Τελικῶς, εἶτε τὸ θέλουμε εἶτε ὄχι, τὸ θέμα τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως κατὰ μίαν ἔννοιαν δὲν ὑφίσταται, ἐφ΄ ὅσον εἴμαστε τμήματα κοινωνιῶν ἤ ἐξαρτώμενοι ἀπὸ τὸν πλανήτη, ἤ ἀκόμη κι ἀπὸ τὶς συμπαντικὲς συνθῆκες καὶ θὰ πρέπη νὰ δεκτοῦμε τὴν ὅποιαν αὐτοδιάθεσιν ὡς πραγματικότητα, ὑπὸ πολλοὺς ὅρους.
Καὶ τὴν δεχόμεθα μόνον διότι ὁ κόσμος μας, ὁ μικρός, ὁ μέγας, εἶναι πράγματι ἀντικείμενον μεγάλων συζητήσεων, μελέτης ἀλλὰ καὶ πολλῶν ὀπτικῶν.

Στὴν πραγματικότητα, ἐὰν καταφέρουμε νὰ δοῦμε ἐξ ἀποστάσεως τὰ γεγονότα ποὺ μᾶς ἀφοροῦν, καὶ σὲ ἀτομικὸν ἀλλὰ καὶ σὲ κοινωνικὸν ἐπίπεδον, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ναὶ μὲν ἔχουμε ἐπισήμως τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεσιν, ἀλλὰ στὴν οὐσία αὐτὸ τὸ δικαίωμα ἀφορᾶ σὲ ἐλάχιστα ζητήματα. Κι αὐτὰ τὰ ζητήματα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ τὶ ὧρα θὰ κοιμηθοῦμε ἤ ποιὸ φαγητὸ μᾶς ἀρέσει ἤ ποῦ καὶ πόσο θὰ ἐργαστοῦμε. Ἀλλὰ κι αὐτά, ὅταν ἀλλάζουν οἱ ἐξωτερικὲς συνθῆκες, ἐπίσης χρήζουν ἐπανελέγχου, διότι κι ἐμεῖς ἄμεσα ἐξαρτώμενοι ἀπὸ αὐτὲς εἴμαστε. 

Δυστυχῶς ἤ εὐτυχῶς, ἡ αὐτοδιάθεσις ἀρχίζω νὰ πιστεύῳ πὼς εἶναι κατὰ μίαν ἔννοιαν, πλάνη. 
Οὔτε μποροῦμε νὰ πετάξουμε ἔξω ἀπὸ τὸν ὑπέροχο πλανήτη μας, οὔτε ὅμως καὶ νὰ ἀλλάξουμε, στὴν πραγματικότητα τὶς συνθῆκες διαβιώσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου μας. Στὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπέμβουμε εἶναι στὸ ἐὰν θὰ ζοῦμε κατὰ ἤ παρὰ φύσιν. 
Μὰ κι αὐτὸ στὴν οὐσία δὲν εἶμαι καὶ πολὺ σίγουρη γιὰ τὸ πόσο μποροῦμε πλέον νὰ τὸ ἐπιλέξουμε.

Φιλονόη

φωτογραφία