Ἀναρωτιέμαι ἐδῶ κι ἑβδομᾶδες. 

Τϊ παγίδα μᾶς ἔχουν στήσει; Γιατί κάθε πορεία, διαδήλωσις, διαμαρτυρία καταλήγει ὡς πόλεμος μεταξὺ τῶν γνωστῶν-ἀγνώστων καὶ τῶν γνωστῶν-καταστολέων; Τί πᾶνε νὰ κάνουν; Νὰ ὁδηγήσουν μίαν ὁλόκληρο κοινωνία στὴν καταστολή;

Εἶναι παγίδα! 

Ἡ βία (τεχνητή, συμφωνῶ) φέρνει βία.

Γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἄσκησιν βίας, πετοῦν τὰ συνεταιράκια τους μέσα στὴν πολυκοσμία. Κι ἔτσι τελειώνει γρήγορα.

Μόλις ὅμως τελειώσει ἡ διαμαρτυρία, πορεία, διαδήλωσις ὁ μετέχων ἐπιστρέφει στὰ τοῦ οἴκου του, ἐλαφρῶς ἀπογοητευμένος. Κουρασμένος καὶ πολὺ θυμωμένος. Κι ἐκεῖ ξεχειλίζει ἡ ὀργή.

Ὄχι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ ὀργή, σὰν αὐτὴν ποὺ ἐμφανίζουν οἱ γνωστοὶ-ἄγνωστοι. Ὄχι, αὐτὴ ἡ βουβή, ποὺ σὲ τρώει, ποὺ σὲ δαγκώνει, ποὺ σὲ ξανασηκώνει ἀπὸ τὸν καναπὲ καὶ σὲ πετάει ἔξω. Αὐτὴν τὴν ὀργή ξέρω. Αὐτὴν, τὴν τεχνητή, τὴν δημιουργημένη ἀπὸ δράσι. Ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἀντίδρασις, πολὺ φυσικά, πολὺ λογικά. 

Εἶναι ὅμως παγίδα. Καὶ πρέπει ὅλοι μας νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτήν. Δὲν γίνεται νὰ μᾶς σέρνουν αὐτοί. Θὰ τοὺς σύρουμε ἐμεῖς ἐκεῖ ποὺ θέλουμε καὶ πρέπει. 

Ἀναζητοῦμε ἄλλου εἴδους δράσεις. Πιό ἀνθρώπινες, πιὸ ἀξιοπρεπεῖς, πιὸ ἧπιες. Τέτοιες ποὺ θὰ ἐπιφέρουν πράγματι κλονισμὸ στὸ σύστημα. 

Θὰ μπορούσαμε νὰ ταράζουμε καθημερινῶς τὰ «νερά τους». Νὰ μὴν πληρώσουμε τὰ χαράτσια, νὰ μὴν κατεβοῦμε στὶς κεντρικὲς πλατεῖες σὰν ἀπεργοί, ἀλλὰ σὲ ὅλες τὶς πλατεῖες σὰν περιπατητές. Νὰ πάρουμε τὴν παρέα μας, στὰ καλὰ τοῦ καθουμένου, κι ἀντὶ νὰ πᾶμε στὴν δουλειά μας, νὰ πᾶμε ἐκδρομή στὸ κοντινό μας ἄλσος. Νὰ ἀπεργήσουμε, ἀλλὰ μὲ μὴ ἀναμενόμενον τρόπο. 

Νὰ παραλύσουμε τὰ πάντα. Ἀλλὰ μὲ ἕναν τρόπο γεμᾶτο ἐλπίδα, σιγουριά, βεβαιότητα. Ὄχι μὲ θυμὸ κι ἐνοχές. (Διότι τὶς κουβαλᾶμε κι αὐτές.) Νὰ ξαναρχίσουμε νὰ ζοῦμε, λίγο νωρίτερα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ τὸ δικαιούμαστε κι ἐπισήμως. 

Δὲν ξέρω… Αἰσθάνομαι πὼς αὐτὸς ὁ τρόπος μόνον ἀναταραχὴ μπορεῖ νὰ φέρῃ. Ταραχὴ σὲ ἐμᾶς καὶ στὸ περιβᾶλλον μας. 

Μία ἀπεργία ποὺ θὰ ἐκτονωνονόταν στὸν Ὑμηττό, ποὺ θὰ διαρκοῦσε δέκα ἡμέρες καὶ θὰ ἔκανε τὸν κάθε κουδουνισμένο νὰ κτυπᾶ τὸ δικό του (κι ὄχι τὸ δικό μας) κεφάλι στὸν τοῖχο, πιστεύω πὼς θὰ ἦταν σαφῶς προτιμότερη. Γιὰ ὄλους. Καὶ ἰδίως γιὰ τὰ μάρμαρα τοῦ Συντάγματος. Διότι αὐτὰ τὴν πληρώνουν περισσότερο ἀπὸ ὅλους κι ὅλα.

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Ἀπεργῶ σημαίνει ἀπέχω τοῦ ἔργου. Δῆλα δή, δὲν παράγω ἔργο. Δῆλα δή δὲν πηγαίνω στὴν ἐργασία μου. Δῆλα δή, ἀφήνω κάποιον νὰ κτυπιέται πίσω μου γιὰ τὸ πῶς θὰ λυθοῦν τὰ προβλήματα τοῦ δημοσίου κι ἐγὼ δὲν ἐργάζομαι. Δὲν σημαίνει πὼς δίδω στὸν κάθε μπαχαλάκια τὸ δικαίωμα νὰ προκαλλῇ βίαιες συμπεριφορὲς εἰς βᾶρος πολιτῶν. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπεργία. Αὐτὸ εἶναι «πᾶμε γιὰ καυγά!» Καυγά νὰ κάνουμε μετά. Ὅταν θὰ τρέχουν καὶ δὲν θὰ φθάνουν. Τώρα κάνουμε πόλεμο νεύρων καὶ διεκδικοῦμε, γιὰ νὰ  κερδίσουμε τὴν ζωή μας πίσω. 

φωτογραφία

 Σήμερα ἀπεφάσισα νὰ τὸ ἀναδημοσιεύσω, λόγῳ κάποιων σκέψεων τῆς Τζίνας. Γιὰ νὰ δοῦμε… Θά ἐνδιαφερθοῦν κάποιοι;

Πρώτη δημοσίευσις 20 Νοεμβρίου 2011.