Ἡμέρες ποὺ εἶναι, εἶπα νὰ κάνω μίαν εὐχὴ σὲ ὅσους ἑορτάζουν. Ἡ εὐχὴ μου; Ὁ τίτλος. Τὸ μοιράστηκε μαζύ μου ἕνας φίλος πρὸ ἑνὸς ἔτους. Ἦταν καλὴ εὐχή. Σὲ λάθος στιγμὴ ὅμως…

Τί ζοῦμε; Καὶ πῶς ζοῦμε; Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι γύρω μας εἶναι σχεδὸν μουδιασμένοι. Κρυμμένοι μέσα στοὺς ἑαυτοὺς τους, ἀναζητοῦν ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τοὺς ὅποιους ἄλλους, νὰ κάνουν κάτι. Ὁ,τιδήποτε! Νὰ φωνάξουν, νὰ γιουχάρουν, νὰ φτύσουν, νὰ πετάξουν παπούτσια, γιαούρτια, καφέδες, τομᾶτες καὶ κολοκυθάκια. Τώρα τελευταῖα καὶ πρᾶσα! Κάτι τέλος πάντων νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι! 

Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὅμως! Ὄχι ἐμεῖς! Ἐμεῖς δὲν γίνεται νὰ κάνουμε κάτι, διότι φταῖμε! Κι αὐτὸ μᾶς γεμίζει ἐνοχές!  

Φταῖμε πρῶτα ἀπὸ ὅλα γιατὶ τοὺς ψηφίσαμε! Διότι τοὺς ἐπιτρέψαμε τόσες δεκαετίες νὰ μᾶς ἐκβιάζουν καὶ νὰ κτίζουν πελατειακὲς σχέσεις μαζύ μας. Διότι τοὺς ἀνεχθήκαμε στὴν κομπίνα τους καὶ δὲν τοὺς καταγγείλαμε! Διότι πίσω ἀπὸ τὴν ἀνοχή μας ἦταν ἡ ἀδειούλα γιὰ τὸ ἐξοχικό, ἢ ὁ διορισμὸς τοῦ κανακάρη μας, ἢ τὸ κόψιμο τοῦ προστίμου ἀπὸ τὸν ἐφοριακό. 

Φταῖμε γιατί, ὅταν εἴδαμε τὸν ἀπατεώνα γείτονα νὰ καταπατᾷ τὸ χωράφι τοῦ διπλανοῦ του, κουνήσαμε τὸ κεφάλι! Δὲν καταπατοῦσε τὸ δικό μας χωράφι! Ἀλλὰ καὶ σὲ κάποιες περιπτώσεις ποὺ κατεπάτησε καὶ τὸ δικό μας χωράφι, πάλι τὸν σκασμό βγάλαμε. Ποῦ νὰ τρέχουμε τώρα; Τόσα ἔξοδα; Τόσες ἱστορίες; 

Φταῖμε διότι, ὅταν μᾶς προσπέρασε ὡς σφαίρα ὁ τυπᾶκος μὲ τὴν ΠΟΡΣΕ ποὺ τοῦ εἶχε ἀγοράσει ὁ μπαμπάς, δὲν τὸν καταγγείλαμε. Κι ἂς ξέραμε πὼς μερικὰ χιλιόμετρα παρακάτω ὁ ἴδιος τυπᾶκος θὰ ἔλειωνε στὴν ἄσφαλτο ἕνα ἀνήλικο. Ἀκόμη κι ὅταν τὸν εἴδαμε νὰ τὸ κάνῃ, πάλι σιωπήσαμε. Νὰ μὴ μπλέξουμε. Νὰ μὴν ἀνακατευτοῦμε. 

Φταῖμε γιατί ὅταν καιγόταν τὸ δᾶσος πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, δὲν πιάσαμε ἕναν κουβὰ μὲ νερὸ γιὰ νὰ τὸ σβήσουμε. Κι ὄχι μόνον περιμέναμε ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους νὰ ἔλθουν καὶ νὰ μᾶς σώσουν τὸ σπίτι, ἀλλὰ δὲν κάναμε κἂν τὸν κόπο νὰ μαζέψουμε τὰ δικά μας σκουπίδια ἀπὸ αὐτὸ τὸ δικό μας δᾶσος. 

