Εἴχαμε μίαν συζήτησιν μὲ φίλους, πρὸ ἡμερῶν, καὶ μέσα στὰ πολλὰ ποὺ εἴπαμε καὶ γράψαμε, ἀμφισβητήθηκε ἀκόμη καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ὁμήρου.  Ἀμφισβητήθηκε οὐσιαστικῶς ἡ ὕπαρξις τοῦ Ὁμήρου.
Ὑπάρχουν, κατὰ πῶς ἰσχυρίστηκε φίλος, κάποιοι «ἀκαδημαϊκοί» (;;;) οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τὴν ὕπαρξιν τοῦ Ὁμήρου καὶ τὸ βασίζουν στὸ ὅ,τι ἑπτὰ πόλεις ἐρίζουν γιὰ τὴν καταγωγή του*. Ἐπίσης, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι «ἀκαδημαϊκοί» ἰσχυρίζονται πὼς ἀποκλείεται νὰ ἔγραψε ἕνα πρόσωπο δύο τόσο σημαντικὰ ἔπη καὶ πὼς ὅλος αὐτὸς ὁ θησαυρὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ συλογικοῦ πνεύματος τῶν Ἑλλήνων.
Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ἰσχυρίζονται οἱ ἐν λόγῳ «ἀκαδημαϊκοί» πὼς δὲν θὰ μποροῦσε ΠΟΤΕ, κατὰ τὴν κρίσιν τους, νὰ συγγράψῃ ΕΝΑΣ μόνον ἄνθρωπος ἐτοῦτα τὰ μεγαλουργήματα, διότι, λέν, πὼς δὲν …ταιριάζουν μεταξύ τους τὰ διάφορα ἐπὶ μέρους τμήματα…
Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνοησία καὶ μόνον ἀντιλαμβάνεται κάποιος, ποὺ ἔχει ἀσχοληθῇ σοβαρὰ μὲ τὸν Ὅμηρο, πὼς ἀπὸ Ὅμηρο κατάλαβαν ΤΙΠΟΤΑ!!!

Εἰπώθησαν κι ἄλλα… Πολλά…
Φαντάζεστε πῶς αἰσθάνθηκα; Σὰν ἐξαγριωμένος λέων σὲ κλουβί… (Ἤ μᾶλλον κάπως χειρότερα…!!!)
Κι ἐπεὶ δὴ δὲν συνηθίζω νὰ εἶμαι εὐγενὴς ἐμπρὸς σὲ μὲ τέτοιου εἴδους ἀπόψεις, ἀπεφάσισα νὰ ξενυκτήσω, ἀλλὰ νὰ μὴν ἀφήσω πίσω μου ἀπορίες… Καὶ νομίζω πὼς καταφέραμε στὸ τέλος νὰ συνεννοηθοῦμε… Νομίζω…

Αὐτὸ ὅμως ποὺ μοῦ ἔμεινε, ὡς συμπέρασμα, ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν ἀντιπαράθεσιν, ἦταν ἡ βεβαιότης πὼς κάποιοι, (ποιοί ἄρα γέ;) πασχίζουν μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς κι ἀδυνάτους τρόπους νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἐγκυρότητα τῶν παππούδων μας… Ἀκόμη καὶ τὴν ὕπαρξίν τους… Κι ἐκεῖ ἐπάνω, μέσα ἀπὸ τὸν διάλογο, κατενόησα τὸ γιατί.
Εἶναι πολὺ δύσκολο γιὰ πρόσωπα ποὺ γεννήθηκαν καὶ θὰ πεθάνουν μέσα στὴν ἀπόλυτή τους μετριότητα, τὸ νὰ καταφέρουν νὰ διανοηθοῦν πὼς Ἕνας Ἀριστοτέλης ἤ Ἕνας Πλάτων ἤ Ἕνας Σωκράτης ἤ Ἕνας Θαλῆς ἤ Ἕνας Ὅμηρος ἤ Ἕνας Ἡράκλειτος, ἀλλὰ καὶ δεκάδες ἄλλοι ὅμοιοί τους,  θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιτύχουν ΜΟΝΟΙ τους τόσο ὑψηλὰ ἐπίπεδα πνευματικότητος. Ἐὰν μάλιστα κρίνω ἀπὸ τὸ πῶς ἐννοοῦν σήμερα τὸν «πνευματικὸ κόσμο» τότε, βεβαιωμένα αὐτὰ τὰ πρόσωπα πασχίζουν νὰ ἀποδομήσουν τοὺς κλασσικούς μας διότι καὶ ἀδυνατοῦν νὰ τοὺς κατανοήσουν ἀλλὰ κυρίως διότι μέσα ἀπὸ τὴν πραγματικότητα αὐτῶν τῶν μεγάλων μορφῶν, ἀποδεικνύεται ἡ δική τους ἀπόλυτος μετριότης, ἤ ἀκόμη καὶ ἡ ἀνυπαρξία…
Καὶ ναί… Συζητᾶμε γιὰ ἀπολύτως δυστυχῆ ὄντα, ποὺ μέσα στὴν ἀνοησία τους πασχίζουν, ὡς κλασσικὲς μετριότητες, νὰ ἀποδομήσουν τὰ μεγάλα, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀποκαλυφθῇ ἡ δική τους μικρότητα…
Τόσο γελοιωδῶς ἀνόητοι εἶναι…

