Λαγνεία είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται στις σεξουαλικές του επιθυμίες και θεωρείται αμάρτημα. Γιατί άραγε;
Έτσι διδαχθήκαμε τουλάχιστον στα σχολεία: Μόνιμη εγκράτεια προς τα ενστικτώδη θέλω μας. Βαρύ το φορτίο: Εκούσια αποχή από τις ηδονές μέχρι την ανυπαρξία μας.
Διδαχθήκαμε επίσης πως προορισμός μας είναι ο γάμος με ένα και μοναδικό ταίρι μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.
Διδαχθήκαμε την αγάπη ως εγκράτεια θα έλεγα, ως ένα άγραφο νόμο που μας κρατά μακρυά από τους πειρασμούς μας.
Διδαχθήκαμε μια αγάπη αδέκαστο κριτή που ταπεινώνει, είναι τυφλή προς τα ένστικτα μας και διαστρεβλώνει τα θέλω μας.
Η πιο ειλικρινής αγάπη μας είναι αυτή για το φαγητό λένε κάποιοι διότι εξυπηρετεί ένα βασικό μας ένστικτο, αυτό της πείνας.
Αλλά με το ένστικτο των ορμών τι γίνεται;
Αυτό είναι απαγορευμένο. Αυτό μας δίδαξαν τουλάχιστον.
Μας δίδαξαν μια αγάπη που αντιτίθεται στα βασικά μας ένστικτα κοντολογίς. Έχουν λάθος; Δε ξέρω.
Το ένστικτό των ορμών ικανοποιείται με σεξ και το μυστικό του καλού σεξ είναι η αγάπη προς εμάς τους ίδιους ουσιαστικά, είναι η αγάπη προς τα ένστικτα των ορμών μας.
Αυτή είναι μια ειλικρινής αγάπη αν μη τι άλλο θα έλεγα, χωρίς φτιασίδια. Μια αγάπη που απευθύνεται στα βασικότερα ένστικτα, τα οποία όμως διδασκόμαστε να τυλίγουμε με ψέματα. Χριστιανικά μεν αλλά ψέματα.
Διδασκόμαστε μια αγάπη που απαρνείται εμάς προς χάρη μιας αόριστης τάξης που δεν υπάρχει στο φινάλε, κρίνοντας από το κέρατο που επικρατεί.
Διδασκόμαστε επίσης να είμαστε κτητικοί ώστε να ανδρειωθεί η ζήλια μέσα μας μεγαλώνοντας. Η ζήλια είναι ουσιαστικά ο φόβος του να μοιράζεσαι. Ειρωνικό;
Υποκρισία…
Η κοινωνία είναι τόσο δειλή όσο και οι άνθρωποι που την αποτελούν, δειλή και άκρως υποκριτική. Έχουμε αποθεώσει αυτούς που λένε το σωστό αλλά εννοούν το λάθος. Και παραγκωνίσαμε αυτούς που μιλάνε λάθος αλλά λένε το σωστό. Παραγκωνίζουμε αυτά που μιλάνε στην καρδιά μας και αποδεχόμαστε απριόρι αυτά που λέει η λογική (τους).
Αποθέωση της ειρωνείας…
Μια επανάσταση ενάντια στην αγάπη (τους) δε ξέρω που θα κατέληγε ομολογουμένως. Το λέω δεδομένου πως η αληθινή αγάπη χρειάζεται ακέραιο χαρακτήρα.
Η αληθινή αγάπη πάντως θα έπρεπε να έχει μια αναρχική φινέτσα. In theory. Αλλά στην πράξη γίνεται;
Αυτό είναι κάτι που μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ στο γενικό πλαίσιο της κοινωνίας όπως είναι διαμορφωμένη τώρα.
Λαγνεία: Μια βαριά στιγματισμένη και απαγορευμένη αίσθηση λοιπόν.
Μια αίσθηση που μας καίει χαμηλά στο στομάχι όταν μας φωνάζει εναγωνίως και εμείς πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας.
“Παν μέτρον άριστον.” έχουμε επίσης διδαχθεί.
Αλλά εδώ δεν υπάρχει μέτρο, μας το έχουν λογοκρίνει εξαρχής…
Θεοί & άνθρωποι.

Κώστας outsider