Αὐτὴ ἡ θλίψη μᾶς συντροφεύει, μᾶς κρατάει ἀπὸ τὸ χέρι… ἔγινε κοινὸς σύντροφος ὅλων μας. Τὴν νιώσαμε, τὴν γνωρίσαμε, ὥρα νὰ ἀποσυρθῇ ἀπὸ τὶς ζωές μας… ὥρα νὰ ἀφήσῃ τόπο νὰ ἀναπτυχθῇ ἡ περηφάνια, ἡ ὀργή, ἡ μαχητικότητα…

«Ὦ λιγοστοὶ κι ὦ διαλεχτοὶ κι ἀρίφνητοι αὔριο ἴσως!
Εἶναι μία ἀλήθεια κάτου ἐδῶ ποὺ τὴ χτυπάει τὸ μίσος,
εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ὀμορφιὰ ποὺ ἡ καταφρόνια δένει,
κι εἶν᾿ ἐδῶ πέρα μία Ἀρετὴ δειλὴ καὶ ντροπιασμένη.
Ὦ νέοι, ὦ πρωτοξύπνητοι στὸ φῶς, χαρὲς τ᾿ Ἀπρίλη,
ἀπὸ τοὺς πράσινους κορμοὺς γίνοντ᾿ οἱ ἄσπροι στύλοι!
Στὴ χώρα ἐσεῖς οἱ λειτουργοὶ κι οἱ λατρευτάδες εἶστε·
δὲ φτάνει· ἐμπρὸς! γιὰ τοὺς Θεούς, ὦ νέοι, πολεμεῖστε.»
Κωστὴς Παλαμᾶς

Χλόη

Οἱ Στύλοι τοῦ Ὀλυμπίου Διὸς μέσα ἀπὸ τὸν φακὸ τῆς Nelly’s
εἰκόνα νέα