4 thoughts on “Τὸ χρονικὸ τοῦ ξεπουλήματος.”

1. Ὅλα αὐτὰ εἶναι σωστὰ. ὑπερθεματίζω μάλιστα λέγων ὅτι τὸ ξεπούλημα καὶ ἡ κατεδάφησις ἤρχισεν ἀπὸ τὸ 1975 ἀρχῆς γενομένης μὲ τὴν ἀρπαγὴν τῆς περιουσίας καὶ τῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ καθηγητοῦ Στρατῆ Ἀνδρεάδη (Ναυπηγεῖα, Ἐμπορικὴ καὶ Ἰονικὴ Τράπεζα, κλπ.). τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἀμείλικτον: ὅταν αὐτοὶ οἱ κύριοι διέλυον ἐπὶ 40 συναπτὰ ἔτη συστηματικῶς τὴν πατρίδα οἱ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΟ;
   Ἀπάντησις: ΤΟΥΣ ΕΨΗΦΙΖΑΝ! Σάρξ ἐκ τῆς σαρκός των γάρ.

   Ἀπάντηση

2. Ἀγαπητὴ Φιλονόη,

   Συγχαρητήρια στὴ φίλη σου γιὰ τὴν ἐμπειστατωμένη παρουσίαση, μὲ λίγες μικρὲς διαφορές. Οἱ συνομιλίες μὲ τὸν Στρωσκὰν εἶχαν ἀρχίσει προεκλογικά, ἐνῶ εἶχαν γίνει ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν τρία ἄλλα βήματα:
   Πρῶτον, ἡ παράταση γιὰ τὸν διακανονισμὸ τῶν ἀγορῶν ἑλληνικῶν ὁμολόγων ἀπὸ τρεῖς σὲ δέκα μέρες, ὅταν ἀνέβαιναν ἐπιτροχάδην τὰ ἐπιτόκια, τὰ spreads, ὁπότε, ὁ ἀγοραστὴς τὰ ξαναπωλοῦσε κι ἔβγαζε μυθιικὰ κέρδη. Στὶς ἑταιρεῖες ποὺ ἔπαιξαν στὶς δοσοληψἰες αὐτὲς δεσπόζοντα ρόλο διαδραμάτιζε ὁ Θεόδωρος Μαργέλλος, ὁ φυλακισθεὶς γιὰ τὸ γιουγκοσλαβικὸ καλαμπόκι καὶ ὁ συνδαιτυμὼν τοῦ πρωθυπουργοῦ -δημοσιεύθηκε ἡ σχετικὴ φωτογραφία- στὸ ἀριστοκρατικὸ ἑστιατόριο ΖΑΜΑ τοῦ Λονδίνου τὸν Μάϊο, τοῦ ὁποίου στενὸς φίλος εἶναι ὁ Ἀνδρέας Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ.
   Δεύτερον, ὁ πρωθυπουργός, μὲ τὸν ἀδελφό του Νῖκο καὶ τὸν τότε ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν, εἶχαν τοὺς γνωστοὺς μυστικοὺς δείπνους στὸ “Πεντελικό”, στὶς ἀρχὲς Νοεμβρίου 2009, μὲ τὸ προεδρεῖο τῆς Goldman Sachs καὶ τὸν Πέτρο Χριστοδούλου ἀπ’ τὴν πλευρὰ τῆς ἀμερικανοεβραϊκῆς κερδοσκοπικῆς τραπέζης. Σκοπὸς ἦταν ἡ ἔκδοση δομημένου ὁμολόγου -ὅπως ἐκεῖνο τοῦ 2001, τῶν 15 δις εὐρώ, ἀπ’ τὰ ὁποῖα εἶχαν χαθεῖ ἀπ’ τοὺς δημοσίους λογαριασμοὺς πέντε δις καὶ τὰ ὁποῖα καλῶς ὁ Κώστας Καραμανλῆς δὲν κατήγγειλε, διότι προεῖχε ἡ ἀξιοπιστία τῆς χώρας στὸ ἐξωτερικὸ καὶ σὲ περίοδο κρίσεως, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ κυβέρνηση τὰ φόρτωσε ὅλα στὸ 2009, γιὰ τὴν νόθευση τῶν δημοσιονομικῶν στοιχείων-, ἀλλὰ ἦρθε ἐπειγόντως ὁ Λουκᾶς Παπαδῆμος καὶ τοὺς συγκράτησε, διότι τὰ γνώριζε ὅλα ἡ Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα. Ὁ Πέτρος Χριστοδούλοι διορίσθηκε τὴν ἑπομένη διευθυντὴς τοῦ Ὀργανισμοῦ Δημοσίου Χρέους, δηλαδὴ βάλαμε τὸν λύκο νὰ φυλάει τὰ πρόβατα.
   Τρίτον, ἔπαιξε ὁ πρωθυπουργὸς μὲ τὰ ἐγκὠμια τοῦ Διεθνοῦς Νομισματικοῦ Ταμείου καὶ τῶν ἀμερικανικῶν τραπεζῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξύβριση τῶν Εὐρωπαίων, ὅταν οἱ τελευταῖοι τὸν παρακαλοῦσαν γιὰ ρύθμιση τοῦ προβλήματος ἐντὸς τῆς Εὐρωζώνης. Αὐτὸς παρέμεινε ἀδρανὴς καὶ ἡ κυβέρνηση ὑπνώττουσα ἕως τὸ ἅλμα τῶν έπιτοκίων καὶ τὸ Μνημόνιο, ἐνῶ ἀπέρριπτε τὴν βοήθεια τῶν Κινέζων καὶ τῶν Ρώσων.
   Αὐτὴ εἶναι ἐν ὀλίγοις ἡ πραγματικὴ ἱστορία κι ὅποιος ἐνδιαφέρεται γιὰ περισσότερα -ἂς εὐλογήσουμε καὶ λίγο τὰ γένια μας-, μπορεῖ νὰ ἀνατρέξει στὰ παλιὰ φύλλα “Τοῦ Ἐμμελοῦς”, μὲ ἀναφορὲς ἀπ’ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2009 σὲ δεδομένα.
   Στὸν ἀγαπητὸ Νικόλαο μία παρατήρηση. Ἔγιναν λάθη, ὅπως τὰ χαρακτηρίζουμε ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπὸ ὅλους στὴ μεταπολίτευση, ἀλλά, ἡ ἰσοπέδωση τοῦ πταίσματος μὲ τὸ κακούργημα καὶ τὴν ἐθνικὴ προδοσία, ὁδηγεῖ στὴν ἀθώωση τῆς τελευταίας.

