«Δὲν γίνεται ῥὲ φίλε νὰ φάω ἐγὼ τὴν πούτσα καὶ νὰ ἔλθῃς ἐσὺ νὰ μὲ κυβερνήσῃς!!! Δὲν γίνεται! Ἔχω κάνει μόνος μου ὅλον τὸν ἀγώνα, ἔχω φάει ὅλα τὰ σκατά καί θά φέρω ἐσένα νά μοῦ κάτσῃς στόν σβέρκο; Θὰ σὲ φάω! Μόνος μου θὰ τὸ κάνω! ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!!» (Ἡ Στεφανία λέει συχνὰ τὰ παραπάνω κι ἐγὼ συμφωνῶ μαζύ της ἀπόλυτα!!!) 

Δὲν γίνονται λοιπὸν αὐτά.  Ἢ θὰ βγοῦμε παρέα νὰ φᾶμε τὴν καταιγίδα, ἢ θὰ τὴν φάω μόνη μου  καὶ κατ’  ἐπέκτασιν θὰ πράξω ἀργότερα μόνη μου τὰ πάντα. Ἐγὼ θὰ μὲ σώσω! Σωτῆρες δὲν χρειάζομαι!

Βέβαια, τὰ παραπάνω τὰ ἔχω γράψει ἀρκετὲς φορές, μὲ ἄλλα λόγια. Ἔχω γράψει γιὰ τοὺς ἀρίστους, τοὺς ὁποίους θεωρῶ μοναδικοὺς κι ἀπαραιτήτους, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ κάθε λογῆς πηγάδι. Ἀλλὰ οἱ ἄριστοι εἶναι ἤδη στὸν δρόμο καὶ  παλεύουν. Εἶναι ἐκείνοι ποὺ τρῶνε τὴν πρώτη φωτιὰ καὶ  τὴν ἀντέχουν. Δὲν μποροῦν αὐτοὶ ποὺ καψαλίζονται νὰ φωνάξουν τοὺς μὴ καψαλισμένους γιὰ νὰἀναλάβουν τὰἡνία… Δὲν παίζει τέτοιο σενάριο κι ἂς μὴν ξερογλείφονται κάποιοι μὲ ὄρεξι. 

Ποιοί εἶναι οἱ  ἄριστοι;

Θὰ τὸ θέσω ἀνάποδα. 

Ἄριστοι δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ βουλιάζουν στὴν καλοπέρασί τους. Οὔτε ἐκεῖνοι ποὺ νοιάζονται μόνον γιὰ τὸ πότε θὰ ξαναβρεθοῦν στὸ σκυλάδικο. Οὔτε ἐκείνοι ποὺ πέφτουν σὲ ἕνα κρεβάτι πρὸ κειμένου νὰ ἀποκτήσουν ἕνα ἐπὶ  πλέον ἄχρηστο στολίδι. Οὔτε ἐκεῖνοι ποὺ σιωποῦν καὶ συναινοῦν καὶ συμπράττουν μὲ τὸν κατακτητή. Οὔτε  ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαναστατοῦν μέν μέσα τους, ἀλλὰ τὸ βουλώνουν, διότι ἐλπίζουν ὅτι μόλις περάσῃ ἡ  καταιγίδα θὰ ξαναβροῦν τὴν ἡσυχία τους καὶ τὰ χαμένα προνόμια. Οὔτε ἐκεῖνοι ποὺ πασχίζουν νὰ μείνουν στὴν πλευρὰ τοῦ δοσιλόγου μὲ ἀπώτερο σκοπὸ  τὸ μεγαλύτερο κέρδος. 

Ἄριστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν χρειάζονται τίποτα γιὰ νὰ ζοῦν ἐλεύθεροι! Αὐτοὶ ποὺ δὲν φοβήθηκαν τὸν θάνατο καὶ βγῆκαν στὸν δρόμο χορεύοντας μαζύ του! Αὐτοὶ  ποὺ  δὲν ὑπελόγισαν κανέναν καθῶςπρεπισμὸ καὶ  καμμία ἁλυσίδα. Αὐτοὶ  ποὺ  στὸν βωμὸ τῆς ἐλευθερίας ἔκαψαν κάθε τι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τοὺς κρατοῦσαν στὸν παρελθόν τους φυλακισμένους. Αὐτοὶ  ποὺ πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἔβαλαν μὲ τὸ δικό τους, ἀτομικὸ βόλεμα. Αὐτοὶ  ποὺ πρῶτα στήριξαν τὸν συνάνθρωπο καὶ μετὰ τὸν ἑαυτούλη τους. 

Ἄριστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ πεθαίνουν γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸ δίκαιον.  Αὐτοὶ  ποὺ ὁ  συναγωνιστὴς ἔγινε συμπολεμιστής τους. Αὐτοὶ ποὺ ξέχασαν οἰκογένεια, παιδιά, φίλους πρὸ κειμένου νὰ ἀναδομήσουν τὴν Πατρίδα. Αὐτοὶ  ποὺ  διατηροῦν τὸ ἦθος τους καὶ τὸ τροφοδοτοῦν καθημερινῶς μὲ νέα δεδομένα. Αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἀπόλυτοι μὲ τὰ πάντα, κι ἂς ἔρχονται σὲ σύγκρουσι μὲ  αἰώνων ἀποχαύνωσι. Αὐτοὶ  ποὺ πιστεύουν πὼς πρέπει νὰ γκρεμιστῇ τὸ  σαθρὸ ἐτοῦτο οἰκοδόμημα, πρὸ κειμένου νὰ ἀναδομηθῇ  σὲ  νέες  βάσεις.

Θά βγοῦν λοιπόν οἱ ἄριστοι στόν δρόμο, θά φᾶνε ὅλο τό μανίκι καί θά δεκτοῦν κάθε δυνατή πίεσι γιά νά ἔλθῃ ὁ κάθε τεμπέλης, δοσίλογος ἢ ἐνδιάμεσος νά ἀναλάβῃ τήν διακυβέρνησι τῆς νέας τους ζωῆς; 

Δὲν γίνεται… Δὲν θὰ τὸν ἀφήσουν…. 

Τώρα γκρεμίζουμε! Θὰ διαλυθοῦν τὰ πάντα διότι ἔτσι τοὺς πρέπει! Θὰ γίνουν ὅλα σκόνη! Στάκτη καὶ καπνός! 

Μέσα ἀπὸ τὴν στάλτη, μέσα ἀπὸ τὴν σκόνη καὶ τὰ ἐρείπια θὰ ἀναγεννηθῇ τὸ νέον. Τὸ ὡραῖον! Τὸ ἀπόλυτον! 

Κι αὐτὸ τὸ ὡραῖον κι ἀπόλυτον δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ μὲ  σαθρὰ ὑλικὰ ἀπὸ τὸ χθές! 

Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή! 

Ὅσοι τὸ κατάλαβαν, πράττουν. 

Ὅσοι δὲν τὸ κατάλαβαν πασχίζουν νὰ τὸ σταματήσουν! 

Τὸ Τέλος, ποὺ θὰ εἶναι Τέλειον, θὰ μᾶς ἀποδείξῃ ποιὸς ἦταν ποιός.

Φιλονόη. 

Σημείωσις-διευκρίνησις:

Ἡ  λέξις ἄριστος σημαίνει πολλὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα παρὰ πάνω. Ἀλλὰ μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα, μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ κατάντια, μέσα ἀπὸ τὴν τόση λοβοτομὴ ποὺ ἔχουμε φάει, αὐτὸς εἶναι σήμερα ὁ ἄριστος. 

Σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν προσεγγίζει τὸν ἀπόλυτον, μὲ τὴν ἀπολύτως ἀκριβὴ ἐρμηνεία τῆς λέξεως. Ἀλλὰ εἶναι ἕνα ἐνδιάμεσον στάδιον γιὰ νὰ περάσουμε σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ πρέπει νὰ δομήσουμε! ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ ἐπὶ παντὸς καὶ  γιὰ τὸ ΟΛΟΝ! 

Ἔχουμε μικρύνει. Ἔχουμε γίνει λιγότεροι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἡ Φύσις μᾶς ὅρισε. Ἔχουμε ὅμως μπεῖ  σὲ μίαν ἀνοδικὴ πορεία, τέτοιαν ποὺ ἀναγκαστικῶς θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὴν ἔκφρασι τῆς ἀπολύτου ἀριστείας. Εἶναι μονόδρομος. 

Αὐτὴν τὴν στιγμὴ μαζεύουμε τὰ κομμάτια μας. Ἀναδομοῦμε, μὲ οὐσιαστικῶς δίχως πολλὰ πρωτογενὴ ὑλικά, τὸ ΟΛΟΝ! Θὰ τὸ φθάσουμε ὅλοι ὅσοι τὸ ἔχουν προαποφασίσει. Μὲ κάθε δυνατὸ τίμημα, θὰ τὸ φθάσουμε. Ἔτσι «μᾶς ἔλαχε»! 

Αὐτοὶ  ποὺ δὲν μποροῦν ἢ  δὲν θέλουν ἢ  δὲν ἀντέχουν, δὲν θὰ τὸ φθάσουν.  Μὲ αὐτοὺς δὲν ἀσχολούμαστε πλέον. Δὲν ἔχει κανέναν νόημα. Τώρα στήνουμε τὰ πόδια γερὰ στὸ ἔδαφος καὶ  κάνουμε τὰ πρῶτα μας βήματα. Αὐτοὶ ποὺ κάνουν τὰ βήματα θὰ βρεθοῦν αὔριο ἐμπρός. Οἱ ἄλλοι, ὅπως ἔστρωσαν θὰ κοιμηθοῦν.  

φωτογραφία