Δὲν ἦσαν ἄνθρωποι. Θεοὶ ἦσαν!

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἐλάτρευα τὸ νὰ μελετῶ τὶς βιογραφίες τῶν ἡρώων τῆς Ἐπαναστάσεως.
Μὲ ἐμάγευαν.
Ἤμουν ὅμως καὶ τυχερή. 
Λίγο ὁ δάσκαλός μου, ποὺ ἐπίσης τοὺς ἐλάτρευε… 
Λίγο ὁ Τάκης Λάππας, ποὺ ἔγραψε εἰδικῶς γιὰ παιδιά, τὶς βιογραφίες τῶν ἡρώων μας….
Θέλει καί πολύ; Δὲν θέλει…
Μαγεύεσαι…

Θυμᾶμαι, παιδάκι ἀκόμη, ἤμουν δὲν ἤμουν ἑπτὰ ἐτῶν, ἐδιάβασα τὴν βιογραφία τοῦ Μάρκου Μπότσαρη. Συγκλονίσθηκα. Δὲν ἐγνώριζα (ἀκόμη) κάτι γιὰ τὸ Μεσολόγγι… Ἔως τότε. 
Κι ἀπό ποῦ νά πιάσω τό κουβάρι γιά νά μάθω; Ἀφῆστε δὲ ποὺ δὲν ζοῦσα στὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μπορῶ νὰ προμηθευθῶ ἀνᾲ πάσᾳ στιγμῇ ὅλα τὰ βιβλία ποὺ χρειαζόμουν. Μία φορὰ τὸν χρόνο, κι ἐάν…. 
Μετὰ ἠκολούθησαν ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος, ἡ Μπουμπουλίνα… Ἀτελείωτες ὧρες παρέα μαζύ τους…
Τὶς νύκτες κάτω ἀπὸ τὸ μαξιλάρι μου κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς μοῦ ἔκανε συντροφιά… Πάντα…

Μεγαλώνοντας πιάστηκα μὲ τὸν Φωτιάδη, μὲ τὶς αὐτοβιογραφίες τῶν ἀγωνιστῶν, μὲ τὸν Κόκκινο, μὲ τὸν Παπαῤῥρηγόπουλο, μὲ τὸν Κορδᾶτο,  μὲ τὸν… ἐπίσης ἀτελείωτος ὁ κατάλογος. 
Ἀπό ποῦ νά ξεκινήσῃ κάποιος καί ποῦ νά τελειώσῃ; Μήπως τελειώνουν οἱ ἱστορικές καταγραφές;

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, σὲ μίαν πολὺ δύσκολή μου στιγμή, ἐδιάβαζα τὴν βιογραφία τοῦ Καραϊσκάκη, διὰ χειρὸς Φωτιάδου. Εἶχα πυρετό, σπασμούς, πόνους… Τέλος πάντων δὲν ἤμουν καὶ στὰ καλλίτερά μου. 
Ἡ ἀνάγνωσίς μου εἶχε διακοπεῖ στὴν περιγραφὴ τῆς θανατώσεως τοῦ Κατσαντώνου καὶ τοῦ Χασιώτου ἀπὸ τὸν Ἀλῇ πασᾶ καὶ τοὺς γύφτους του. 
Τοὺς ἔσπαζαν τὰ ὁστᾶ… Κι ὁ Χασιώτης, ἀκούγοντας τὸν Κατσαντώνη νὰ βογκᾷ, διότι εἶχε ἀκόμη θέρμες καὶ ὑψηλὸ πυρεττό, τὸν ἐμάλωσε, λέγοντάς του: «τὰ παλληκάρια πεθαίνουν τραγουδῶντας». 
Ὁ ἴδιος ἔσβησε πράγματι τραγουδῶντας…

