Ὅταν πρωτοδιάβασα τοὺς συλλογισμούς, παρέα μὲ τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, ποὺ κατάφερε νὰ ἁλιεύσῃ, μετὰ μεγάλης δυσκολίας ἐκ τῶν πηγῶν, τὸν Νίκο Βεργίδη* καὶ τὸ ἔργο του «Νέρων καὶ Χριστός», ἀναστατώθηκα. Ἕνας ὁλόκληρος κόσμος, ὁ κόσμος ποὺ ἀντιλαμβανόμουν γιὰ τὴν ἱστορία καὶ τὰ γεγονότα, ἀνετράπῃ. 
Ἔκτοτε ἄλλαξα στάσι, ἀντίληψι, ὁπτικὲς καὶ ἀπεφάσισα νὰ μελετῶ τὴν ἱστορία πρὸς κάθε κατεύθυνσι, ἀκόμη κι ἀπὸ πηγὲς ποὺ μὲ …ἐκνευρίζουν. 
Ἐπίπονος διαδρομή, ἀλλὰ πιὸ ἀσφαλὴς ἀπὸ τὸ νὰ παραμένω στὰ ὅσα κάποιοι θέλουν νὰ μὲ κάνουν νὰ Συνέχεια →