Μοῦ ἀρέσει ἡ ἐπιστήμη. Μοῦ ἀρέσει ἡ βιολογία. Μοῦ ἀρέσει ἡ γενετική. 

Δὲν μοῦ ἀρέσει ὅμως ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον διαχειρίζεται ἡ ἐπιστήμη (τὸ προσωποποιῶ) τὴν γνώσι ποὺ κερδίζει. 

Μία ἐπανάληψις…

Κάποτε, πολὺ κάποτε αὐτό, θὰ ἔλθῃ ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀλλάξουν πάρα πολλὰ πράγματα. 

Κάποτε, πολὺ κάποτε, θὰ τελειώσουμε μὲ ἐκεῖνον, τὸν κάθε Ὑβριστή, ποὺ κάποτε ἀπεφάσισε νὰ ἐξουσιάσῃ τὴν ἀνθρωπότητα, νὰ τὴν ἐλέγξῃ καὶ νὰ τὴν ἀφανίσῃ. 

Κάποτε, πολὺ κάποτε ὅμως, ἡ ζωὴ στὸν πλανήτη θὰ εἶναι τελείως διαφορετική. Κι ὁ Ὑβριστὴς θὰ γεύεται ὄλες τὶς ἐπιπτώσεις τῶν ἔργων του. Καὶ θὰ πονᾶ. Θὰ ὑποφέρῃ! Ἀλλὰ τόπος καὶ θεραπεία δὲν θὰ ὑπάρχουν. 

Κάποτε, τότε, θὰ τελειώσῃ διὰ παντός. 

Στὸ μεταξύ, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε ἕνα μεγάλο ἔργο νὰ παράξουμε. 

Ἀρχικῶς νὰ πάρουμε πίσω τὴν Ἑλλάδα μας.

Καὶ μετά, ξέρουμε….

Φιλονόη.