Τὸ παρακάτω ἄρθρον εἶναι ἀρκετὰ ἔντιμο γιὰ νὰ βρῇ ἔδαφος καὶ νὰ γίνῃ γνωστὸ στὴν γείτονα. Σαφῶς καὶ πληθαίνουν οἱ φωνές, σαφῶς καὶ τὰ κεφάλια ἄρχισαν νὰ ἀνασηκώνονται, σαφῶς καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἀρχίζουν νὰ ἀναγνωρίζονται. Ὅμως στὴν γείτονα ἔχουν μακρὺ δρόμο νὰ διανύσουν. Εἶναι προτιμότερον νὰ παραμένῃ στὸ μαῦρο σκότος ὁ πληθυσμός. Εἶναι προτιμότερον νὰ τὸν πείθουν γιὰ τὶς «πανάρχαιες» ῥίζες του. Εἶναι προτιμότερον νὰ ὸν θυμώνουν γιὰ τὶς «ἀδικίες» ποὺ δέχεται…. Ἔτσι τὸν κρατοῦν δέσμιο τῆς ἀσυνειδησίας καὶ τοῦ ἐλέγχου. Πῶς ἀλλοιῶς θὰ μπορούσαν ἄλλως τε νὰ κατευθύνουν ὅλες αὐτὲς τὶς μᾶζες σὲ ἐπιθετικὲς δράσεις κατὰ τῶν «ἀλλοφύλων»;
Διότι ὁ «λαὸς» τῆς Τουρκίας παραμένει ἕνα μωσαϊκὸ ἀπὸ δεκάδες λαοὺς ποὺ ἐκβιαστικὰ τοὺς ἔκλεψαν τὸ δικαίωμα ὑπάρξεως. Ἕλληνες, Πέρσες, Ἁρμένιοι, Ἀσσύριοι, Κοῦρδοι…. Ἀτελείωτος ὁ κατάλογος….
Ἀπὸ τὴν ἄλλην, μὴν λησμονοῦμε πὼς ἀκριβῶς τὰ ἴδια πράττουν ὅλοι οἱ κυβερνῆτες παγκοσμίως. Ἐπιλέγουν τὴν παραπληροφόρησι, τὴν ἀπαιδεία, τὸν σκοταδισμὸ διότι ἁπλούστατα ἐξυπηρετοῦνται. Δὲν γίνεται νὰ ἐλέγξῃς κάποιον ποὺ ἔχει συνείδησι τῆς ἱστορίας του καὶ τῶν ῥιζῶν του. Θὰ τὸ κάνῃς μὲ κάποιον ποὺ ζεῖ στὴν κοσμάρα του, στὴν παραπληροφόρησι καὶ στὴν μὲ κάθε τρόπο ἀλλοίωσι τοῦ ὀνείρου.
φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ
Του Fikret Baskaya.
Η Ιστορία όταν γράφεται από τους κυρίαρχους παραγνωρίζει εντελώς την τύχη και το πεπρωμένο αυτών που έμειναν κάτω απ’ τα συντρίμμια. Προφανώς, όταν η ιστορία γράφεται απ’ αυτούς που καταστρέφουν, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το δράμα των θυμάτων που καταπλακώθηκαν απ’ τα συντρίμμια. Η επίσημη ιστορία αγνόησε ότι αυτοί που καταστράφηκαν ήταν οι αρχαιότεροι με τις πιο βαθιές ρίζες λαοί.
Η Ιστορία όταν γράφεται από τους κυρίαρχους παραγνωρίζει εντελώς την τύχη και το πεπρωμένο αυτών που έμειναν κάτω απ’ τα συντρίμμια. Προφανώς, όταν η ιστορία γράφεται απ’ αυτούς που καταστρέφουν, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το δράμα των θυμάτων που καταπλακώθηκαν απ’ τα συντρίμμια. Η επίσημη ιστορία αγνόησε ότι αυτοί που καταστράφηκαν ήταν οι αρχαιότεροι με τις πιο βαθιές ρίζες λαοί.
Παρ’ όλο που έχει περάσει ένας περίπου αιώνας, συνεχίζεται επίμονα η στάση αυτή με την άρνηση της Ιστορίας. Όμως η άρνηση δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε η Ιστορία. Ότι ξεριζώθηκαν οι αρχαίοι λαοί που ζούσαν στα χώματα, οι Ρωμιοί, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι.
