Ἴσως ναί… Ἴσως κι ὄχι…
Μέσα στὴν ἀσφυκτικὴ καθημερινότητα δὲν μένει καιρὸς γιὰ σκέψεις καὶ προβληματισμούς.
Ἀνήκουμε κάπου; Δέν ἀνήκουμε; Κι ἐάν ναί, ποῦ;

Ὑπάρχει ἕνα τραγούδι τοῦ Χατζῆ, τὸ «ὅταν κυττᾷς ἀπὸ ψηλά…», ποὺ ἀπὸ παιδὶ μὲ ἀναστάτωνε.

Μὲ ἔκανε νὰ ἀναρωτηθῷ γιὰ τὸ πόσο μικρὸς εἶναι ὁ κόσμος μας, μὰ καὶ πόσο μεγάλος ταὐτοχρόνως…
Κι ὅταν βγῇ κάποιος ἀκόμη πιὸ ἔξω, τότε ἡ γῆ μας δὲν μοιάζει οὔτε κἄν μὲ κουκκίδα…
Κι ὅμως, στὸ ἐδῶ καὶ τώρα ὁ κόσμος μας ὁ μεγάλος, ὁ πλήρης ἀγωνίας καὶ προβλημάτων, εἶναι κάποιες φορὲς ἀσήκωτος…
Ἤ καὶ ἀσφυκτικός…

Ἀλλὰ ὅταν κάνουμε πὼς τὸν βλέπουμε ἀπ’  ἔξω ὅλα ἀλλάζουν.
Κι ὅταν καταφέρουμε νὰ δοῦμε τὰ πάντα ἀπὸ ἀπόστασιν, ἀλλάζουν οἱ διαστάσεις τους.
Μὰ ὅταν ἀλλάζουν οἱ διαστάσεις τους, ἀλλάζει καὶ ἡ βαρύτητά τους… Τὰ προβλήματα μικραίνουν κι ἐμεῖς, ὅσο ἱκανοὶ παρατηρητὲς κι ἐὰν εἴμαστε, ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο μας καὶ τὸ σύμπαν διαφορετικά… Κάτι σὰν …Ἕνα.

Ψευδαίσθησις; Πραγματικότης;
Δὲν ξέρω….
Αὐτὸ ποὺ γνωρίζω εἶναι πὼς ὅταν ἀρχίζουμε νὰ βλέπουμε τὰ πάντα μὲ τὸ βλέμμα τοῦ ἀποστασιοποιημένου παρατηρητοῦ, τὴν ἴδιαν ὥρα ποὺ ἀλλάζουν οἱ διαστάσεις, ἀλλάζουν καὶ αὐτὰ ποὺ μᾶς βαραίνουν…
Ἀποκτοῦν μίαν …ἐλαφρύτητα…
Κι ἐμεῖς ἀνασαίνουμε.

Φιλονόη.

φωτογραφία