Ὅταν γνωρίζῃς τὸ πέρας τῆς διαδρομῆς…
Δὲν ὑπάρχει κάποια ἱκανὴ δύναμις γιὰ νὰ σοῦ ἀλλάξῃ τὴν πορεία.
Ὅσο σκοτάδι κι ἐὰν κρύψῃ τὸν δρόμο…
Ὅποια ὀμίχλη κι ἐὰν ἀλλοιώσῃ τὰ σημάδια…
Ὅποιες παραπλανητικὲς φωνὲς πασχίσουν νὰ σὲ πείσουν γιὰ τὰ …«ὀφέλη» τῆς «ἐναλλακτικῆς ὁδοῦ»…
…ἕνα εἶναι βέβαιον…
Ἡ διαδρομὴ ΔΕΝ ἀλλάζει… Εἶναι γραμμένη στὸν …γενετικό σου κώδικα. Εἶναι κάτι ποὺ ἐὰν δὲν γίνῃ, θὰ ὁμοιάζη μὲ τὸ νὰ σοῦ κόβουν τὴν ζωή. Διότι ἡ δική σου διαδρομή, ὅπως καὶ ἡ δική μου, καὶ κάθε ἄλλου, εἶναι τόσο ἀναγκαία, σὰν τὴν …ἀνάσα μας, εἶναι ἀτομικὴ καὶ δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ ζήσουμε, ἐὰν δὲν περπατήσουμε στὰ μονοπάτια της, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν δικό μας σκοπό.

Καί πῶς θά τήν ἀναγνωρίσω μέσα σέ τόσην καταχνιά;
Ξέρω… Πάντα ξέρω… Ἐκείνη ἡ φωνούλα μέσα μου μοῦ ὑποδεικνύει, ἀκόμη κι ὅταν ὅλα εἶναι σκοτεινά, μαῦρα, ἄχρωμα, πὼς πρέπει νὰ βαδίσῳ πρὸς μίαν κατεύθυνσιν. Δὲν γίνεται νὰ λαθέψῳ.
Ἡ Φύσις ξέρει κάλλίτερα.
Δὲν μπορῶ παρὰ νὰ τὴν ἐμπιστευθῷ ἀπολύτως.

Φιλονόη

Ἡ φωτογραφία εἶναι τοῦ Κωνσταντίνου Καπουργᾶ, ἀπὸ τὴν «γυρολιμνιά» στὴν ὀμίχλη τῆς Καστοριᾶς. (ἀπὸ ἐδῶ)