Ἡ τελευταία μου ἀπάντησις, ποὺ οὐσιαστικῶς σᾶς ἔγραψα περιφραστικῶς παραπάνω, ἦταν αὐτή:

Μία τελευταία παρατήρησις: Ἐάν ὀ Ὅμηρος δέν ἔγραψε μόνος του ὅλα αὐτά, πού τοῦ ἀποδίδονται, καί εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συλλογικῆς σκέψεως τῶν Ἑλλήνων, μήπως τότε ΟΥΔΕ ΕΝΑΣ μπορεῖ νά γίνῃ Ἀριστοτέλης, Ἱπποκράτης, Ἡράκλειτος; Κι ἐάν εἶναι ἔτσι, τότε μήπως ἀδίκως θαυμάζουμε τά πρόσωπα ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς …τύχης καί τῶν συμπτώσεων τά πάντα; Κι ἐάν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν συμπτώσεων καί τῆς …καλῆς μας τύχης, τότε μήπως ἀδίκως πασχίζει κάποιος δάσκαλος νά μᾶς ἐμφυσήσῃ πρότυπα;
Διότι ἐὰν δὲν ὑπάρχουν πρότυπα, τότε ποιός ὁ λόγος νά γίνω καλλίτερη; Μὲ καλύπτει τὸ νὰ παραμένω μία …ἀξιόλογη μετριότητα, ὅπως οἱ πάντες καί τά πάντα γύρω μου…

Σκεφθεῖτε το…
Κι ἀποφασίστε…
Ναί, αὐτοὶ ξεγυμνώνονται… Ἀλλά ἐμεῖς τί κάνουμε;
Θά τούς ἐπιτρέψουμε νά δροῦν εἰς βάρος τῆς ἀντιληπτικότητός μας καί τῆς νοημοσύνης μας, προσβάλλοντας καί τήν ἱστορία μας καί τίς γονιδιακές μας μνῆμες ἀλλά κυρίως σακατεύοντας τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας;
Διότι, κι αὐτὸ νὰ μὴν τὸ λησμονοῦμε, αὐτοὶ εἶναι οἱ γνωστοὶ κανίβαλοι ποὺ συγγράφουν ἀπὸ «γραμματικές» ἔως «πανεπιστημιακὰ συγγράματα» καὶ στοχεύουν σὲ ἕνα καὶ μόνον: στὸ νὰ μετατρέψουν κάθε νέο παιδὶ σὲ κάτι χειρότερο ἀπὸ αὐτούς. Γνωρίζουν βλέπετε πολὺ καλὰ πὼς στοὺς τυφλοὺς βασιλεύει ὁ μονόφθαλμος.

Φιλονόη
*Αὐτὸ εἶναι ἀληθές, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ νὰ ἐρίζουν οἱ πόλεις, γιὰ τὸ ποιὰ τὸν γέννησε, ἔως τοῦ νὰ φθάσουμε στὸ ἄλλο ἄκρον, ἐκεῖνο ποὺ ἀκυρώνει τὴν ὕπαρξίν του, εἶναι μία ἀπόστασις ποὺ μόνον πασιφανῶς ἠλίθιοι θὰ μποροῦσαν νὰ διανύσουν.

φωτογραφία