Γιὰ τὸν Στέλιο Κυριακίδη εἶχα διαβάσει λίγα πράγματα πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ἀλλὰ πολὺ λίγα.

Γνώριζα πὼς στὸ παρελθὸν ὁ Φρέντυ Γερμανὸς εἶχε κάνει ἕνα ἀφιέρωμα, ἀλλὰ τίποτα περισσότερο.
Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔλαβα τὸ παρακάτω κείμενον, ἀλλὰ, ἄν καὶ ἀποκαλυπτικότατον, λόγῳ ἰδιαιτέρου φόρτου, ἀνέβαλα τὴν δημοσίευσίν του.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ὅμως μοῦ τὸ ὑπενθύμισε ἐκ νέου ὁ φίλος τοῦ ἱστολογίου Νικόλαος, τὸν ὁποῖον φυσικὰ κι εὐχαριστῶ.
Κι ἔτσι, σήμερα, καὶ μὲ τὴν ἀρωγὴ καὶ τῆς Ἑλένης, σᾶς παρουσιάζω ἕναν πολὺ μεγάλο Ἕλληνα! Συνέχεια →