Κοινή υπήρξε η τύχη των μη-μουσουλμανικών αυτών λαών με τις σφαγές, τις διώξεις, τις εξορίες και τις καταπιέσεις. Σίγουρα ο διαχωρισμός και οι διωγμοί δεν έγιναν μόνον λόγω της διαφορετικής θρησκείας. Την ίδια τύχη είχαν και οι Κούρδοι που πρόβαλαν αντίρρηση να ενταχθούν στο πρόγραμμα του «καθαρού έθνους», όπως και άλλοι που έφεραν αντιρρήσεις για άλλα θέματα. Ένα τέτοιο καθεστώς που επεφύλασσε τόσα βάσανα και ταλαιπωρίες, ήταν δυνατόν να αντιμετωπίζει δίκαια και ορθά ακόμα και τους Τούρκους που τους θεωρούσε δικούς του; Στη πραγματικότητα, η ρεμπουπλικανική Τουρκία αντιμετώπιζε ανέκαθεν τις λαϊκές μάζες με μια αποικιοκρατική οπτική γωνία. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε μ’ ένα περίεργο φαινόμενο αυτοαποικιοκρατίας. Αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα αποικιοκρατική διεργασία. Αυτή η αυτοαποικιοκρατία έχει ριζικές διαφορές από τη συνήθη αποικιοκρατία και παρουσιάζει την πρωτοτυπία να έχουν οι αποικιοκράτες την ίδια θρησκεία με τους αποίκους. H κατάσταση αυτή είχε ως συνέπεια να προκύψουν δυσκολίες στην κατανόηση των γεγονότων που συνέβησαν.
Το πρόγραμμα δημιουργίας ενός καθαρόαιμου Έθνους, διέθετε ένα σωρό εσωτερικές αντιθέσεις. Η εκρίζωση των μη-μουσουλμανικών λαών με δραματικό τρόπο, εκτός των Κούρδων, σήμαινε ταυτόχρονα και πολιτιστική, μορφωτική και τεχνική ερήμωση. Από τη μια πλευρά οι ισχυρισμοί περί εκμοντερνισμού και προόδου ως στόχων και από την άλλη πλευρά η πλήρης καταστροφή της υποδομής υπέρ του επιδιωκόμενου σκοπού. Αν είχαν αποφευχθεί αυτές οι ακρότητες και δεν γίνονταν σφάλματα, σήμερα θα ήμασταν μια πιο ευημερούσα, πιο δημοκρατική, πιο πολύχρωμη (όχι με την έννοια του υλικού πλούτου), πιο προοδευμένη πολιτισμικά και μορφωτικά κοινωνία. «Η εξουσία είναι αυτή που αποκρύπτει»
Η αλλαγή αρχίζει πάντα με την κατανόηση και την υπέρβαση. Για να κατανοήσουμε τα πράγματα, τα γεγονότα, τα συμβάντα, τις ιστορικές κοινωνικές διεργασίες, είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε την ικανότητα να βλέπουμε αυτά με τα δικά μας μάτια. Και ο δρόμος γι’ αυτό είναι η καθαρή συνείδηση. Τότε θα πρέπει να απελευθερώσουμε τη συνείδησή μας από το να είναι αποικιοκρατούμενη. Μόνο έτσι θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια και θα εγκαθιδρύσουμε ένα κοινωνικό καθεστώς που αξίζει να ζει κανείς. Για το σκοπό αυτό, πρώτα απ’ όλα πρέπει να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από την κυρίαρχη ιδεολογία της επίσημης Ιστορίας και να αποκτήσουμε μια πιο ευρεία αντίληψη επ’ αυτών. Ο δρόμος που επιβάλλει η επίσημη Ιστορία οδηγεί την κοινωνία στη συλλογική απώλεια της μνήμης, τη διαγραφή αυτής και την κυριαρχία της εκδοχής εκείνης που συμφέρει τις κυρίαρχες τάξεις. Με άλλα λόγια, η επίσημη Ιστορία αποτελεί μια έκδοση της Ιστορίας που βασίζεται στο ψέμα, στην παραποίηση, στη μη κατονομασία των πραγμάτων, στη μυθοπλασία, στη λογοκρισία και αυτολογοκρισία.
