Μάννα…
σκορπίσανε παντοῦ τὰ ὄνειρά μου…
ἔφυγες Μάννα ἐσὺ κι ἡσύχασες γιὰ πάντα…
καὶ γὼ ἐδῶ, νὰ κουβαλάῳ τὴν σκιά μου…
ὡσεὶ παρών, νὰ σοῦ μιλάῳ ἀπ’ τὴν καβάντζα…
Λὲς δὲν ὑπάρχεις …ὅ,τι σ’ ἔλειωσε τὸ χῶμα…
μὰ ἑγὼ τὸ χῶμα αὐτὸ πατάω καὶ οὐρλιάζεις
ἄρα εἶσαι ἐδῶ! κι ὅταν μιλᾷς μὲ κάνεις λειώμα…
Μάννα.. εἶσαι ἐδῶ τὴν λήθη μου νὰ ξεσκεπάζῃς!
Νὰ μοῦ θυμίζῃς τὶ σοῦ πῆρα καὶ τὶ ἔχω…
τὴν προδοσία, ποὺ σὰν τέχνη τὴν κατέχω…
δειλὴ φιγούρα τὴν ψευτιά μου νὰ προσέχῳ…
στὸ παραμύθι μου σὰν ἄλλοθι νὰ σ’ ἔχῳ!
Μάννα μὴν κλαῖς… Μάννα μὴν κλαῖς … δὲν τὸ ἀντέχω…
μοῦ ‘δωσες γῆ γιὰ νὰ πατήσῳ..
πατρίδα γιὰ νὰ ἀγαπήσῳ…
ναοὺς νὰ πάῳ νὰ προσκυνήσῳ…
καὶ γώ … στὰ γύρισα ὅλα πίσω!
Μάννα μὴ κλαῖς… γιατὶ θὰ σβήσω…
Κι ἂν δῇς σ’ Αὐλίδες νὰ σκοτώνῳ τὰ παιδιά μου…
μ’ αἷμα καὶ δάκρυ νὰ στολίζῳ τὰ μαλλιά μου…
συγχώρεσέ μὲ Μάννα …δῶσε μου λίγο ἀπ’ τὸ χάδι…
Μάννα μου εἶσαι… ἔλα καὶ διῶξε τὸ σκοτάδι!
Μάννα…
ταυτότητες δὲν γράφουν τ’ ὄνομά μου…
οὔτε μαχαίρια νὰ καρφώσῳ στὴν καρδιά μου…
τί νά σοῦ δώσῳ… ποὺ ντροπὴ μονάχα ἔχω…
Μάννα… οὔτε καὶ γὼ τέτοια ντροπὴ δὲν τὴν ἀντέχω!
Μάννα μὴν κλαῖς … δὲν τὸ ἀντέχω…

ποίησις
Χάρης Καφετζόπουλος 

φωτογραφία