Ἴσως σᾶς ξαφνιάζῃ ὁ τίτλος, ἀλλὰ εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθής.
Ἐδιάβασα γιὰ τὸ 16χρονο κορίτσι ποὺ ἐβιάσθη ἀπὸ 90 κτήνη, μέσα σὲ μόνον ἔνα Σαββατοκύριακο…
Πόνεσα γιὰ αὐτὸ τὸ παιδί!
Πόνεσα πάρα πολύ! Ὅπως πονῶ γιὰ κάθε παιδὶ ποὺ ίπάσχει, ἀνεξαρτήτως χρώματος, κοινωνικῶν δομῶν ἤ πολιτικῶν ἀπόψεων. Δὲν ἀντέχω νὰ πειράζουν παιδιὰ ἄφρονες καὶ παράφρονες ἐνήλικες.
Κι ὅμως… Αὐτὸ ἔχουμε… Ἐμεῖς τὸ ἀποδεκτήκαμε… Ἐμεῖς σιωπήσαμε ὅταν προετοιμαζόταν…
Τὸ περιστατικὸ συνέβῃ στὴν Ἀγγλία…
Συνέχεια
Πόνεσε ἡ καρδιά μου μὲ τὸ παρακάτω ἄρθρον. Πόνεσα πολύ.
Συνειδητοποίησα πὼς ζοῦμε ἀνάμεσα σὲ δύο κόσμους. Σὲ αὐτὸν ποὺ ὅλα φαίνονται καὶ σὲ αὐτὸν ποὺ ὅλα κρύβονται.
Πόνεσα, ἀγανάκτησα, ἔκλαψα. Καί τί θά βγῇ;
Σημασία δὲν ἔχει τὸ τὶ λέω ἐγὼ ἀλλὰ τὸ τὶ θέλουν οἱ ἄλλοι.
Κάποτε, πρίν αρκετούς αιώνες..ένας συρφετός από ότι απόκληρο,διεστραμένο, εγκληματικό, παρανοϊκό και βάλτε εσείς όσα παρόμοια επίθετα θέλετε, που δεν χωρούσε στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο πλανήτη, αποφάσισε να φτιάξει έναν καινούργιο κόσμο σε μια χώρα,που ονομάζόταν Αμερική!
Ἡ ἀνάγκη μας νὰ ἀρέσουμεμ γιὰ αὐτὸ ποὺ βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ οὐδέποτε γιὰ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε…
…ἤ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴμαστε…
Ἡ ἀνάγκη μας νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ ἕνα σῶμα φθαρτό, βρωτό, πρόσκαιρο…
Ἡ ἀνικανότης μας νὰ ζήσουμε καταντᾶ γελοῖα… Ἀπάνθρωπος…
Στὴν Γαλλία τὰ ἐμφυτεύματα ἐλἐγχονται γιὰ τὸ πόσο ἀσφαλῆ εἶναι, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην, πρέπει νὰ ὑπάρχουν.. Ἡ ματαιοδοξία βλέπετε.…
