Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔγραφα γιὰ τὸ ἐξαιρετικὸ ἔργο (ναί, τὸ εἴπαμε, ἱστορικὸ μυθιστόρημα!!!) «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», τοῦ κου Ἄντη Ῥοδίτη. Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, μὲ ἱκανοποίησε βαθύτατα διότι πέραν τῶν πολλῶν ἱστορικῶν λεπτομερειῶν ποὺ παρουσιάζει, γύρω ἀπὸ τὴν Προδοσία τῆς Κύπρου καὶ τὸν Μακάριο (πού, ἀκόμη, ἐντέχνως ἀποσιωπῶνται), μὲ ὑπεχρέωσε νὰ «εἰσέλθω» στὴν ἱστορικὴ στιγμή, τῆς ὁποίας ὁ (ἀληθὴς) πρωταγωνιστὴς εἶναι ἄγνωστος στὸ πλατὺ κοινό. Ἂν καί, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶχα ἤδη πρὸ πολλοῦ σχηματίση μίαν εἰκόνα γιὰ τὸν …«ἐθνάρχη», ἐν τούτοις, τὸ βάθος τῆς ἱστορικῆς γνώσεως τοῦ κου Ῥοδίτη μὲ βοήθησε νὰ κατανοήσω καὶ νὰ διακρίνω ἀκόμη περισσότερα. Τοῦ τὸ χρωστῶ καὶ τὸν εὐχαριστῶ ἀπὸ βάθους καρδίας!!!.
Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ κος Ῥοδίτης μοῦ προσέφερε ἔνα βιβλίο μὲ τὰ τεκμήρια τῆς ἐρεύνης του. Τὸ «Κουράγιο Πηλενόπη», ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἁρμός, μπῆκε λοιπὸν στὴν ζωή μου γιὰ νὰ μοῦ δώσῃ, πέραν ἀπὸ τὸ πλούσιο (ἱστορικὸ) ἀποδεικτικὸ ὑλικό, πολὺ πόνο. Πάρα πολὺ πόνο.