Ὁ Ἀθανάσιος Διάκος πάλι, μία συγκλονιστικὴ προσωπικότης, ποὺ κουβέντα δὲν ἔβγαλε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μαρτυρίου του. Σούβλισμα… Ἔτσι, ὅπως σουβλίζουμε τὰ ἀρνιά…
Μόνον ποὺ τὰ ἀρνιὰ τὰ σουβλίζουμε νεκρά… Δὲν τὰ ἀφήνουμε νὰ βασανίζονται…  Καὶ τὰ τρῶμε… Δὲν πετᾶμε τὸ κρέας τους στὰ σκυλιά…
Τί κτήνη λοιπόν εἶναι αὐτά πού σουβλίζουν ἄνθρωπο ζωντανό καί μετά πετοῦν τό σῶμα του στά σκυλιά;
Κι αὐτός; Τί ἄνθρωπος εἶναι πού δέν κλαίει, δέν οὐρλιάζει, δέν παρακαλᾶ;
Ποῦ εἶναι κάποιοι ὅμοιοί του σήμερα;

Ὁ Ἀνδροῦτσος.
Ἀπὸ τὰ φωτεινότερα μυαλὰ ποὺ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸν τόπο, κάτι ποὺ σκοπίμως ἀποκρύπτεται. Ἴσως ὁ μοναδικὸς φυσικὸς ἀρχηγός, μὲ πολιτικὴ κρίσι κι ἀντίληψι, ποὺ γέννησε ἡ Πατρίδα μας ἐκείνην τὴν περίοδο. Ἴσως… Δὲν τὸν ἄφησαν. Τὸν ἐκκαθάρισαν κάτι κοπρόσκυλα, τὰ ὁποῖα ἐκτὸς ποὺ ἐξετόπισαν ὅλους τοὺς ἀγωνιστές, ἕναν ἕναν, ἀμαύρωναν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Δυσσέα μας. Τὰ σκουλήκια. Τὰ τίποτα…. 
Ἀδικῶντας, ἀκόμη καὶ σήμερα μὲ τοὺς ἀπογόνους τους, ἐπάσκισαν νὰ ἀφανίσουν τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἥρωος….

Ὁ Γέρος μας πάλι ἦταν ἄλλης πάστας ἄνθρωπος. Μόνος του ἔμεινε τρεῖς φορές, πρὸ τῆς πολιορκίας τῆς Τριπολιτσᾶς. Δὲν τὸ ἔβαζε ὅμως κάτω. Ἐκεῖ. Πιστὸς στὸν σκοπό του. Ἤξερε; Δὲν ἤξερε; Διαισθάνετο;
Ποιὸς ξέρει….
Πάντως οὔτε στιγμὴ δὲν παρητήθη τοῦ ὁράματός του… Κι ἐπέτυχε, ἐκεῖ ποὺ τὸν εἶχαν ὅλοι γιὰ ἀποτυχημένο. 
Δίχως του δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἀπελευθέρωσις οὔτε κἄν τὸ ἀθάνατον ’21. Βλέπετε, παρὰ τὰ ὅσα τοῦ ἔκαναν, ἐκεῖνος ἔμεινε πιστὸς στὶς ἔννοιες Ἕλληνες, Πατρίς, Ἐλευθερία…
Κι ἀκριβῶς γιὰ ὅλα αὐτά, τὰ ὅποῖα συνειδητῶς ἠγνόησε, πρὸ κειμένου νὰ προχωρήσῃ, ὑπὲρ πηδῶντας τὰ ἐμπόδια, μᾶς ἀποδεικνύει πὼς δὲν ἦταν ἄνθρωπος… Θεὸς ἦταν… Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Θεοὺς τῶν Ἑλλήνων ποὺ πάντα ἐμφανίζονται στὶς δύσκολες ὧρες….

Ὁ Νικηταρᾶς μας… Ὁ λατρευτός μας Νικηταρᾶς… Ὁ ἅγιος Νικηταρᾶς… Ὁ ἀγνός, γλυκός, τίμιος Νικηταρᾶς!
Αὐτὸς ποὺ ἔως τὸ τέλος του, κι ἄς τὸν ἐπέταξαν ὅλοι, παρέμεινε ἀγωνιστής, παίρνοντας παράδειγμα ἀπὸ τοὺς Ζαχαριᾶδες του τόπου κι ἀπὸ τοὺς Κατσαντώνηδες… Τραγουδῶντας, σχεδόν, κι ἄς τὸν ἐτύφλωσαν, κι ἄς τὸν ἄφησαν νὰ πεθάνῃ ἀπὸ τὴν πείνα… 
Ὁ Νικηταρᾶς μας… Ἡ μεγαλυτέρα ἀπόδειξις αὐτοῦ ποὺ εἴμεθα σήμερα. Ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς, τὸ ἦθος στὴν πυρὰ καὶ τὸ σκότος, ἡ ἀσκήμια, ἡ βρῶμα στὸ προσκήνιο….
Ἀπὸ τότε ἔπρεπε νὰ τὸ καταλάβουμε… Ἀλλὰ ἐλπίζαμε…
Καὶ τώρα ὅλοι μας ὠθούμεθα ἤ στὸ νὰ γίνουμε Νικηταρᾶδες ἤ νὰ γίνουμε Κωλέττηδες.

