Ὁμολογῶ πὼς τὸ Παναθηναϊκὸν Στάδιον δὲν τὸ ἔχω ἐξερευνήσῃ ὅσο θὰ ἤθελα. 
Παρ’  ὅ,τι ἔχω περπατήσῃ στὰ πέριξ του, σαφῶς καὶ δὲν ἔχω πάῃ ἐκεῖ μὲ διαθέσεις ἐξερευνήσεως. Μὲ διαθέσεις περιπατητοῦ μόνον. Δυστυχῶς.
Ἄλλως τέ. σὲ ἐκεῖνο τὸ ῥημάδι τὸ σχολεῖο, οὔτε μία ἀναφορὰ γιὰ αὐτὸ δὲν εἴχαμε. Ὅ,τι μάθαμε μόνοι μας τὸ μάθαμε…
Συνέχεια →