Ἔχουμε ἐθιστεῖ κυριολεκτικῶς στὸ νὰ ἀποκαλοῦμε ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες αὐτὰ τὰ ἐκτρώματα τῶν παιγνίων. 
Ἔχουμε αἰσθανθεῖ κατώτεροι, οὔκ ὁλίγες φορές, σὲ κάθε διοργάνωσιν ἀθλητικοῦ εἴδους. 
Κι ἔχουμε τελικῶς, κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς, συνειδητοποιήσει πὼς τὸ πραγματικὸν στάδιον, στὸ ὁποῖον καλούμεθα νὰ διακριθοῦμε, εἶναι ἄλλο. Ὄχι αὐτὸ τῶν ἀναβολικῶν καὶ τῆς κόκας.  

Ἔτσι λοιπὸν κάποιοι, ἰδίως νέα παιδιά, ὅλο καὶ συχνότερα, διακρίνονται γιὰ τὶς ὀλυμπιακές τους ἐπιδόσεις.
Ἐπιδόσεις ποὺ δὲν προέρχονται ἀπὸ φουσκωμένα κορμιά, οὔτε ἀπὸ ἐνέσεις, οὔτε ἀπὸ πλαστικές.
Συνέχεια →