Ἡ πλέον ὅμως συγκλονιστικὴ μορφὴ τοῦ 1821, γιὰ ἐμέναν, ἦταν ὁ Καραϊσκάκης. 
Ἀσθενικός, ἀδύνατος, ἀδύναμος…
Συνήθως τὸν κουβαλοῦσαν τὰ παλληκάρια του, διότι ἦταν ἤ μὲ πυρετό, ἤ μὲ θέρμες… Δῆλα δὴ ὑψηλὸ πυρετό, παρέα μὲ ῥίγη καὶ ἀπόλυτες ἀδυναμίες… Ἀλλὰ στὸ πιὸ μόνιμο. 
Μία ταλαιπωρία ὅλη του ἡ ζωή. 
Κι ὅμως… Ὅταν ἔβλεπε τὸν καπνὸ τῆς μάχης λεοντάρι ἐγίνετο… Ἀνήμερο λροντάρι. Τίποτα καὶ οὐδεὶς μποροῦσε νὰ τὸν κρατήσῃ στὴν κλίνη. 
Μετὰ τὴν μάχη ἴσως νὰ ἔπεφτε πιὸ ἀδύναμος ἀπὸ πρίν. Ἔ καί; Τί ἔγινε; 
Ἡ μάχη τὸν ἔτρεφε, τὸν ἐζωντάνευε… Καὶ δὲν ἔχασε κάποιαν μάχη… 
Δίχως του ἡ Πατρίς μας σήμερα δὲν θὰ ἦταν ὅπως τὴν γνωρίζουμε… 
Καὶ ἴσως, ἐὰν δὲν τὸν δολοφονοῦσαν, νὰ ἦταν ἀκόμη μεγαλυτέρα….

Ποιόν νά πιάσω; Ποιόν νά ἀφήσω; 
Χείμαῤῥος τὰ ὀνόματα, μαζὺ μὲ τοὺς βίους τους, στὴν σκέψι μου. 
Εἶπα ὅμως σήμερα νὰ σταθῶ σὲ αὐτούς, τοὺς ὀλίγους, τοὺς πολὺ γνωστούς, διότι ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πῶς ἔζησαν τὰ πόσα ἐμπόδια ἀντιμετώπισαν καὶ πόσο πολὺ ἐκυνηγήθησαν, τότε ἴσως νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν ἁπλοῖ ἄνθρωποι ἀλλὰ Θεοί.
Σὰν νὰ ἐζωντάνευσαν οἱ θεοὶ τῶν Ἑλλήνων, μέσα στὰ σώματα αὐτῶν τῶν ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων, ποὺ ἔμαθαν μόνον σὰν σκλάβοι νὰ ὑπάρχουν. 
Κι ὅμως… Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μεγίστη ὑπέρβασι ποὺ ἐπέτυχαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μὴ ὅρια ποὺ ἔθεσαν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀπόλυτο πόνο ποὺ ἐβίωσαν, παρέμειναν καθαροί, ἔως τὸ τέλος… Δίχως νὰ μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν βρῶμα τῶν πολλῶν… Ἀπὸ τὸ χνῶτο τους… Ἀπὸ τὶς δολοπλοκίες τους…
Μόνον ἐπόνεσαν…
Ἀλλὰ ἄν καὶ μόνον ἄρνησι ἀντιμετώπισαν, ἐκεῖ, πιστοὶ παρέμειναν στὰ ὅσα ἡ Φύσις τους ἔταξε. Ὅσα ἡ Ἀνάγκη ᾣρισε. Ὅσα ἡ Ἀνάγκη γιὰ Ἐλευθερία ἠξίωνε…