Φταῖμε γιὰ τὰ πάντα! Φταῖμε ποὺ ὑπάρχουμε! Ποὺ ἀναπνέουμε! Ποὺ ὁδηγοῦμε! Ποὺ προστατεύουμε τὰ παιδιά μας! 

Φταῖμε γιὰ ὅλα….

Ἔτσι πιστεύουμε! Ἀλλὰ  εἶναι ἔτσι;

Ὅταν πάρῃς ἕνα παιδάκι κι ἀρχίσῃς νὰ τὸ διδάσκῃς πὼς ὁ κόσμος εἶναι φτιαγμένος γιὰ δυνατούς…. Γιὰ τοὺς πονηρούς… Γιὰ τοὺς γλείφτες…. Τί καταλήγεις νὰ ἔχῃς πράξῃ;  Θὰ παραδόσῃς ἕναν ἄνθρωπο συνειδητοποιημένο στὴν κοινωνία ἢ ἕναν φουκαρᾶ; Ἕναν φουκαρᾶ ποὺ ἢ θὰ προσπαθήσῃ νὰ κλέψῃ κάτι λίγα κι αὐτὸς, γιὰ νὰ μὴ πεινάσῃ… Ἢ ποὺ θὰ κάθεται πάντα στὴν γωνία του καὶ θὰ τρώῃ καρπαζιὲς ἀπὸ ὅλους ὅσους κλέβουν κάτι λίγα ἠ καὶ πολλά….

Ἐ, λοιπόν, αὐτὸ τὸ παιδί ποὺ τὸ ἔκανες φουκαρᾶ, δὲν φταίει γιὰ τίποτα. Γιὰ τὸ μόνο ποὺ φταίει εἶναι γιὰ τὴν μὴ συνειδητοποίησι τῶν ἱκανοτήτων του. Σὲ αὐτὸ φέρει κάποιαν εὐθύνη. Ἀλλὰ ἐφρόντισε ὁ ἐκπαιδευτής του καὶ γιὰ ἐτοῦτο! Τοῦ ἐγέμισε τὸ μυαλὸ λᾶσπες καὶ ξερατά! Μὲ ἀποτέλεσμα, τὸ παιδί ποὺ κατήντησε φουκαρᾶς καὶ θεωρητικῶς θὰ ἔπρεπε νὰ σκέπτεται, στοιχειωδῶς πάντα, ὄχι μόνον νὰ μὴ μπορῇ νὰ προσλάβῃ τὶς πληροφορίες, ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν τὸ καταφέρῃ, νὰ τὶς φιλτράρῃ μέσα ἀπὸ διαφόρων χρωμάτων ὑάλους. Κόκκινα, κίτρινα, πράσινα χρώματα, μπαίνουν ἀνάμεσα στὸ μυαλὸ του καὶ στὴν πληροφορία, γιὰ νὰ καταλήξῃ ἡ πληροφορία  μία ἄνοστη σούπα! 

Σοῦπες μυαλά λοιπόν; Μᾶλλον! Σοῦπες μυαλά, τρόποι σκέψεως, συμπεριφορῶν…

Καὶ βλέπεις κάποιον φουκαρᾶ ποὺ οὐδέποτε ἔκλεψε κάτι, ἀπὸ ὁπουδήποτε, νὰ αἰσθάνεται ἐνοχικὰ, διότι ἔβγαλε δεύτερο παράθυρο στὸ καλύβι του. Δὲν ἀντιλαμβάνεται πὼς τὰ παράθυρα ἐπιβάλλονται καὶ πὼς ἡ πολιτεία ἔπρεπε νὰ τὰ πριμοδοτῇ!  

