Ἡ ψαροῦ.

 

Παραλία Ἀττικῆς, ἕνα πρωϊνό Σαββάτου. Εἶμαι μὲ τὴν φίλη μου τὴν Βίκυ καὶ μίαν φίλη της. Ἐμπρός μας παίζουν μέσα στὸ νερό τρία παιδάκια ἡλικίας 6-11 ἐτῶν. Ξαφνικά, δίπλα μας σχεδόν, ἔρχεται μία παρέα ἀπὸ τρεῖς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες στήνουν παντοῦ γύρω τους σύνεργα ψαρικῆς, καλάμια, δολώματα…. 

Τὰ παιδάκια δὲν εἶχαν ἀντιληφθεῖ κάτι κι ἐξακολουθοῦσαν τὸ παιχνίδι τους. Σὲ μίαν στιγμὴ ἡ Βίκυ πετάγεται ὡς ἐλατήριο καὶ σώζει κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὸ ἀγκίστρι ἕνα παιδάκι.  Πλησιάζω τίς «γειτόνισσες» καὶ τοὺς ἐξηγῶ πὼς ἀπαγορεύεται νὰ ψαρεύουν ἀνάμεσα στοὺς λουομένους.  Οἱ δύο μαζεύονται ἀλλὰ ἠ τρίτη, ἡ ὁποία κατεῖχε δύο καλάμια μὲ βάσεις, ἀδιαφόρησε ἐν τελῶς.

Σὲ λίγο τὰ πιτσιρίκια, παρὰ τὶς προειδοποιήσεις τῆς φίλης μου, ξαναυρίσκονται ἀνάμεσα στὰ ἀγκίστρια, τὶς πετονιὲς καὶ τὴν ψαροῦ. Σηκώνω τὸ τηλέφωνο καὶ καλῶ τὸ λιμενικό. 
Μετὰ ἀντιλαμβάνεστε τί ἔγινε.  

Ὁ λιμενάρχης ἔφθασε, ἔγινε ἡ ἀπαραίτητος σύστασις, μαζεύτηκαν τὰ καλάμια… Καὶ μετὰ ξεκίνησε τὸ ὑβρεολόγιον. 

Εἰλικρινῶς, δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε τί ἀκούσαμε. Ἀδύνατον νὰ μεταφέρω  τὸ λεξιλόγιον τῆς ψαροῦς. Οὔτε τὰ νεῦρα της, οὔτε τὸ ὗφος της, οὔτε τὶς ἀπειλές της. Διότι ἐλάβαμε κι ἀπό αὐτές!

Ἡ Βίκυ, ὅταν συνειδητοποίησε πὼς ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἡ ψαροῦ καταπατοῦσε τὰ δικά της δικαιώματα, ἄνοιξε τὸ στόμα της καὶ καταφέραμε, ἐντὸς ὁλίγου νὰ κάνουμε τὴν παραλία …κόλασι! 

Βέβαια, τὴν ἐξάφνιαζε ἡ δική μου ἡρεμία. Διότι ἐξακολουθοῦσα νὰ παραμένω ἐν τελῶς ἥρεμη καὶ ἀμέτοχη στὸν καυγά. Δὲν μὲ ἐνδιέφερε ἄλλως τε νὰ ἀποδείξω κάτι. Ἁπλῶς νὰ προστατευθοῦν τὰ παιδιά, μὲ τὴν ἐφαρμοβὴ τοῦ νόμου.

Δὲν θὰ σᾶς ζαλίσω περισσότερο μὲ τὴν περιπέτειά μας. Δὲν ἔχει ἄλλως τε νόημα. Καὶ δὲν ἔχει νόημα διότι δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ ἐὰν αὐτὴ ἡ ψαροῦ ἦταν τρελλὴ ἢ γνωστική. Ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν δική μας συνολικὴ στάσι ἀπέναντι στὶς συνθῆκες καὶ τὰ προβλήματα. 

