Ὅπως ἠδη ἔχουμε δηλώσει, δημοσίως, ἡ σελὶς filonoi.gr «ἀδρανοποιεῖται» – σὲ γενικὲς γραμμὲς- δίχως ὅμως τελικῶς νὰ «κλείνῃ». Ἂν καὶ ἀρχικῶς, γιὰ καθαρὰ προσωπικοὺς λόγους, ἀπεφάσισα νὰ «κλειδώσῃ» ἐν τελῶς ἡ σελίς, ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι μοῦ ἐζητήθη πολλάκις, ἀπεφάσισα νὰ ἀφήσω τὰ κείμενα ἐλεύθερα ξανά. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς δὲν ἀλλάζει ἡ ἀρχική μου ἀπόφασις … Συνέχεια
Γιατί ἄν τί κι ὄχι ἀντί;
Γιατί; Ὄχι, δὲν θέλω νὰ τυραννήσω κάποιους. Τὸ μόνον ποὺ θέλω εἶναι νὰ μάθω!!! Μόνον νὰ μάθω! Οἱ παπποῦδες μας κάποτε, πολὺ κάποτε, ἔγραφαν μὲ κεφαλαῖα. Γιατί ἔγραφαν ἔτσι; Πῶς κατάφερναν καί διάβαζαν τά σημεῖα στίξεως, τά πνεύματα καί τούς τόνους; Γιατί ἐμεῖς ὅταν βλέπουμε κάτι σάν αὐτό:
Ἀναζητῶντας τὰ ἁπλᾶ καὶ τὰ ὄμορφα…
Ὁ κόσμος μας, ὁ πραγματικός μας κόσμος, εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς προσφέρεται ἁπλόχερα ἀπὸ τὴν Φύσι καὶ τὸν Σύμπαν. Τὰ πάντα, αὐτὰ ποὺ πράγματι χρειαζόμαστε, εἶναι ἐκεῖ ἔξω καὶ ἀναμένουν ἐμᾶς νὰ τὰ μυρίσουμε, νὰ τὰ γευθοῦμε, νὰ τὰ ἀκούσουμε, νὰ τὰ ἀπολαύσουμε.
Κάθε σκοπὸς καὶ ἕνας ἀγῶνας…
Καθημερινοὶ ἀγῶνες χρειάζονται… Κάθε στιγμή… Δίχως φόβο, ἀμφιβολίες ἤ πισωγυρίσματα… Ὅταν ὁ σκοπὸς εἶναι μεγάλος, χρειάζεται μεγάλους ἀγῶνες. Ὅταν εἶναι μεγαλύτερος, ἀπαιτεῖ ὅλην τὴν ζωή μας… Κι ὅταν αὐτὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπαιτεῖ μόνον διαρκεῖς καὶ ἄνευ ὁρίων θυσίες… Μὰ τότε ὅλη ἡ Φύσις συμπράττει γιὰ τὴν πραγμάτωσίν του…
Ἕνα ἐρέθισμα χρειάζεται ἡ σκέψις…
Γιὰ νὰ λειτουργήσῃ… Μικρό… Ἀστεῖο κάποιες φορές… Ἀσήμαντο κάποιες ἄλλες… Μὰ ἀρκετὸ γιὰ νὰ …ἀλλάξουν τὰ πάντα!!!
Ζωνταντεύοντας τὶς διαισθήσεις…
Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει … Συνέχεια
Ἐάν δέν ὑπάρχῃ …φῶς στό πέρας τῆς διαδρομῆς;
Ποῦ θά πάω; Πῶς θά βρῶ τόν δρόμο μου; Πρός ποίαν κατεύθυνσιν θά πορευθῶ; Πράγματι… Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάποιο φῶς, νὰ μὲ …ἕλξῃ, σὰν τὶς πυγολαμπίδες, εἶναι ἀδύνατον νὰ κινηθῶ. Θὰ παραμένω ἀδρανὴς ἀναμένοντας κάποιους ἄλλους, ἴσως, γιὰ νὰ μὲ παρασύρουν στὴν δική τους πορεία.
Θά κλαῖμε γιά πολύ καιρό τίς ἀπώλειες;
Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;