Τὴν εἶχα τὴν ἀπορία ἐδῶ καὶ χρόνια, ὅταν βρέθηκα στὴν Κωνσταντινούπολι. Ἀλλὰ λόγῳ χρόνου, ἀφ΄  ἑνός, λόγῳ πολλῶν ἄλλων στὴν ὁμάδα, τὸ …ἀποφύγαμε. Βλέπετε, ἦταν σημαντικότερον νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὰ μοναδικὰ ἀνάκλιντρα καὶ τοὺς θρόνους τῶν πασάδων. Ἤ τὰ δωμάτια ποὺ στεγάζονταν τὰ χαρέμια. Ἤ τέλος πάντων νὰ θαυμάσουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ λάφυρα ποὺ μάζεψαν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων, ὅταν καταπατοῦσαν κάθε ἀνθρώπινο δικαίωμα καὶ ἐξαφάνιζαν λαοὺς καὶ λαούς.
Συνέχεια →