Στὴν ἀντίπερα ὄχθη φωνασκεῖ ἡ κοσμοπολίτικη καὶ εἰρηνιστικὴ ἀριστερά, ἡ ὁποία ἐλπίζει ὅτι ἡ ἔκλειψις τῶν ἐθνῶν θὰ φέρῃ τὴν μόνιμο εἰρήνη.

Τὸ λογικὸ σφάλμα εἶναι προφανές:
πόλεμοι γίνονταν καὶ πρὸ τῆς δημιουργίας τῶν ἐθνῶν καὶ καμμία στατιστικὴ δὲν στηρίζει τὴν θέσι ὅτι ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἐθνικισμοῦ πολλαπλασίασε τοὺς πολέμους.

Πρὶν λίγα χρόνια ἀκόμη ἡ ἀνθρωπότης εὑρίσκετο στὸ χεῖλος τῆς πυρηνικῆς καταστροφῆς, ὄχι ἐξ αἰτίας ἀχαλίνωτων ἐθνικισμῶν, ἀλλὰ λόγῳ τοῦ ἀνταγωνισμοῦ δύο στρατοπέδων, ποὺ καὶ τὰ δύο τους ἐπικαλοῦντο οἰκουμενικὲς ἰδεολογίες.
Βεβαίως οἱ ἐθνικὲς συγκρούσεις ξανὰ ἔγιναν ἐπίκαιρες.
Ὅμως ἀποτελεῖ ὀπτικὴ ἀπάτη νὰ θεωρῇ κάποιος τὴν πηγὴ ἀναταραχῆς, ἡ ὁποία εἶναι αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἐνεργός, ὡς τὴν μοναδική, ἢ ὡς τὴν τελευταία.
Ὅπως μέχρι σήμερα ἔγιναν συχνότατα πόλεμοι, ἔτσι τίποτα δὲν ἀποκλείει τοὺς πολέμους στοὺς κόλπους μιᾶς ἑνιαίας ἀνθρωπότητος, μετὰ ἀπὸ μία ὑποθετικὴ κατάργησι τῶν ἐθνῶν.
Π.Κονδύλης «Ἀπὸ τὸν 20ο ΣΤΟΝ 21ο αἰῶνα, τομὲς στὴν πλανητικὴ πολιτικὴ περὶ τὸ 2000»
(σελ94)

ἀπὸ Ὄθωνα Δρακᾶτο