Βλέπεις κάποιον ἄλλον φουκαρᾶ νὰ αἰσθάνεται ἐνοχικά διότι δὲν ἔκοψε ἀπόδειξι στὸν πελάτη του. Καὶ ἴσως καλῶς νὰ αἰσθάνόταν ἐνοχικά ὅταν θὰ εἴχαμε μίαν εὐνομουμένη πολιτεία… Ὅταν ὅμως ὁ ἐκπαιδευτὴς (πολιτεία) ἔχει διδάξει τὴν κλοπή, τότε γιὰ ποιάν κλοπὴ ὑπάρχει ἐνοχή; Τὴν κλοπὴ τοῦ κλέψαντος στὸν κλέπτη; 

Βλέπεις σιωπηλοὺς ἀνθρώπους, σκυμμένους, προσκυνημένους , στριμωγμένους στὴν γωνία… Σὲ κάποια γωνία.. Ὅλο ἀγωνία κι ἐνοχή… 

Ἐ λοιπόν ἀρκεῖ! Τέλος! Δὲν γεννηθήκαμε γιὰ τέτοιους ῥόλους! 

Ἀλλὰ μᾶς ἔμαθαν νὰ τοὺς παίζουμε! Ὄχι τώρα… Ἀπὸ τότε ποὺ πρὸ ἑκατοντάδων ἐτῶν κάποιοι ἔγιναν «κύριοι κι ἀφέντες» μας… Ποὺ κατάφεραν νὰ ἀποκτήσουν δικαίωμα ζωῆς καὶ θάνάτου ἐπάνω μας. Κι ἀπὸ τότε μᾶς ἐκπαιδεύουν γιὰ νὰ καταλήξουμε φουκαρᾶδες. Δύο εἰδῶν φουκαρᾶδες. Ἀπόλυτοι φουκαρᾶδες. Καὶ λίγο φουκαρᾶδες. Ὑπάρχει κι ἕνα τρίτο εἶδος, οἱ φουκαρᾶδες μὲ πτυχίο! Αὐτοὶ δὲν πιάνονται! Αὐτοὶ ἦταν ἄριστοι μαθητὲς καὶ πῆγαν γιὰ ἰδιαίτερα μαθήματα στὸ τμῆμα ἐκπαιδεύσεως. Κι ἔγιναν ἐκπαιδευστὲς φουκαράδων. Δῆλα δή, κάτι σὰν ὑπεργολᾶβοι τῆς ἐξουσίας.

Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ζητούμενον. Ἐμεῖς οἱ «φουκαρᾶδες»…

Μοῦ ἔλεγε φίλος οἰκονομολόγος πρὸ καιροῦ, πὼς ἐὰν ὑπῆρχε σωστὴ κατανομὴ πλούτου, ἀπὸ τὶς πολιτεῖες πρὸς τοὺς πολῖτες, θὰ ἔπρεπε οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴν ἐργάζονται περισσότερο ἀπὸ 3-4 ὥρες ἡμερησίως, καὶ μόνον γιὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρες τὴν ἑβδομάδα. Τί θὰ ἐσήμαινε αὐτό; Ἐλευθερία χρόνου γιὰ σκέψι καὶ γιὰ ὅσα χρειάζεται πραγματικῶς ὁ ἄνθρωπος. Θὰ ἐσήμαινε ὅμως καὶ κάτι ἀκόμη. Πὼς δὲν θὰ ὑπῆρχαν ποὐθενὰ δοῦλοι! ΠΟΥΘΕΝΑ!!!! Οὔτε καὶ φουκαρᾶδες..

Γιὰ ἐτοῦτο καὶ δὲν αἰσθάνομαι καμμίαν ἐνοχή! Καμμίαν συνενοχή! Καμμίαν ἀδράνεια!  Βράζω! Μέσα μου ἔνα καζάνι ἔτοιμο νὰ σκάσῃ! Νὰ ἐκραγῇ! Ὄχι γιατί μὲ πνίγει τὸ δίκαιον. Ἀλλὰ γιατὶ πνίγει μόνον ἐμένα, καὶ κάτι ἀκόμη λιγοστούς,  τὸ δίκαιον. Ἐν ᾦ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς πνίγῃ ὅλους! ΟΛΟΥΣ! Διότι γιὰ πρώτην φορὰ στὴν ζωή μας μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε φουκαρᾶδες! Νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε κάτι ποὺ μᾶς ἔμαθαν! Καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὶς χαμένες μας ἀξίες, τὰ χαμένα μας ἰδανικά καὶ τὰ χαμένα ὄνειρα!

