Ἀπὸ τὰ δέκα μου χρόνια  περίπου ξεκίνησα μιὰ συλλογή…
Μία παράξενη συλλογή…
Ἀπεφάσισα νὰ μαζεύω λέξεις.

Πῆρα λοιπὸν ἔνα πολὺ ὄμορφο τετράδιο, αὐτὸ μὲ τὶς τελίτσες ἀπὸ τὸν Πάλλη καὶ κάθε ἡμέρα ἄνοιγα τὸ λεξικὸ καὶ ἔγραφα πέντε ἄγνωστες λέξεις.
Ὅλη τὴν ἡμέρα τὶς ψιθύριζα καὶ ῥωτοῦσα τὸν ἑαυτό μου γιὰ νὰ δῶ ἐὰν τὶς θυμάται…
Τὶς ἔβαζα σὲ προτάσεις καὶ προσπαθοῦσα νὰ σπαταλήσω ὄσο πιὸ πολὺ μποροῦσα αὐτὸ τὸν θησαυρό, γιατὶ ἤταν ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τὸν κάνω δικό μου.

Τὸ τετράδιο τὸ εἴχα πάντα μαζύ μου σὲ ἑτοιμότητα καὶ ὅταν κάποιος ἐξεστόμιζε κάτι σπουδαῖο τὸ ἅρπαζα.
Καὶ αὐτὸ γινόταν γιὰ χρόνια καὶ νομίζω ὅτι συνάντησα ἄλλον ἔναν ἄνθρωπό ποὺ τὸ ἔκανε αὐτό, σὲ ἕνα μυθιστόρημα, ὅπου ὁ Πατρὶκ Ζισκὶντ τὸν ἀποκαλοῦσε ἐραστὴ τῆς καλλιλογίας.

Τὶ μὲ ἔσπρωξε σὲ αὐτὸ δὲν ξέρω…
Ἴσως νὰ ἦταν ὁ Θεὸς τοῦ τυχαίου ἢ ἔνα πεπρωμένο….
Αὐτὸ ποὺ ἀρχικὰ μὲ γοήτευσε ἤταν ὅτι ἡ κάθε μία ἀπὸ αὐτὲς εἶχε μιὰ ῥίζα, μιὰ καταγωγή, μιὰ ἱστορία καὶ μιὰ προσωπικότητα.
Ἀληθινὲς κυρίες, ποὺ πρέπει νὰ προσέξῃς πολὺ καλὰ ποιὰ θὰ βάλῃς νὰ καθήσῃ δίπλα τους, ἀλλοιῶς κινδυνεύεις νὰ ντροπιασθῇς.

Ἐπίσης μὲ γοήτευε ὁ ἦχος τοὺς, τὸ νόημά τους καὶ σιγὰ σιγὰ ἔνοιωθα πὼς οἱ λέξεις ἔχουν μυρωδιὰ ἀλλὰ καὶ χρῶμα καὶ γεύσι.
Λέξεις σπουδαῖες ὅπως φιλόκαλος, ἀπειρόκαλος, ἐνδεής, εὐψυχία…
Λέξεις ἤσυχες κι ἄλλες πολύκροτες…
Λέξεις ἀπελπισμένες, χαρούμενες, κοινωνικές, πλάνες, κουτσομπόλες καὶ ἀδιάκριτες…
Λέξεις καθημερινές, παλαιὲς καὶ ξεχασμένες, ποιητικές, ὀνειροπόλες.
Λέξεις ποὺ μποροῦσαν νὰ πληγώσουν, νὰ θεραπεύσουν, νὰ σὲ κάνουν νὰ γελάσῃς, νὰ σὲ ταξειδέψουν, νὰ σὲ παρασύρουν ἤ νὰ σὲ θυμώσουν.

Σὲ κάποια φάσι, ἐκεῖ γύρω στὰ 25 μου, τὴν ἐποχὴ τοῦ συναισθηματικοῦ μου κρᾶχ, δὲν ξέρω πῶς μοῦ κόλλησε, νομίζω ἀπὸ τὸν Κάφκα, γιατὶ ξέρετε οἱ λέξεις κολλοῦν σὰν τὶς ψεῖρες, ἄρχισα νὰ λέω συνέχεια τὴν φράσι: «εἶμαι ἀόρατη», ἐπειδὴ αἰσθανόμουν ὅτι δὲν ἤμουν σημαντικὴ γιὰ κανέναν.
Πολλὲς φορὲς ἔκανα πλάκα καὶ στὶς φίλες μου…
Ὅταν μὲ ἔπαιρναν τηλέφωνο τὸ ἔκλεινα λέγοντάς τους τάχα ὅτι αὐτὴ ποὺ ζητοῦν δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καὶ ὅτι εἶναι δημιούργημα τῆς φαντασίας τους.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάτι ἀξιοπερίεργο ἄρχισε νὰ μοῦ συμβαίνῃ.
Οἱ ἄλλοι δὲν μὲ ἔβλεπαν…
Περπατούσα, ἔπεφταν ἐπάνω μου καὶ μοῦ ἔλεγαν «συγγνώμη, δὲν σὲ εἴδα»…
Μὲ πατοῦσαν καὶ πάλι ἔλεγαν: «ἅ! δὲν σὲ εἴδα!!!»…
Μέχρι ποὺ μίαν ἡμέρα, στὴν Σόλωνος, ἔξω ἀπὸ τὴν Νομική, μὲ κτύπησε ἕνα τάξι γιατὶ φυσικὰ δὲν μὲ εἶχε δεῖ.

Μπορούσαν ἄραγε οἱ λέξεις νά μέ μεταμορφώσουν πράγματι σὲ ἀόρατη;
Προβληματίσθηκα πολύ, μιᾶς καὶ εἴχα τὸν χρόνο, προσπαθῶντας νὰ ἀναῤῥώσω ἀπὸ ἔνα σοβαρὸ κάταγμα στὸ ποδὶ καὶ μελέτησα σχετικὰ μὲ τὴν δύναμί τους στὴν ζωή μας καὶ στὰ συναισθήματά μας.

Μπορεῖς νὰ γνωρίσῃς πολὺ καλὰ κάποιον ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό του.
Νὰ μάθῃς πῶς νοιώθει, τὶ τὸν περιορίζει, ποῦ ὁδηγεῖ τὴν ζωή του, μόνον ἀπὸ τὶς λέξεις ποὺ χρησιμοποιεῖ.

Γιατὶ δεν εἶναι οἱ λέξεις ἄδεια τυπικὰ καλούπια…
Ἔχουν μέσα τοὺς πνεῦμα, ἄρωμα καὶ δύναμι καὶ μποροῦν εἴτε νὰ φυλακίσουν τὶς προοπτικές μας ἢ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὶς προσδοκίες μας…

Γιῶτα Σούσουλα