Κατά μια άποψη η κοινωνική μνήμη διαμορφώνεται με τρόπο που συμφέρει τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης. Σε κάθε περίπτωση ο δρόμος επιβολής των κυρίαρχων τάξεων διέρχεται από την αλλοτρίωση της κοινωνίας από το παρελθόν της, την απόκρυψη και τη λήθη. Η κοινωνία αποξενώνεται από τον εαυτό της και την ιστορία της. *Ο Fikret Başkaya σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Φυλακίστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου «Η χρεωκοπία του παραδείγματος. Κριτική στην επίσημη ιδεολογία». Μετά την αποφυλάκισή του δημιούργησε το Ίδρυμα «Φόρουμ Τουρκίας και Μέσης Ανατολής», που έγινε γνωστό ως «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Είναι από τους διανοούμενους που έχουν υποστεί τις περισσότερες διώξεις στην Τουρκία. (ἀπὸ δρόμο)
Κοινή υπήρξε η τύχη των μη-μουσουλμανικών αυτών λαών με τις σφαγές, τις διώξεις, τις εξορίες και τις καταπιέσεις. Σίγουρα ο διαχωρισμός και οι διωγμοί δεν έγιναν μόνον λόγω της διαφορετικής θρησκείας. Την ίδια τύχη είχαν και οι Κούρδοι που πρόβαλαν αντίρρηση να ενταχθούν στο πρόγραμμα του «καθαρού έθνους», όπως και άλλοι που έφεραν αντιρρήσεις για άλλα θέματα. Ένα τέτοιο καθεστώς που επεφύλασσε τόσα βάσανα και ταλαιπωρίες, ήταν δυνατόν να αντιμετωπίζει δίκαια και ορθά ακόμα και τους Τούρκους που τους θεωρούσε δικούς του; Στη πραγματικότητα, η ρεμπουπλικανική Τουρκία αντιμετώπιζε ανέκαθεν τις λαϊκές μάζες με μια αποικιοκρατική οπτική γωνία. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε μ’ ένα περίεργο φαινόμενο αυτοαποικιοκρατίας. Αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιάζουσα αποικιοκρατική διεργασία. Αυτή η αυτοαποικιοκρατία έχει ριζικές διαφορές από τη συνήθη αποικιοκρατία και παρουσιάζει την πρωτοτυπία να έχουν οι αποικιοκράτες την ίδια θρησκεία με τους αποίκους. H κατάσταση αυτή είχε ως συνέπεια να προκύψουν δυσκολίες στην κατανόηση των γεγονότων που συνέβησαν.
Το πρόγραμμα δημιουργίας ενός καθαρόαιμου Έθνους, διέθετε ένα σωρό εσωτερικές αντιθέσεις. Η εκρίζωση των μη-μουσουλμανικών λαών με δραματικό τρόπο, εκτός των Κούρδων, σήμαινε ταυτόχρονα και πολιτιστική, μορφωτική και τεχνική ερήμωση. Από τη μια πλευρά οι ισχυρισμοί περί εκμοντερνισμού και προόδου ως στόχων και από την άλλη πλευρά η πλήρης καταστροφή της υποδομής υπέρ του επιδιωκόμενου σκοπού. Αν είχαν αποφευχθεί αυτές οι ακρότητες και δεν γίνονταν σφάλματα, σήμερα θα ήμασταν μια πιο ευημερούσα, πιο δημοκρατική, πιο πολύχρωμη (όχι με την έννοια του υλικού πλούτου), πιο προοδευμένη πολιτισμικά και μορφωτικά κοινωνία. «Η εξουσία είναι αυτή που αποκρύπτει»
Η αλλαγή αρχίζει πάντα με την κατανόηση και την υπέρβαση. Για να κατανοήσουμε τα πράγματα, τα γεγονότα, τα συμβάντα, τις ιστορικές κοινωνικές διεργασίες, είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε την ικανότητα να βλέπουμε αυτά με τα δικά μας μάτια. Και ο δρόμος γι’ αυτό είναι η καθαρή συνείδηση. Τότε θα πρέπει να απελευθερώσουμε τη συνείδησή μας από το να είναι αποικιοκρατούμενη. Μόνο έτσι θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια και θα εγκαθιδρύσουμε ένα κοινωνικό καθεστώς που αξίζει να ζει κανείς. Για το σκοπό αυτό, πρώτα απ’ όλα πρέπει να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από την κυρίαρχη ιδεολογία της επίσημης Ιστορίας και να αποκτήσουμε μια πιο ευρεία αντίληψη επ’ αυτών. Ο δρόμος που επιβάλλει η επίσημη Ιστορία οδηγεί την κοινωνία στη συλλογική απώλεια της μνήμης, τη διαγραφή αυτής και την κυριαρχία της εκδοχής εκείνης που συμφέρει τις κυρίαρχες τάξεις. Με άλλα λόγια, η επίσημη Ιστορία αποτελεί μια έκδοση της Ιστορίας που βασίζεται στο ψέμα, στην παραποίηση, στη μη κατονομασία των πραγμάτων, στη μυθοπλασία, στη λογοκρισία και αυτολογοκρισία.
Κατά μια άποψη η κοινωνική μνήμη διαμορφώνεται με τρόπο που συμφέρει τις ανάγκες της κυρίαρχης τάξης. Σε κάθε περίπτωση ο δρόμος επιβολής των κυρίαρχων τάξεων διέρχεται από την αλλοτρίωση της κοινωνίας από το παρελθόν της, την απόκρυψη και τη λήθη. Η κοινωνία αποξενώνεται από τον εαυτό της και την ιστορία της. *Ο Fikret Başkaya σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Φυλακίστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου «Η χρεωκοπία του παραδείγματος. Κριτική στην επίσημη ιδεολογία». Μετά την αποφυλάκισή του δημιούργησε το Ίδρυμα «Φόρουμ Τουρκίας και Μέσης Ανατολής», που έγινε γνωστό ως «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Είναι από τους διανοούμενους που έχουν υποστεί τις περισσότερες διώξεις στην Τουρκία. (ἀπὸ δρόμο)
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.