Ναί, ἔχω κάθε νόμιμο δικαίωμα νὰ διεκδικῶ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου. Ναί, ὁ νόμος ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου, ὑπαγορεύει πὼς δὲν μπορεῖ ὁ καθεῖς νὰ θέτῃ σὲ κίνδυνο τοὺς λουομένους. Ἀκόμη κι ἐὰν οἱ πιθανότητες νὰ συμβῇ ἀτύχημα  εἶναι ἀπὸ μηδαμινὲς ἔως ἀνύπαρκτες.  Ναί, ἔχω κι ἄλλα δικαιώματα καὶ ΟΦΕΙΛΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ μου πρωτίστως καὶ κατόπιν στὸν «ἐνάντιο» νὰ τὰ διεκδικήσω. Διότι ἀγαπητοί μου, ὅταν ἐπιτρέπω σὲ κάποιον νὰ μοῦ παραβιάζῃ τὴν θέλησι, τὴν ἡρεμία, τὴν ἀσφάλεια, τὴν ἐλευθερία, δύο τινὰ συμβαίνουν:

Τὸ πρῶτον εἶναι πὼς χάνω τὸν αὐτοσεβασμό μου καὶ περιορίζω τὰ σύνορα τῆς ἐλευθερίας μου. 

Τὸ δεύτερον, καὶ σημαντικότερον, εἶναι πὼς ἐπιτρέπω σὲ κάθε κᾶφρο νὰ καταπατᾶ χῶρο ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκει. Δῆλα δή τὸν δικό μου. Κι ὅταν θὰ τὸ κάνῃ σὲ ἐμένα, σὲ λίγο θὰ τὸ κάνῃ καὶ σὲ ἄλλους. Συνεπῶς, θὰ ἁπλώνῃ αὐτὸς τὸν δικό του χῶρο καὶ τὰ δικά του ὅρια, στηριζόμενος σὲ μίαν ψευδαίσθησι! Καὶ θὰ δημιουργήσῃ ἀπογόνους ποὺ θὰ ἀναπαράξουν τὸ ἴδιο. Καὶ γενικότερα, ὅταν μοῦ πετσοκόβει τὰ δικά μου δικαιώματα, καταστρέφει ἰσορροπίες. Πόσο καλὸ εἶναι καὶ γιὰ τὸν ἴδιο καὶ γιὰ τὸ σύνολο κάτι τέτοιο; Καὶ πόση σχέσι ἔχει ὅλο αὐτὸ μὲ τὴν πραγματικότητα ποὺ διαβιοῦμε σήμερα ὅλοι μας;

Δὲν μᾶς ἀρέσει ἡ κοινωνικὴ κατάστασις, ἡ οἰκονομικὴ ἀθλιότης, ἡ κακοδιαχείρησις, ἡ προχειρότης, ἡ ἁρπακτή, τὸ ξεπούλημα… Ἀλλὰ πόσο συνυπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό; Μήπως λόγῳ τῆς δικῆς μας ἀνοχῆς βρῆκαν χῶρο καὶ καταπατοῦν οἱ ἀετονύχηδες; 

Σὲ τελικὴν ἀνάλυσι, ἐν τάξει, ἂς ποῦμε πὼς ὁ νόμος εἶναι ἄδικος. Τὸ Σύνταγμα (διότι αὐτὸς εἶναι πράγματι ὁ νόμος -γιὰ τὴν ὥρα- κι ὄχι ὅσα «νομοθετοῦν» τὰ κουδουνισμένα) ξεκαθαρίζει ἀπόλυτα τὰ δίκαια καὶ τὰ ὅρια. Αὐτὰ εἶναι. Ἐὰν δὲν μοῦ ἀρέσουν, καβαλῶ τὸ πρῶτο ἀεροπλᾶνο καὶ μετοικῶ σὲ μίαν χώρα ποὺ ἔχει καλλίτερο σύνταγμα ἢ καλλιτέρα νομοθεσία γιὰ τὶς δικές μου ἀνάγκες. Ἐὰν ὅμως δὲν τό κάνω, τί καταδεικνύω; Μήπως τὴν σιωπηλή μου συναίνεσι; Κι ἐὰν συναινῶ, γιατί μετὰ μὲ κάθε εὐκαιρία τὸ γράφω στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων μου;

Τὸ Σύνταγμα λοιπὸν λέει πὼς ὅλοι εἴμαστε ἴσοι ἀπέναντι στὸν νόμο. (Πλὴν κουδουνισμένων.) Τί κάνω ἐγὼ γιὰ νὰ διεκδικῶ καὶ νὰ ἀξιώνω τὴν ἰσονομία; Γιὰ νὰ ἐπιβάλλω τὸν σεβασμό τῶν ἄλλων στὸ προσωπό μου; Γιὰ νὰ ἐφαρμόζεται τὸ Σύνταγμα ἐπὶ τῆς καθημερινότητός μου; Ἀνέχομαι;

