Ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ κάνω…
Εἶναι εὔκολο νὰ ἐξοργισθῶ. Νὰ οὐρλιάξῳ… Νὰ ξεσπάσω…
Εἶναι κι ἀνάγκη νὰ ξεσπάσω κάπου τὴν ὀργή μου… Γιὰ πολλά… Καὶ ἀπαιτεῖται… Ἀρκεῖ νὰ μὴν μὲ τυφλώσῃ αὐτὴ ἡ ὀργή…
Ἀρκεῖ νὰ μὴ πληρώσουν ἀθῶοι τὴν δική μου τὴν ὀργή…

Μὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ καταφέρουμε νὰ μείνουμε διαυγεῖς ὅταν εἴμαστε ἐξοργισμένοι.
Πόσο καλά μποροῦμε νά  ἐξυπηρετήσουμε τίς δικές μας ἀνάγκες; Νά σεβασθοῦμε τίς ἀνάγκες τῶν γύρω μας;
Νά ἐπικοινωνήσουμε;

Θὰ μποροῦσα νὰ θυμώσω…  Νὰ θυμώσω πολύ… Νὰ ἀρχίσω τὶς καταστροφές… Νὰ ἀρχίσω τὶς σπασμωδικὲς κινήσεις…
Διατηρῶ τὴν ὀργή μου ὅμως σὲ τέτοια ἐπίπεδα ποὺ νὰ μὴν ἐπηρεάζῃ τὴν σκέψιν μου…
Ἐτοῦτες τὶς ὧρες, τὶς δύσκολες, τὶς σκληρές, ποὺ ὅλοι κρατοῦν κι ἕναν θυμὸ μέσα τους, ἐγὼ ὀφείλω νὰ παραμένω διαυγής…
Γιὰ ὅλους μας…
Ὁ θυμὸς σκοτώνει πρῶτα ἐμέναν…
Μπορῶ νὰ θυμώσω λοιπὸν πρόσκαιρα… Τόσο ὅσο νὰ μὴν σκοτεινιάσῃ τὴν σκέψιν μου αὐτὸς ὁ θυμός…
Ἐὰν κρατήσω αὐτὸν τὸν θυμό, τότε πρῶτο του θῦμα θὰ εἶμαι ἐγώ…

Ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ ἐχθροῦ δὲν θέλει θυμωμένους. Ἀποφασισμένους θέλει!!!

Φιλονόη

φωτογραφία