Δύο λέξεις γνωστὲς σὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Δύο λέξεις ἴδιες ἀλλὰ καὶ τοσο διαφορετικές. Δύο λέξεις γεμάτες δάκρυα, πόνο κι αἷμα.
Σήμερα ἦλθα πιὸ κοντὰ σὲ ἐκείνα ποὺ μολογούσαν οἱ παλαιοὶ καὶ διαβάζαμε στὰ βιβλία. Πέρασα μίαν ἡμέρα μὲ τὸν γηραιότερα καὶ μὲ τὸν νεώτερο πρόσφυγα ἀπὸ τὸ Κομπάνι τῆς Συρίας.
Δύο διαφορετικὲς ἱστορίες μὲ τὴν ἰδίαν ἀφετηρία.
Ὁ μικρὸς γεννήθηκε στὶς 5 Αὐγούστου στὸν ἀφρὸ τοῦ κύματος, στὴν Κάλυμνο. Τυχερὸς μέσα στὴν ἀτυχία του καὶ φασκιωμένος τὴν Μοίρα του τραβᾶ γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ ξημερώνει, ἔστῶ καὶ μὲ κακοκαιρία…
Μουχαμᾶτ 75 ἐτῶν
Σκοτώθηκε ἡ γυναῖκα του ἀπὸ τὴν τουρκικὴ ἀεροπορία κι ἔφυγε πρόσφυγας στὸ ἄγνωστο, ψάχνοντας γιὰ τὰ παιδιά του κάπου στὴν Εὐρώπη…
Στὸ καράβι ἀπὸ τὴν Κῶ γιὰ τὸν Πειραιᾶ τοῦ ἔκλεψαν τὶς οἰκονομίες ! Συνέχεια ἐρωτᾶ τὸν θεό του, κλαίγοντας, τί ἔφταιξε καὶ τὸν κυνηγᾶ ἔτσι…
Δὲν εἴμαστε λαθρομετανάστες, μοῦ λέει ὁ μεταφραστής, πρόσφυγες εἴμαστε κυνηγημένοι ἀπὸ τοὺς τζιχαντιστὲς καὶ τοὺς Τούρκους.
Στὸν τόπο μας ἤμασταν νοικοκυραῖοι, συμπληρώνει μὲ ἔμφαση…..
Κάτι μοῦ θυμίζει αὐτό… Κι ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε εἶναι λαθραῖος, ἂς δείξουμε ὅτι θυμούμεθα τὴν ἱστορία μας. Μὴ τὰ βάζουμε ὅλα σὲ ἕνα τσουβάλι, γιατί, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, εἴμαστε ἄνθρωποι.
Καληνύκτα.
Ἀγγελόπουλος Περικλῆς
