Μακεδονία

Μίαν φορὰν κι ἕναν καιρόν,
γυρολογοῦσε ὁ ἥλιος μοναχός·
πότες ὁμιλοῦσε σ’ ἀψηλά βουνὰ,
πότες σὲ περιγιάλια ζηλευτά.

— Ἀκοῦστε με τοὺς ἔλεε,
ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδος γῆ·
ἐδῶ γεννήθηκε ὁ Φώς,
ἐδῶ ὁ Ἐλεύθερος, ὁ Λόγος, ἡ Πνοή…

Κάτω ἀπ’ αὐτὸ τὸ χῶμα
καὶ πέρα ἀπ’ τὰ κορφοβούνια,
ἕνα ἀηδόνι καλαηδεῖ·
τοῦ Ἀνέρα Φωτός ἡ Ἀδελφή.

Ἔλεε ὁ ἥλιος ἔτσι
καὶ τὸν χιονιά της εἶχεν ἀγκαλιὰν
καὶ πότες λευκὰ τὸν ἔλουζαν πουλιά,
μὲ τοῦ Θερμαϊκοῦ τῆς νιότης τὴν χαράν.

Δὲν βλέπω σλαύου, ἔλεεν, φωνήν,
μήτες ὀθωμανοῦ ποδάρι·
βλέπω ψυχὴν Ἑλληνικήν,
γῆν ὁποὺ ἐγέννησεν Θεόν, Θεῶν καμάρι.

Ὁλοῦθε ἀφήνω τὸ χρυσαφί μου χάδι,
νὰ ᾿ναι τὸ χῶμα καρπερὸν
κι ἀπάνω εἰς τὰ νερὰ τὸν Οὐρανόν,
νὰ εἶναι θέλω γαλανά, φόβος γιὰ τὸ σκοτάδι.

Νῆρον τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς,
θρέφει σε, κόρη τῆς πηγῆς,
ἐσένα Μακεδονία μου, γέννα Ἑλληνικήν,
τοῦ φιλαργύρου πόθε, τοῦ σκοτεινοῦ κατακτητή.

Ἴσαμε τοῦ κόσμου τὶς ἀκριές,
Μακεδονία ὑπάρχει
κι ὁποὺ ἀνθρώπινος λαλιά,
τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶναι ἡ χάρι.

Ἀκοῦστε με τοὺς ἔλεε,
Μακεδονία εἶναι ἡ γῆς αὐτὴ
καὶ τὸ χῶμα ὁποὺ τὴν θρέφει,
εἶναι Γῆς Ἑλληνική.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
4-7-2012