Δὲν ἀρκεῖ νὰ φωνάζουμε  «κάτω τὰ χέρια ἀπὸ τὸ Καστελλόριζο» ! Πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ κρατήσουμε γερὰ τὸ Καστελλόριζο! Κι ἀκόμη περισσότερο, νὰ ξέρουμε πὼς δὲν εἶναι χαμένη ὑπόθεσις. Ἀλλὰ ἤδη κερδισμένη! Ἀπὸ ἐμᾶς! 

Δὲν ἀρκεῖ νὰ σκεπτόμαστε πὼς πρέπει νὰ καθαρίσῃ ὁ τόπος ἀπὸ τὰ λαμόγια! Πρέπει νὰ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ὑπευθύνους καὶ ἱκανοὺς καὶ ὡς τοὺς μόνους ὑπευθύνους γιὰ τὸ καθάρισμα! Κι ἀκόμη περισσότερο νὰ θεωροῦμε δεδομένον πὼς τὸ καθάρισμα εἶναι δεδομένον!

Δὲν ἀρκεῖ νὰ σκεπτόμαστε πὼς θέλουμε μίαν πολιτεία εὐνομουμένη, δίχως ΛΑΘΡΟεποίκους καὶ ἐχθροπάθειες. Πρέπει νὰ θεωροῦμε τοὺς ἑαυτοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴν εὐνομία! Ὄχι αὐτὴν ποὺ μᾶς ἔπεισαν πὼς εἶναι εὐνομία! Ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ ἐπιτάσσει ἡ φύσις! Κι ἀκόμη περισσότερο νὰ θεωροῦμε πὼς τὴν ἔχουμε ἤδη κερδίσει, ἐφαρμόζοντάς την στὴν ζωή μας καθημερινῶς.  

Καλὴν ἐπ-Ἀνάστασιν λοιπόν;

Ναί!  Καλὴν ἐπ-Ἀνάστασιν!

Διότι ἡ μεγαλυτέρα Ἀνάστασις-ἐπ-Ἀνάστασις προέρχεται ἀπὸ ἐμᾶς κι ἀπευθύνεται σὲ ἐμᾶς! Ἐγὼ εἶμαι τὸ  κέντρο τοῦ δικοῦ μου κόσμου! Καὶ σὰν κέντρο ποὺ εἶμαι, μόνον τὸν δικὸ μου  κόσμο ὁρίζω. Καὶ μόνον αὐτὸν δύναμαι νὰ κτίσω! Ἀκόμη κι ἐὰν χρειασθῇ πρῶτα νὰ γκρεμίσω πολλά!

Καλὴν ἐπ-Ἀνάστασιν λοιπόν!

Καλὴν ἐπ-Ἀνάστασιν! Διότι ἐὰν δὲν τὸ κάνω ἐγὼ, θὰ παραμείνω ἕνας καϋμένος φουκαρᾶς, γιὰ πολλὲς σφαλιᾶρες, γιὰ λίγες μικρὲς ἡ μεγᾶλες ἁρπακτοῦλες, ἀλλὰ γιὰ πάντα φουκαρᾶς!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ὀρθότερον: Καλὴ ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀνάστασιν! Ἀλλὰ ἀκούγεται καλλίτερα τὸ ἒπ-ἀνάστασις! Διότι ἐὰν δὲν γίνουμε αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε, καμμία ἐπανάστασις δὲν θὰ φέρῃ κάτι καλό! 

ἡ φωτογραφία ἀπὸ τὸ Ἑλληνικό Καλειδοσκόπιο