Τὰ παλληκάρια σφάζονται στὰ πόδια μου ἀβέρτα,
μπαταρισμένο τὸ σκαρὶ καὶ στέκω στὴν κουβέρτα.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ στωϊκά, ἔμαθα νὰ προσμένῳ,
τὸν καπετάνιο τὸν καλό, τὸν χιλιομυρωμένο.
Ἀπὸ γενιὰ Ἀργοναυτῶν καὶ τῆς Ἀργοῦς τὴν χάρη,
τραγουδισμένη μουσικὴ μὲ τὸν Ὀρφέα λυράρη.
Δὲν ἀποκρίθηκε κανεὶς σὰν τέθηκε τὸ θέμα,
στὴν ἔρημο τὴν Λιβυκὴ ὁ Μόψος εἶχε τέρμα.
Ὁ ὄφις τὸν ἐπότισε μὲ τὸ κακὸ φαρμάκι,
μὲ ἄμμο τὸ ἐσκέπασαν τὸ νιὸ παλληκαράκι.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ στα κουπιὰ δὲν εἶναι Ἀργοναῦτες,
μὰ τῆς Βουλῆς κάποια παιδιά…, προσκυνημένοι ῥάφτες,
ποὺ ῥάβουν καὶ ξηλώνουν στὰ μέτρα τοῦ ἐχθροῦ μου
κι ἀναπολῶ τοὺς ἥρωες τοῦ ἐνδόξου καιροῦ μου.
Τοῦ Πελασγοῦ ἡ ἰαχή, τοῦ Παρρασίου Ἀγκαίου,
ποῦ ΄ταν ναυτίλος στὴν Ἀργῶ καὶ μαχητὴς τοῦ ὡραίου,
ἐχάθη καὶ βουβάθηκε στὰ παγερὰ οὐράνια,
βουβὰ ‘πομείναν σήμερα στοὺς λόγγους τὰ πλατάνια.
Καὶ οἱ χαρμόσυνες φωνὲς τοῦ Πάνα, τῶν νυμφών,
μὲ κόκκαλά μου μοιάζουνε, ποὺ τρίζουν, τῶν νεκρῶν.
Εἶμαι ἡ Ἑλλὰς καὶ εἴπαν, ποτέ πως δὲν πεθαίνω,
μὰ εὐχή-κατάρα μ’ ἄφησαν, μὲ πάθη ν’ ἀνασαίνω…

Γιῶργος Δουζένης
Ὀκτώβριος 2011
Συλλογὴ «Ἄνθρωπος»

ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὸ ΜΟΨΟΣ ΕΣΜΙ

φωτογραφία