Στὸ κόμμα τῶν «ΑΝ.ΕΛ» εὑρέθηκα ἐντελῶς τυχαία, μίαν ἡμέρα ποὺ κατηφόριζα τὴν Συγγροῦ, γιὰ νὰ πάω στὴν Καλλιθέα, γιὰ νὰ ἀγοράσω κουρκουμπίνια ἀπὸ τὸ θρυλικὸ «Φλέιβορ»…
Ξαφνικὰ πέφτω ἐπάνω σὲ μίαν λαοθάλασσα (ἀπὸ τὶς μικρές…) κι ἐπλησίασα γιὰ νὰ δῶ τί παίζει…
Μία κυρία μὲ βουτᾶ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μία καὶ δύο μὲ «ἀκουμπᾷ» ἐμπρὸς στὰ πόδια τοῦ Καμμένου.
Ἐκεῖ ἄρχισαν ὅλα.Μὲ τὸ ποὺ εἶδα δίπλα του τὸν Χαϊκάλη, εἶπα μέσα μου: «ἐδῶ εἴμαστε φίλε μου… μπορεῖ κυβέρνησι νὰ μὴ κάνουμε ποτέ, ἀλλὰ θὰ ψοφήσουμε στὸ γέλιο!…»

Ἐμεῖς, στὸ κόμμα, μίαν χαρὰ περνᾶμε, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα μικρὸ προβληματάκι, μὲ ἕνα χρόνιο συνάχι, γιατί ἡ κεντρικὴ πόρτα τῶν γραφείων τοῦ κόμματος εἶναι πάντα ἀνοικτή, ἀφοῦ ὁ κόσμος μπαίνει… βγαίνει… βλέπει… καὶ  πάει ἀλλοῦ, ὅπως ὁ Γιάννης Μανώλης, ποὺ βγῆκε μαζὺ μὲ τοὺς Γιάννη Κουρᾶκο καὶ Κώστα Μαρκόπουλο, κρατῶντας τὴν πόρτα ἀνοικτὴ γιὰ νὰ μποῦν ἡ Ἕλενα Κουντουρᾶ καὶ ὁ Θανάσης Παπαχριστόπουλος, ποὺ ἐξεπροβόδιζαν ἐκείνην τὴν ὥρα τοὺς Γιῶργο Νταβρῆ, Χρυσούλα Γιαταγάνα καὶ Κωνσταντῖνο Γιοβαννόπουλο, ποὺ ἔδιδαν τὴν θέσι των στοὺς Κώστα Ζουράρι, Παναγιώτη Σγουρίδη καὶ Νῖκο Νικολόπουλο, ποὺ κουνοῦσαν τὸ μαντῆλι στὴν Ῥαχὴλ Μακρῆ καὶ στὸν Βασίλη Καπερνᾶρο, ποὺ καλωσόριζαν τοὺς Παναγιώτη Μελᾶ καὶ τὴν Τσαμπίκα Ἰατρίδου, ποὺ χαιρετοῦσαν διακριτικῶς τὸν Θεόδωρο Κατσίκη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἴμαστε ὅλοι μέσα στὸ κόμμα μονίμως κρυολογημένοι καὶ μέσα στὸ ἀψοῦ….
Καὶ νὰ τὰ φάρμακα… καὶ νὰ τὰ σιρόπια… καὶ νὰ τὰ τσάγια στὸ ΠΛΑΖΑ hotel, ἐξοντωθήκαμε ὀργανικῶς καὶ οἰκονομικῶς!

Καί, ἐκεῖ ποὺ εἴπαμε νὰ βάλουμε μίαν σειρά, σκάει τὸ haikalis-gate καὶ δώσαμε ὅ,τι εἴχαμε σὲ κάμερες καὶ γραφεία παρακολουθήσεως…
Τί πήραμε;
Ἕνα χρέος μέχρι τὸν σβέρκο…
Τί ζητᾶμε;… τὴν ψῆφο σας!
Γιατί;…. γιὰ ἕνα ἀξιοπρεπὲς μεροκάματο!
Τί νομίζω ὅτι θά μᾶς δώσετε;… τὰ ἀρχίδια σας!…
Τί θά κάνουμε μετά;… Θὰ πάρουμε ὅσα ἀρχίδια συλλέξουμε καὶ θὰ πᾶμε νὰ τὰ ἀκουμπήσουμε στὰ πόδια τοῦ Ἀλέξη…
Τί θά μᾶς δώση αὐτός;… μά, ὅ,τι μᾶς δίδει πάντα… τὰ δικά του!