Κῦττα νὰ συνηθίσῃς στὴν ἰδέα, ὅτι ὁ θάνατος γιὰ ἐμᾶς εἶναι ἕνα τίποτα. Κάθε καλὸ καὶ κάθε κακὸ εὑρίσκεται στὴν αἴσθησί μας…όμως θάνατος σημαίνει στέρησις τῆς αἰσθήσεως.Γι’ αὐτὸ ἡ σωστὴ ἐκτίμησις ὅτι ὁ θάνατος δὲν σημαίνει τίποτα γιὰ ἐμᾶς, μᾶς βοηθᾶ νὰ χαροῦμε τὴν θνητότητα τοῦ βίου: Ὄχι ἐπειδὴ μᾶς φορτώνει ἀμέτρητα χρόνια, ἀλλὰ γιατί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸν πόθο τῆς ἀθανασίας.

Δὲν ὑπάρχει, βλέπεις, τίποτα τὸ φοβερὸ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει ἀληθινὰ συνειδητοποιήσει ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα τὸ φοβερὸ στὸ νὰ μὴ ζῇς. Ἄρα εἶναι ἀνόητος αὐτὸς ποὺ λέει ὅτι φοβᾶται τὸν θάνατο, ὄχι γιατί θὰ τὸν κάνῃ νὰ ὑποφέρῃ ὅταν ἔλθῃ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὑποφέρει μὲ τὴν προσδοκία τοῦ θανάτου.

Τὸ πιὸ ἀνατριχιαστικό, λοιπόν, ἀπὸ τὰ κακά, ὁ θάνατος, εἶναι ἕνα τίποτα γιὰ ἐμᾶς, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὅταν ὑπάρχουμε ἐμεῖς αὐτὸς εἶναι ἀνύπαρκτος, κι ὅταν ἔρχεται αὐτὸς εἴμαστε ἀνύπαρκτοι ἐμεῖς.
Ὁ θάνατος, λοιπόν, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ οὔτε μὲ τοὺς ζωντανοὺς οὔτε μὲ τοὺς πεθαμένους, ἀφοῦ γιὰ τοὺς ζωντανοὺς δὲν ὑπάρχει, ἐνῶ οἱ τελευταῖοι δὲν ὑπάρχουν πιά.

Βέβαια, οἱ πολλοὶ ἄλλοτε πασκίζουν ν’ ἀποφύγουν τὸν θάνατο σὰν νά εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη συμφορά, κι ἄλλοτε τὸν ἀποζητοῦν γιὰ ν’ ἀναπαυθοῦν ἀπὸ τὰ δεινὰ τῆς ζωῆς. 
Ἀπεναντίας, ὁ σοφὸς οὔτε τὴ ζωὴ ἀπαρνιέται, οὔτε τὴν ἀνυπαρξία φοβᾶται.
Γιατί δὲν τοῦ εἶναι δυσάρεστος ἡ ζωὴ ἀλλὰ οὔτε καὶ θεωρεῖ κακὸ τὸ νὰ μὴ ζῇ.
Ὀχι γιατί ἡ ζωὴ εἶναι εὐπρόσδεκτος, ἀλλὰ γιατί τὸ νὰ ζῇς καλὰ καὶ νὰ πεθαίνῃς καλά, εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ ἄσκησις. 
Ἕνα τίποτα εἶναι γιὰ ἐμᾶς ὁ θάνατος. Γιατί, ὅ,τι ἀποσυντίθεται παύει νὰ αἰσθάνεται. Καὶ ὅ,τι δὲν αἰσθάνεται δὲν μᾶς ἀφορᾷ. 
Γεννηθήκαμε μιὰ φορὰ καὶ δὲν γίνεται νὰ γεννηθοῦμε καὶ δευτέρα κι εἶναι βέβαιο πὼς δὲν θὰ ὑπάρξουμε ξανὰ στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Ἐσὺ ὅμως, ἐνῶ δὲν ἐξουσιάζεις τὸ αὔριο, ἀναβάλλεις τὴν εὐτυχία γι’ ἀργότερα. Κι ἡ ζωὴ κυλᾷ μ’ ἀναβολὲς καὶ χάνεται κι ὁ κάθε ἕνας μας πεθαίνει μὲς στὶς ἔγνοιες.