   Χρῆστος Ζ. Καρανίκας

   Ἀπάντηση

   • Φίλε Χρῆστο, δὲν πρόκειται ἁπλῶς περὶ λαθῶν ἀλλὰ περί… “διὰ ραθυμίαν καὶ μαλακίαν καταλιπεῖν τά τε τῶν προγόνων ἔργα καὶ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδος”, κατὰ Δημοσθένην, Ἐπιπροσθέτως δὲ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἰσοπεδώθη καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσοπεδώνεται εἶναι μόνον ἡ Ἑλλάς καὶ τοῦτο εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι ἐγένετο ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, τῆς πλειονοψηφίας βεβαίως ἀλλὰ ἡ μπάλλα παίρνει ὅλους διότι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι ἐστάθημεν ἀνίκανοι νὰ πείσωμεν τοὺς πλειονοψηφούντας τοῦ νὰ μὴ δίδουν ἀκρίτως τὴν ψῆφον των εἰς τὴν τρίχρωμον πολιτικὴν Ἀνώνυμον Ἑταιρίαν-ὁδοστρωτῆρα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΡΥΘΡΟΕΡΥΘΡΩΠΟΙ). Ἐν κατακλεῖδι οὐδεὶς ἀθωώνεται οὔτε οἱ πολιτικάντιδες, οὔτε οἱ ψηφίζοντες αὐτοὺς οὔτε οἱ μὴ ψηφίζοντες αὐτούς καὶ τοῦτο ΔΕΝ εἶναι ἰσοπεδοτισμὸς. Εἶναι ἐργαλεῖον ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τὴν ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ καὶ αὐτὴ μὲ τὴν σειράν της εἰς τὴν ΕΞΟΔΟΝ ἀπὸ τὴν κρίσιν. Ἐλπίζω ἀγαπητὲ Χρῆστο καὶ ἐσεῖς φίλοι νὰ ἔγινα κατανοητός. Αὐταὶ εἶναι ἀπόψεις ἰδικαί μου χωρὶς βεβαίως νὰ διεκδικῶ τὸ ἀλάθητον. Μακρὰν ἐμοῦ τὸ “αὐτὸς ἔφα”.