Πιστεύω πὼς πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὰ δικά μας ὅρια, τὰ δικά μας δικαιώματα καὶ τὶς δικές μας ὑποχρεώσεις. Δὲν γίνεται γιὰ παράδειγμα νὰ ἔχω στὴν διαπασών τὴν μουσική μου. Ἡ ἀνοχή τῶν γειτόνων μου δὲν εἶναι κάτι ποὺ δικαιοῦμαι. Ὀφείλω σεβασμό. Καὶ ὁ γείτων ὀφείλει στὸν ἑαυτόν του καὶ στὴν οἰκογένειά του νὰ ζητήσῃ ἐφαρμογή τοῦ νόμου καὶ τῶν ἰσορροπιῶν. 

Δὲν γίνεται νὰ κόβω δρόμο μέσα ἀπὸ μονοδρόμους γράφοντας κυριολεκτικῶς κάθε σηματοδότησι στὰ ἀζήτητα. Ὄχι δὲν ἔχω δικαίωμα. Μία στὸ ἑκατομμύριο νὰ συμβῇ κάποιο ἀτύχημα, θὰ εἶναι συνυπευθυνότης ὅλων μας. Κι ἐμένα ποὺ παρεβίασα τὸ ἀπαγορευτικὸ σῆμα κι αὐτῶν ποὺ δὲν ἀντέδρασαν ἐγκαίρως. 

Δὲν γίνεται νὰ καταστρέφονται σχολικὲς ἐγκαταστάσεις διότι τὰ παιδιὰ κάνουν καταλήψεις. Μποροῦν νὰ ἐκφράσουν τὴν διαμαρτυρία τους μὲ σεβασμὸ στὸν δημόσιο κόπο. Διότι εἶναι δημόσιος κόπος καὶ χρῆμα αὐτὰ ποὺ καταστρέφουν. Πρέπει νὰ συνετιστοῦν. Μὲ κάθε δυνατόν τρόπο. 

Γενικῶς, θέλουμε νὰ ἐπανέλθῃ ἠ τάξις, τὸ ἠθικὸν καὶ τὸ δίκαιον στὴν ζωή μας. Ποιός ὅμως θὰ τὸ διεκδικήσῃ ἐὰν ὄχι ἐμεῖς; Γιατί τὰ προβλήματα νὰ εἶναι πάντα ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς κι ὄχι μέσα μας; Ποιός ἐπέλεξε νὰ ζῇ σὲ αὐτὸ τὸ περιβᾶλλον; Καὶ ποιός τὸ πολεμᾶ; Ἐὰν δὲν βάλουμε ὅλοι πλάτη, πῶς θὰ ξαναπάρουμε πίσω τὴν Πατρίδα μας; Μὲ λόγια καὶ εὐχές; 

Θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλευθερία. 

Θέλει αὐτὴ ἡ κυρία Ἐλευθερία τὴν δική μας Ἀρετὴ καὶ τὴν Τόλμη. 

Πῶς λοιπόν πιάσαμε νὰ τὴν καλέσουμε ἐὰν ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ κάτι τέτοιο; Ἐὰν δὲν ἔχουμε καταφέρει νὰ τὴν ἀξίζουμε;

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Σαφῶς καὶ οἱ κᾶφροι θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ὑπάρχουν. Ἀλλὰ στὴν «αὔριο Ἑλλάδα» προτείνω νὰ ἀφιερώσουμε μία βραχονησίδα μας στὸ νὰ τοὺς φιλοξενήσῃ. Θὰ τοὺς στέλνουμε ὅλους ἐκεῖ. Ὅταν θὰ εἶναι ἕτοιμοι, τὀτε μόνον θὰ ἐπιστρέφουν. Τὸ νησὶ θὰ λέγεται Καφριστάν. Βέβαια κινδυνεύει νὰ βουλιάξῃ γρήγορα μὲ τόσους πολλοὺς ποὺ ἔχουμε μαζέψει… Ἀλλὰ θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε…

Υ.Γ.2. Ἡ ψαροῦ ἄψογη! Δὲν ἔχω ξαναδεῖ στὴν ζωή μου τόσο μεγάλη ἐπιτυχία στὸ ψάρεμα! Ἀλλὰ σὲ λᾶθος σημεῖον! Ἔπρεπε νὰ μετακινηθῇ λίγο, ὅπως κι ἔπραξε τὴν ἐπομένη. Ἡσυχάσαμε ὅλοι μας! Καὶ ἰδίως αὐτή!

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply