔλεες ὁδηγός μου
καὶ γύρω μου ἡ γνῶσις, ἡ ἀπέραντη φωτιά μου.
Καὶ πὼς τὰ χάδια σου, ἴαμα θὰ ᾿ναι καὶ τροφὴ
καὶ τὸ φιλί σου ἔλεες, καρδιὰ καὶ ἀγκαλιά μου. Συνέχεια
Ὁ Στρατιώτης
— Δὲν εἶναι ὁ κόσμος πλέον λαμπερός·
ἀπ’ τὴν ἄλλην κυττῶ
καὶ ἰδοῦ ὁ Μέγας Φόβος…
ὦ, παντοῦ κακόν.