Αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὠς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες, εἶναι τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τὸ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε.
Θὰ φθάσουμε, ἐκεῖ ποὺ θὰ φθάσουμε, ἀπὸ κάποιον δρόμο ποὺ θὰ ὁρίσουμε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ζητούμενον, ἀναγκαῖον εἶναι νὰ ξέρουμε τὸ ποιὸ εἶναι τὸ ζητούμενον.
Τί θέλουμε; Τί ἀκριβῶς ὀνειρευόμαστε; Τί εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε ἤ νά διεκδικήσουμε;

Τὸ πρόβλημα πάντα εἶναι ἡ πραγματικότης μας, τὴν ὁποίαν συνήθως ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε.
Μᾶς φταίει τὸ ἕνα, μᾶς φταίει τὸ ἄλλο ἀλλὰ ποτὲ δὲν μᾶς φταίει ὁ ἑαυτός μας.
Καὶ δὲν μᾶς φταίει ὁ ἑαυτός μας, διότι θεωροῦμε δεδομένον πὼς ἐμεῖς τὰ ἔχουμε ὅλα ξεκαθαρίσει μέσα μας.
Μά εἶναι ἔτσι;

Κάποιος φίλος ἔγραφε πρὸ μερικῶν ἡμερῶν γιὰ τὴν σύγχυσιν τῆς γλώσσης.
Πολὺ σωστὰ ἔλεγε. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ συνειδητοποίησις πρέπει νὰ ἰσχύῃ στὸ καθόλου. (Στὸ καθ΄  ὅλα, κατ΄ Ἀριστοτέλην.)
Δῆλα δὴ πρέπει νὰ γνωρίζουμε κάθε τὶ ἀπὸ αὐτὰ στὰ ὁποῖα ἀναφερόμεθα, καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἐννοιολογικῆς ἀλλὰ κι ἀπὸ πλευρᾶς κοινωνικῆς.
Ἐὰν γιὰ παράδειγμα ἐγὼ λέω τὴν λέξιν «τραπέζι», ἐννοῶ τὸ σκαμνάκι καὶ ὁ ἀπέναντί μου ἀντιλαμβάνεται τὴν καρέκλα, τότε ναί, ἔχουμε πρόβλημα συγχύσεως. Κι αὐτὸ ἰσχύει στὰ πάντα. Ὄχι στὸ παράδειγμά μου μόνον.

Ἡ ἀρχὴ τῆς …ἀρχῆς πρέπει νὰ εἶναι ἡ κατανόησις τῶν ἐννοιῶν. Δῆλα δὴ πρέπει νὰ ξέρουμε ΟΛΟΙ μας πὼς συζητᾶμε γιὰ τὰ ἴδια πράγματα, πὼς ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὰ ἴδια πράγματα καὶ πὼς θὰ διεκδικήσουμε τὰ ἴδια πράγματα. Ἐὰν ἐγὼ τὴν ἐπανάστασιν τὴν ἀντιλαμβάνομαι ὡς τὴν μετατροπὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ ἀρίστους στὸ ἦθος κι ἐλευθέρους στὸ φρόνημα ἀνθρώπους, κι ἐσὺ ὡς κατάληψιν τῆς ἐξουσίας, ὄχι μόνον δὲν ὑπάρχει ἐπικοινωνία, ἀλλὰ πολὺ γρήγορα θὰ χάσουμε ἀκόμη καὶ τὴν ἐπαφὴ τῆς καθημερινότητος.

Ἡ ἀρχὴ τῆς …ἀρχῆς  λοιπὸν ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῶν ὅρων ἐπικοινωνίας.
Ὅταν θὰ ξεκαθαρίσουν αὐτά, τότε ναί, θὰ μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ τὶ θέλουμε, τὸ πῶς θὰ ξεκινήσουμε καὶ τὸ ποιὸς θὰ εἶναι ὁ δρόμος μας.

Φιλονόη