     Ἀπάντηση

3. Ἀγαπητὲ Νικόλαε,

   Τὸ ἴδιο λέμε, ἀλλὰ διαφέρει ἡ ὀπτικὴ γωνία τῆς θεωρήσεως τῶν γεγονότων. Ἂς ἐπιχειρήσουμε τὴν προσέγγισή τους ἀπὸ πολιτικῆς καὶ ἱστορικῆς ὀπτικῆς:
   Πολιτικά, “ὑπόθεσις μὲν οὖν τῆς δημοκρατικῆς πολιτείας ἐλευθερία… ἐλευθερία δὲ ἕν μὲν τὸ ἐν μέρει ἄρχεσθαι καὶ ἄρχειν”, (Ἀριστοτέλους, “Πολιτικά”, 1317α40, 1317β2). Δηλαδὴ ἡ ἄσκηση τῆς ἰσηγορίας περιλαμβάνει καὶ τὸ δικαίωμα στὴν ἠλιθιότητα, στὸ λάθος. Ἡ πλειοψηφία, μὲ τὴν ψῆφο της, μὲ τὴν ἐπιλογή της, κρίνει τὸ ποιὸ θεωρεῖ ὡς σωστὸ ἑκάστη στιγμὴ καὶ διὰ τὸ συγκεκριμένο θέμα. Ἡ πλειοψηφία ἔχει τὸ δικαίωμα τῆς ἀνακλήσεως τῆς ψήφου της, ὅπως ἔγινε τὸ 427 μὲ τὴν ἀνάκληση τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Κλέωνος γιὰ τὴν ἐκτέλεση ὅλων τῶν πολιτῶν τῆς Μυτιλήνης. Ἡ ὁμιλία τοῦ Διοδότου τοῦ Εὐκράτους ἔκρινε τὰ πράγματα. Ὁ οἱοσδήποτε περιορισμὸς τῆς ἰσηγορίας ὁδηγεῖ στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, στὸν λόγο τοῦ βασιλέως ἢ αὐτοκράτορος, στὸν λόγο τῆς ἰδεολογίας, ὁπότε ἡ έλευθερία ἐξοβελίζεται
   Ἡ ἄσκηση τῆς κριτικῆς γιὰ λάθη στὶς ἐπιλογὲς τῆς πλειοψηφίας ἀφορᾶ τὰ συγκεκριμένα θέματα καὶ τὶς είσηγήσεις τῶν ἡγετῶν. Αὐτοὶ κρίνονται κι ὄχι οἱ πολῖτες, διότι διαφορετικὰ ὁδηγούμεθα, στὴν ἐξομολόγηση ἀπέναντι στὸ Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, στὴν ψυχανάλυση ἀπέναντι στὸν ἰατρὸ ἢ μάγο γιὰ τὶς ἀδυναμίες μας, στὴν αὐτοκριτικὴ ἀπέναντι στὸ κόμμα ἢ στὴν ἰδεολογία γιὰ τὰ λάθη μας. Καὶ τὰ τρία προλειαίνουν τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ὅποια μορφὴ ὀλοκληρωτισμοῦ. Τὰ αἴτια τῆς ψήφου ἔχουν σημασία κι ὄχι ἡ θεωρητικὴ ἢ ίδεολογικὴ ἑρμηνεία, κι εἶναι γνωστὰ αὐτά.
   Ἱστορικά, στὴν μακραίωνη ἱστορία μας ὁ ἑλληνικὸς λαὸς, ὅπως ὅλοι οἱ λαοί, ἔχει κάνει ἀπειρία λαθῶν, ἀλλὰ μετράει ἠ πολιτική του δυναμικὴ ἑκάστη ἐποχή. Σήμερα βρίσκεται σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως κι ἑπομένως ὑποχρέωσή μας εἶναι ἡ ἐνδυνάμωση αὐτῆς τῆς ἐγρηγόρσεως κι ὄχι ἡ τριβὴ μὲ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος.
   ‘Ἠχῆστε σάλπιγγες, σημαῖες φοβερὲς ξεδιπλωθεῖτε στὸν ἀέρα…”

   Χρῆστος

   Ἀπάντηση