Κι ἀναρωτιέμαι…
Γιατί αὐτοί κι ὄχι ἐμεῖς; Γιατί αὐτοί τά κατάφεραν κι ἐμεῖς ἀκόμη δέν ξεκινήσαμε; Γιατί αὐτοί ἐτόλμησαν νά ὀνειρευθοῦν τό ἀδύνατον κι ἐμεῖς ἀκόμη δέν ἔχουμε μάθει  νά ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας;

Ἔμαθα… 
Κατάλαβα… Μοῦ τὸ ἐξήγησαν ἐκεῖνοι, μέσα ἀπὸ τὶς τόσες καὶ τόσες συνομιλίες ποὺ ἀκόμη μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ μοιράζομαι μαζύ τους…
Δὲν ἔχουμε φθάσει ἀκόμη στὴν Ἀνάγκη. Δὲν τὴν ἔχουμε νοιώσει. Δὲν τὴν ἔχουμε ἀναγνωρίσει.
Ἴσως κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ναί, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ὄχι. 
Μόνον ὅταν ΟΛΟΙ μας βιώσουμε, ὡς αἴσθημα, τὴν ἰδίαν Ἀνάγκη, μόνον τότε θὰ μπορέσουμε νὰ συντονισθοῦμε καὶ νὰ ξεκινήσουμε. 
Διότι ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Ἀνάγκη, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς τὴν ἀντιλαμβάνεται διαφορετικά. 
Ἐὰν λοιπὸν δὲν ὁρισθῇ ἀπὸ ὅλους μας μὲ μίαν κοινή, κοινποτάτη γιὰ ὅλους μας φράσι, ἐὰν δὲν συνοδευθῇ ἀπὸ ἕνα μόνον, κοινό, κοινότατο γιὰ ὅλους μας σύμβολο, ἐὰν δὲν τραγουδηθῇ ἀπὸ ἕναν κοινόν, κοινότατον γιὰ ὅλους μας ὕμνο, δὲν πρόκειται νὰ ξεκινήσουμε. 

Περιμένουμε λοιπόν…
Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, Θεοὶ θὰ γίνουμε. Σὰν κι ἐκείνους… Ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε… Θεοί… Μονόδρομος εἶναι… Καὶ θὰ τὸν βροῦμε…

Φιλονόη. 

Σημείωσις.

Ἡ κοινὴ φράσις εἶναι ἡ Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος.
Τὸ κοινὸ σύμβολον εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ σημαία. 
Ὁ κοινὸς ὕμνος εἶναι ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερία. 
Ἐὰν λοιπὸν δὲν δοῦμε ἐμπρός μας, κι ἄς φαίνεται ἀδύνατον ἤ παράλογον, παντοῦ Ἐλευθερία, δὲν θὰ ξεκινήση κι αὐτὴ τὴν πορεία της στὸν δρόμο γιὰ νὰ μᾶς συναντήσῃ. Δὲν ἔχει λόγους…. Οὔτε κι ἐμεῖς ἔχουμε… Διότι ὅσο τὸ ὅποιο προσωπικό μας μένος μπαίνει ἐπάνω ἀπὸ τὴν Ἀνάγκη, ἡ Ἀνάγκη μᾶς κοροϊδεύει… Κρύβεται… Ἔχει καλλίτερα νὰ κάνῃ….
Ὑπομονὴ ὅμως… Ἔρχεται… Κι ἔρχεται γιὰ ὅλους μας… Εὐτυχῶς!

Καλὴν λευτεριὰ Ἕλληνες.
Τὴν ἀξίζουμε καὶ θὰ τὴν κερδίσουμε!
Ἁπλῶς πρέπει νὰ τὴν κερδίσουμε ὅπως τῆς πρέπει… Ὄχι ὅπως τὴν γεύθηκαν οἱ παπποῦδες μας…

Πρέπει νὰ τὴν κερδίσουμε ὁλόκληρη, ὄχι κουτσουρεμένη…
Ὁριστικῶς αὐτὴν τὴν φορά!

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply