Τὸ βιβλίον «Χαμένες Πατρίδες» τοῦ Καψῆ τὸ εἶχα διαβάσει πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια. 
Δὲν θυμόμουν τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα.
Ὅταν σήμερα τὸ ξαναδιάβασα μὲ ἔπιασαν καὶ πάλι τὰ δάκρυα. 
Ποῦ νά πρωτοσταθῇ κάποιος; 
Στίς ἀτελείωτες ἱστορίες αὐτῶν τῶν ἡρώων;
Στό ἄφθονο αἷμα πού πότισε τήν μάνα Γῆ;
Στόν ἀγώνα μίας φυλῆς νά κρατήσῃ κομμάτι ἀπό τόν ἀέρα της καί νά διεκδικήσῃ λίγη ἀκόμη ζωή ἐπί τοῦ πλανήτου; Συνέχεια →